Mare Liefs

We merken het aan kleine dingen. Dauw op de ramen in de ochtend. Vaker een buitje. De zeillaarzen weer opgediept uit de bakskist en op de buurboten zien we allerhande sloffen en Uggs in plaats van teenslippers aan de voeten. De herfst komt eraan! Binnen is het best gezellig Afgelopen zaterdag gaan we de beschutte baai van Aldán in. Er wordt regen en redelijk wat wind voorspeld. Het valt uiteindelijk best mee en op maandag lijkt het zelfs een mooie dag te worden. We maken van de gelegenheid gebruik en varen een klein stukje naar de Illas Cies, één van de Atlantische eilanden van Spanje waar we al veel over gehoord hebben. Ook hier zien we dat het seizoen op zijn eind raakt, de tenten die op de camping op het eiland staan zijn bijna allemaal afgebroken en het is heerlijk rustig. We lopen naar een uitkijkpunt op het noordelijke eiland en hoewel we er al weleens foto's van hebben gezien zijn we verbluft hoe mooi het hier is.  Op de terugweg zien we meer boten in de baai liggen. En wat

Als we bij de top van de heuvel aankomen zien we onze Marelief weer in het glinsterende water dobberen. Er is een rood schip bijgekomen. Hé wat een verrassing! Is dat niet de Skellig? En was Frans nou jarig vandaag?  Als we weer terug wandelen naar de baai en wat willen gaan drinken in het restaurantje zien we inderdaad dat Frans en Femke aan komen roeien. En nu, na een gezamenlijke smakelijke verjaardagslunch, zit ik nagenietend in de kuip met uitzicht op Illa de Ons. Een mooi moment om weer eens een stukje te schrijven. Je kan het dan hebben over wat we gedaan en meegemaakt hebben, over het onweer van gisteren, de blikseminslag op het eilandje waar we voor anker liggen en de brandweerinzet inclusief blushelikopter en over de prachtige natuur en de wandelingen. Maar nee, we plaatsen daar wel foto’s van want ik denk nu steeds weer terug aan alle bijzondere ontmoetingen in de afgelopen weken. Sinds A Coruña komen we meer zeilers tegen. Uit alle windstreken; Scandinaviërs, Duitsers, Enge

 "Mooier dan dit kan 't toch niet worden?" denk ik terwijl we de boot klaar maken voor vertrek uit Camariñas. Ik merk dat ik de neiging heb om te dralen.. Zullen we toch niet nog een dagje extra hier blijven? Het is zo mooi en tijd zat toch? Eric daarentegen is meer van het gas geven; een volgend hoekje om. Het weer is tenslotte goed en Kaap Finisterre, het meest westelijke puntje van Galicië, berucht. Niet voor niets heet dit deel van de kust de Costa de la Muerte, de kust des doods. Wanneer we hier voorbij zijn kunnen we een hele tijd redelijk beschut voor de heersende winden in de Rías Baixas varen.  Dus we gaan! Maar even terug naar waar ons blog eindigde. Ook toen kon in me maar met moeite losrukken van het mooie Cedeira. Met een tussenstop in Ares gaan we op weg naar A Coruña waar we aankomen op mijn verjaardag. We vragen de havenmeester om een restaurantje voor ons te reserveren voor die avond. Toch makkelijker dan zelf in het Spaans telefoneren niet waar? De reser

“Klinkt als één of andere geslachtsziekte”, roept Karin. Ik moet lachen, waar haalt ze het weer vandaan? We lopen terug van het autoverhuurbedrijf in de heuvels naar de boot. De route gaat langs bossen, velden en veel fruitbomen. Appels en citroenen zijn hier favoriet. De auto is ingeleverd en we kletsen over van alles en nog wat.  Inmiddels liggen we in de ria (baai) van het dorp Cedeira. Afgelopen 2 weken hebben wij met Wouter en Sascha een mooie tour van Bilbao via Santander, Gijón met allerlei stops in kleinere plaatsjes naar Viveiro gemaakt. Vanaf daar met een huurauto terug naar de start, zo’n 450 kilometer om ,na een leuke afscheidsavond in het centrum van Bilbao, ze heel erg vroeg op het vliegveld af te zetten. Wij daarna weer het hele eind teruggereden en de draad weer opgepakt, met als doel het hoekje om van Noordwest-Spanje (Cedeira) en de verkenning van de bekende Spaanse ria’s.  Na die eerste week, waar Karin al over heeft geschreven, hebben we eigenlijk maar één tegenvall