Voorbij het einde van de wereld

- september 13, 2020

"Mooier dan dit kan 't toch niet worden?" denk ik terwijl we de boot klaar maken voor vertrek uit Camariñas. Ik merk dat ik de neiging heb om te dralen.. Zullen we toch niet nog een dagje extra hier blijven? Het is zo mooi en tijd zat toch? Eric daarentegen is meer van het gas geven; een volgend hoekje om. Het weer is tenslotte goed en Kaap Finisterre, het meest westelijke puntje van Galicië, berucht. Niet voor niets heet dit deel van de kust de Costa de la Muerte, de kust des doods. Wanneer we hier voorbij zijn kunnen we een hele tijd redelijk beschut voor de heersende winden in de Rías Baixas varen. Dus we gaan!

Maar even terug naar waar ons blog eindigde. Ook toen kon in me maar met moeite losrukken van het mooie Cedeira. Met een tussenstop in Ares gaan we op weg naar A Coruña waar we aankomen op mijn verjaardag. We vragen de havenmeester om een restaurantje voor ons te reserveren voor die avond. Toch makkelijker dan zelf in het Spaans telefoneren niet waar? De reservering wordt gedaan op naam van 'una señora rubia y alta' (een lange blonde vrouw) en blijkbaar werkt dat hier feilloos want bij binnenkomst in het drukke restaurant worden we zonder één woord te hoeven zeggen direct naar ons tafeltje gebracht..

In Galicie staan er veel zeevruchten op het menu

We hadden geen bijzondere verwachtingen van A Coruña, houden meer van natuur dan van steden, zeker met dit mooie weer. Maar we voelen ons direct thuis. De Real Club Nautico ligt midden in het centrum aan een grote autoloze boulevard omringd met de voor hier typische statige witte panden met heel veel raampjes erin. Het is een gezellige boel met flanerende en etende en drinkende mensen in de vele barretjes en restaurantjes. Daarachter leuke winkelstraatjes, oude pleintjes en muzikanten.

Op zaterdag halen we de fietsjes te voorschijn en gaan op jacht naar de SUP die Eric me voor mijn verjaardag wilde geven maar tot nu toe nergens te vinden was. Nou, fietsen in deze stad is een belevenis..! Soms zijn er fietsstroken, soms is er een gemengd fiets/voetpad, soms niks behalve heel erg veel verkeer. Maar met behulp van Google en een behulpzame Spanjaard die midden op straat stopt om ons uitgebreid de weg te wijzen (met een klein file erachter als gevolg.. maar iedereen heel relaxed), bereiken we na enige tijd een mega shopping centre waar we de fiets alleen kwijt kunnen in de parkeergarage van de IKEA. Niet voor niets, want de felbegeerde SUP mét kayakstoeltje is inmiddels ingewijd en hangt in het gangboord. Dank je wel Eric :)! Ook voor het op de terugweg meesjouwen van het ding op je rug al fietsend door die drukke stad..

Zondag is het alweer feest! We zijn 35 jaar getrouwd en besluiten om een dagje naar Santiago di Compostella te gaan. Prachtige oude stad, heerlijk weer, heerlijk eten. Kortom we genieten! Én we staan versteld van alle lieve felicitaties!! Ontzettend bedankt daarvoor!! Het maakte onze dag extra feestelijk.

We genieten sowieso elke keer weer van alle berichtjes die we van jullie krijgen op onze blog of berichtjes op Instagram en Facebook. Een excuus is trouwens ook wel op zijn plaats.. , twee eigenlijk:

Ten eerste kwamen we er kort geleden achter dat de rechtstreekse reacties op ons blog niet zichtbaar waren, dat is nu hersteld. Daarnaast voor onze Engels- en Duitstalige volgers: we hebben de automatische vertalingen eens bekeken.. echt vreselijk en hilarisch af en toe.. Maar helaas kunnen we daar niet heel veel aan doen. We hopen dat het begrijpelijk genoeg is en vinden het leuk dat jullie ons ook volgen!

Met een schone boot, gevuld met vers water en boodschappen vertrekken we dinsdag naar Camariñas. Er is in eerste instantie weinig wind maar wel flinke deining en we liggen behoorlijk te klotsen. Ik doe een poging om een broodje te bakken maar probeer maar eens in een wild bewegende kermisattractie netjes 500 gram meel en 12 gram gist af te wegen..

Het resultaat...

Gelukkig neemt de wind lekker toe, de golven ook. Voor de zekerheid gaan de kuipdeurtjes maar even dicht. Eenmaal in Camariñas liggen we heerlijk beschut en zo dicht bij de kust dat we de pijnbomen kunnen ruiken. De bijboot blijft dit keer liggen. De SUP wordt opgepompt en jippie!, we blijken ook met zijn tweeën te blijven drijven. Zo kanoën of kajakken we naar de verschillende mooie strandjes in deze ría.

Inmiddels ligt Camariñas alweer een paar dagen achter ons. Tja, ik begin aan een blog maar de dagen vliegen op een of andere manier om dus dan blijft het even liggen. Maar goed, donderdag ronden we Finisterre, of Fisterre in het Gallisch, onder prima omstandigheden en we laten het anker vallen vlak voor het zandstrand achter deze kaap. De volgende dag gaan de fietsjes weer van boord (wel daarvoor even verplaatst naar de steiger in de vissershaven) en beklimmen we de kaap. De naam is afgeleid van het Latijnse Finnis Terrae, het einde van de wereld volgens de Romeinen. Vandaag de dag nog steeds het einde van de pelgrimsroute naar Santiago. Voor ons het begin van de rías baixas.

Wordt vervolgd!

Mare Liefs,

Karin