Modderbad; avontuur in het Colombiaanse binnenland

GRRRR...😠😡Waarom denk ik ook dat die fragiele twijgen van die hortensia mijn gewicht zouden houden? Eén verkeerde stap en daar lig ik: een halve meter lager in een zompig modderbad. Wat ik probeer te vermijden door over dat smalle, schuine en gladde stukje gras te lopen, wordt nu werkelijkheid. Mijn ooit witte sneakers en lichtgekleurde broek? Officieel afgeschreven. En dat terwijl ik net denk dat we het zwaarste stuk van deze hike achter de rug hebben.  

De ochtend begint rustig 😊 en we krijgen een voorproefje van de mooie Cocora-vallei.

Marty en Michelle, onze goedgehumeurde reisgenoten, lijken nergens last van te hebben. Hun "wonderschoenen" hebben grip alsof ze voor deze steile, modderige hellingen gemaakt zijn. En hun conditie is al helemaal indrukwekkend. “Gaan jullie maar voor,” roep ik nog hoopvol, in een poging mijn achterstand niet te laten opvallen. Maar nee, ex-marinier Marty roept resoluut: “No, we’re not leaving a marine behind!” Heel lief natuurlijk, maar dat betekent wel dat ik toch probeer hun tempo bij te houden.  

De kleurrijke Willy's, die met wel 14 man in 1 auto hier als lokaal openbaar vervoer dienen.

Dus banjer ik verder in de stromende regen, kwaad op mezelf. Mijn schoenen zuigen zich vast in de modder terwijl mijn voeten er bijna uitglippen. Gelukkig heb ik mijn Smurfen-regenponcho aan. Mijn sweater—de enige die ik heb meegenomen en al een week draag—blijft  daardoor op magische wijze schoon. Maar ik weet al hoe dit eindigt: straks sta ik mét broek en schoenen onder de douche in het hotel.  

Langzaam wordt de regen minder. Bij het eerste uitkijkpunt klaart de lucht op, en wat ik dan zie maakt alles goed. Voor ons ontvouwt zich een magisch landschap: glooiende groene velden tussen bergen die uit de wolken tevoorschijn komen. Daartussen staan de kenmerkende waxpalmen, indrukwekkend en slank, sommige wel 60 meter hoog. Opeens vergeet ik het afzien. Dit is het waard.  

Eric niet, trouwens—die onthoudt mijn gemopper nog wel even. Maar met het zonnetje dat voorzichtig doorbreekt, glibberen we verder naar het dal. Daar staan de *Willy's*, kleurrijke jeep-busjes, op ons te wachten om ons terug naar Salento te brengen. In het dorp voelt het alsof iedereen naar me staart met mijn doorweekte en modderige outfit. Tja, jammer dan. Eerst douchen, mét alles nog aan.  

Medellin, waar mijn sneakers wel van pas kwamen.

Achteraf bedenk ik me dat mijn echte wandelschoenen—die nog op de boot liggen—een betere keuze waren geweest. Maar we hebben besloten met een kleine rugzak te reizen, omdat de vluchten hier zo goedkoop zijn. Bagage meenemen kost meer dan het ticket. Dus gaan alleen sneakers en sandalen mee, handig voor in de stad maar achteraf rampzalig voor hikes als deze. En al mijn zomerjurkjes? Die blijven vrijwel de hele trip in de tas. ’s Avonds, hoog in de bergen, draag ik steevast die ene sweater. Slechte voorbereiding, Karin. Maar wie verwacht er nou kou op 500 kilometer van de evenaar? 

Terug in Santa Marta voelt het ook alsof Sinterklaas is langs geweest met alle pakjes die hier inmiddels voor ons afgeleverd zijn.

Terug in Santa Marta voelt de tropische warmte als een omhelzing. De was wordt gedaan, klusjes worden opgepakt, en we kletsen bij met medezeilers op de steiger. De ene avontuurlijke ervaring na de andere wordt uitgewisseld. Wanneer de Ciudad Perdida ter sprake komt—de "Colombiaanse Machu Picchu", bereikbaar via een vierdaagse hike—reageert Eric voorzichtig: “Ik vraag me echt af of je dat nou moet willen Kaar?”.  

Santa Marta; leuke restaurantjes en afkoelen in het zwembad met uitzicht op de marina.

Of ik mijn gemopper en gestuntel nog eens wil herhalen? Dat lees je volgende keer. Voor nu: even bijkomen.  

Mare Liefs,  

Karin  

PS Natuurlijk hebben we veel meer gedaan dan over modderige berghellingen glibberen. Van het bezoeken van  indrukwekkend Medellin tot koffie plukken. Nieuwsgierig? Hieronder meer foto's.

Uitstapje naar Minca, op een half uur rijden van Santa Marta ervaren we een totaal ander klimaat. Minder warm, en meer regen. We relaxen in grote hangmatten met uitzicht over de jungle en Santa Marta.

We vliegen in 1,5 uur van Santa Marta naar Medellin. Fantastisch hotel/appartement met zwembad maar doordat het hier een stuk frisser is hebben we geen behoefte om erin te duiken. 

De eerste dag bezoeken we Comuna 13 en we vinden het indrukwekkend! Deze wijk in Medellín, ooit het epicentrum van geweld en drugshandel, is nu een symbool van veerkracht en transformatie. Van een gevaarlijke wijk waar niemand durfde te komen, veranderde het in een levendig gebied vol kleurrijke straatkunst, muziek en dans. Elektrische roltrappen, gebouwd in 2011, maakten het leven veiliger en brachten nieuwe kansen. Vandaag de dag trekken toeristen naar de wijk om de hoopvolle boodschap van haar bewoners te ervaren: een toekomst vol creativiteit, gemeenschap en vrede.

De dag erop begint met een bezoek aan het Casa de Memoria,  een museum dat op indrukwekkende en persoonlijke  wijze de verhalen vertelt van slachtoffers van het decennialange geweld in Colombia en de zoektocht naar vrede. 

Het centrum van Medellín bruist van kunst en cultuur, van de iconische beelden van Botero op Plaza Botero tot verborgen parels in een groot warenhuis.

Na 3 nachten in Medellin nemen we een luxe bus naar Jardin,  een  super idyllisch dorpje in de bergen van Antioquia. Na de hectiek van Medellin voelt dit als een oase van rust en natuurlijke schoonheid. Met zijn kleurrijke balkons, charmante pleintjes, omliggende groene heuvels en cowboys voelt het als een stap terug in de tijd.  We genieten van de relaxte sfeer, lokale koffie en gesprekjes met lokale bewoners, ..voor zover mijn kennis van de Spaanse taal dat toelaat.

We hebben wederom een fantastisch hotelletje. Linksboven uitzicht vanuit ons bed op het dorpje in het dal en midden onder uitzicht vanaf het terras. We maken mooie wandelingen in de omgeving, zien veel koffie en bananenplantages,  en bezoeken dagelijks natuurlijk ook het charmante plaatsje.

Daarna is het door naar Salento. Ondanks dat dit plaatsje hemelsbreed maar op zo'n 250 km ligt is het met openbaar vervoer een enorme toer om daar te komen. Gelukkig kunnen we met zijn vieren een taxi delen waardoor de reis een makkie wordt. In de heuvels rondom Salento bezoeken we een koffieplantage waar we zelf koffie plukken en het hele proces van planten tot bewerken van de bonen tot de verschillende manieren van koffie zetten meemaken.