In sneltreinvaart richting 2026
Het voelt als een druk op de pauzeknop, het moment dat we Marelief hoog en droog achterlaten. Checklist afgevinkt. Nog het laatste vet op een van de poten die het schip overeind houdt. Genoeg om mieren hopelijk tegen te houden. Alles netjes geregeld voor maanden afwezigheid. Een laatste knuffel voor onze zeilmaatjes. Tot later. Klaar voor een nieuw hoofdstuk. Hiva Oa heeft een vliegveld waar de aankomst- en vertrektijden in stift op een schoolbord worden geschreven. Een paar vluchten per week. In de ‘vertrekhal’ de geur van frangipani en tiari, van de bloemenkransen van medepassagiers. En dan zijn we ineens los van de grond, los van het ritme van de eilanden, los van maanden zachtjes wiegen op het water. Tahiti komt niet als een verrassing, meer als een herkenning. Auto’s. Wegen. Stoplichten. Regels. Plastic. McDonald’s. Winkels. Keuze. Niet vreemd — dit is tenslotte de wereld waar we vandaan komen — maar het contrast is immens nu we anders weten. En dan, midden in Papeete, aan een dru...