Mare Liefs

Gisteren aten we pas om 21.45... Wandelend langs de kust van Bretagne verbaasden we ons niet alleen over de ongelofelijke prachtige vergezichten, maar dus ook over de late (overigens zeer smakelijke) maaltijd.  Het besef van tijd lijkt wat te vervagen. Eerst wat klusjes in de ochtend, daarna met de bijboot naar de wal om de omgeving te verkennen. Vervolgens gezellig wat drinken met de medevertrekkers van de Fleur de lis en de Flyer.  Dan nog wat boodschappen, weer terug naar de voor anker liggende Marelief om nog voor het invallen van de duisternis te koken. En dan heb je trek, om 21.45 dus. Nog wat lezen, foto’s uitzoeken en opslaan, weerberichten verzamelen, plannen maken en oh ja, laten we ook nog maar eens gaan slapen. En het voelt eigenlijk best goed! Misschien doen we het morgen weer anders. Het getijde bepaalt in dit deel van Europa het moment van het vertrek naar een volgende plek, en dat kan weleens heel vroeg in de ochtend zijn. Maar ook dat is g

Scheuren met de nieuwe motor bij Iles  Chausey Het duurde even voordat het besef van ‘het hoeft niet zo snel’ tot ons doordrong. Een gevoel van haast hebben, wat meerdere mede vertrekkers met ons schijnen te delen. Afhankelijk van de tijd die je voor je reis hebt, wil je een bepaalde voortgang maken. Maar ook mooie plekjes bekijken, al wandelend of fietsend, is natuurlijk fijn. En omdat wij dit jaar eerst tot Portugal willen gaan, hebben we dus ‘alle tijd’. Maar ja, dat is even wennen! Zonder het idee dat we ook nog terug moeten varen, kunnen we ons overgeven aan een ander reis-en tijdschema, dan we we gewend waren. Pfffff, wat een luxe, maar vreemd genoeg ook onwennig. Nu, langs de kust van Bretagne in de buurt van Brest, genieten we van het zeilen en bekijken we leuke plaatsjes zoals Roscoff. De plaatjes spreken voor zich. Nog even wennen, wieltjes vergeten dus toch nog sjouwen  met die zware boot.. Diner op ons privé terras bij Lezardrieux Schattige Bretonse

Een zacht briesje neemt me mee naar de plek waar  zoveel fijne herinneringen liggen... Bij de top van het vuurtorenpad stoppen we. Even een foto op dit mooie plekje voor we afdalen naar het strand. Het is al warm en de zoete geur van duinrozen en zonnebrand omringt ons. Het belooft een heerlijke dag te worden. Vanmorgen vroeg ben je al op de fiets naar het dorp gegaan en heb je boodschappen gehaald bij de bakker, slager en verse aardbeien bij de boer. Een koeltas vol lekkernijen om man en kinderen mee te verwennen hangt aan de buggy. Dat hele zorgzame heb ik geloof ik niet van jou geërfd (de jongens hebben het er tenminste nog steeds over dat je beter met oma dan mij naar het strand kon gaan..), de voorliefde voor water en reizen des te meer.  Terwijl jij onvermoeibaar zandkastelen bouwt met je kleinzoon, droom ik weg naar de horizon waar minuscule witte zeiltjes langzaam voorbij trekken. Ik weet het zeker! Daar varen wij over een paar jaar ook!  En als dat  een

Alsof we op een grote golf zitten, je kan en wil er niet vanaf, het overkomt je en je weet dat het surfen op een gegeven moment ophoudt. Zo voelden we ons de afgelopen dagen. Als eerste is Karin gestopt bij verschillende opdrachtgevers. Het bedrijf Indes waar zij vele jaren heeft gewerkt had een mooie afscheidsbijeenkomst georganiseerd en dat voelde goed. Daarna de borrel met onze vaste (zeil)vrienden. Samen met de Mathia naar Lelystad gevaren alwaar we samen met Swaen en Square One er een leuk feestje bij ons aan boord van maakten. Na de diverse leuke lunches, borrels en diners waar ik / we van verschillende vrienden en collegae in klein verband afscheid nam / namen (gevolg van Corona beperkingen) kwam voor mij ook het echte vaarwel van de gemeente Voorst. En ik ben er eerlijk gezegd nog steeds van onder de indruk. Een fantastische bijzondere receptie binnen de Corona richtlijnen werd georganiseerd. In bijzijn van Karin, schoonvader Wim , Wouter en Sascha en zelfs digitaal Joris (v