Mare Liefs

  Aan boord van de Prinses Mia kun je een heus warm bad nemen 😜 ‘We liggen stil Kaar!' Mijn hart klopt in mijn keel.. Ik lig op de punt en kijk met de verrekijker omhoog terwijl Eric de boot centimeter voor centimeter naar de brug stuurt die Portugal met Spanje verbindt. Onze Marelief is 19,5 meter hoog, tel daarbij de antennes die nog boven de mast uitkomen en dan kom je rond de 20 meter. En volgens onze Navionics kaart is deze brug 18 meter hoog, 2 meter te weinig dus 😨 ..   We hebben onze zinnen gezet op het bezoeken van de Guadiana, de rivier die op het grensgebied tussen Portugal en Spanje ligt. Er zijn alleen een paar obstakeltjes... De wind die bijna constant redelijk hard uit het oosten komt waar wij precies naar toe moeten. Ondieptes en stromingen. En o ja, dan is de grens tussen Portugal en Spanje eigenlijk dicht 😬En die brug dus.. Vertrek van Culatra 's morgens vroeg.  Van verschillende blogs en vlogs weten we dat er boten zijn die hoger zijn dan wij en die de

  Joao is mariene bioloog. Behalve één tijdelijk contract bij de EU, geen droog brood mee te verdienen. Maar hij houdt van de zee. Daarom runt hij een kleine strandbar op Culatra zodat hij toch dicht bij zijn geliefde oceaan is. Bij een lange wandeling over het strand in november zag ik een net aangespoelde dode dolfijn. Ik schrok ervan en meldde het bij terugkomst aan Joao. Hij reageerde laconiek: ja dolfijnen gaan ook een keer dood, net zoals wij. En als ze dood gaan dan spoelen ze bij een bepaalde windrichting aan. En nee, ze worden niet opgeruimd.. Onder begeleiding van het bootje van de werf worden we naar dieper water geloodst. We zijn het water weer in en varen vanaf de werf terug naar ‘ons’ eiland. Het anker plonst op ongeveer dezelfde plek in het water als in november. En weer maken we lange wandelingen over het eiland. We komen Joao tegen aan de zeekant waar hij samen met een maat schelpjes uit de zee aan het scheppen is. Zijn barretje is noodgedwongen dicht en daarom zit hij

Gek hoe geuren en geluiden je ineens naar een andere tijd laten reizen. Als we de boot open doen zijn we na een winterslaap weer voor het eerst in Schokkerhaven. Zonnetje, vogeltjes en die typische Marelief-lucht, heerlijk! Voorjaar! Schijn bedriegt, want we zijn niet in Schokkerhaven maar net vanuit Nederland naar Faro gevlogen. Ruim 120 kilo bagage mee.. Je wilt t niet weten wat we allemaal meezeulden, zelfs een vriezer.. Waar gaan we dit allemaal laten?? Gelukkig helpen Sander en Lizette even met sjouwen en dan laten we de boel de boel en gaan we eerst in het middagzonnetje aan de bubbels even bijkletsen. Met 3 karren vol komen we aan op het vliegveld van Faro. Dank je wel Sander en Lizette voor de lieve ontvangst xx!! Bijkletsen, dat hebben we ook veelvuldig in Nederland gedaan. Wat was het super om alle mensen die ons lief zijn weer te zien. En wat zijn we verwend met gezellige en heerlijke avondjes. Dank jullie wel allemaal voor de heerlijke en gezellige avondjes !! Maar het