Joao is mariene bioloog. Behalve één tijdelijk contract bij
de EU, geen droog brood mee te verdienen. Maar hij houdt van de zee. Daarom
runt hij een kleine strandbar op Culatra zodat hij toch dicht bij zijn geliefde
oceaan is. Bij een lange wandeling over het strand in november zag ik een net
aangespoelde dode dolfijn. Ik schrok ervan en meldde het bij terugkomst aan Joao.
Hij reageerde laconiek: ja dolfijnen gaan ook een keer dood, net zoals wij. En
als ze dood gaan dan spoelen ze bij een bepaalde windrichting aan. En nee, ze
worden niet opgeruimd..
Onder begeleiding van het bootje van de werf worden we naar dieper water geloodst.
We zijn het water weer in en varen vanaf de werf terug naar ‘ons’
eiland. Het anker plonst op ongeveer dezelfde plek in het water als in november.
En weer maken we lange wandelingen over het eiland. We komen Joao tegen aan de zeekant
waar hij samen met een maat schelpjes uit de zee aan het scheppen is. Zijn barretje
is noodgedwongen dicht en daarom zit hij nu in de schelpen-business. We kopen
een flinke zak en krijgen het recept er gratis bij.
Bofkont en haar kokkie (en voordat er commentaar komt.. ik was alles af!)
Ook het restaurant/bar op het dorpsplein is vanwege de lockdown
dicht maar dat weerhoudt de vissers er niet van om gezellig met hun eigen
biertjes op het terras te gaan kaarten. Eigenwijze eilanders, we houden ervan 😉
Haventje van Culatra.
Gelukkig hebben we op de boot een prachtig eigen terras en
aangezien de zon uitbundig schijnt genieten we volop. En met onze lucht-fauteuils
en meegebrachte hapjes en wijn is het ook nu bij de strandbar van Joao goed
toeven.
Teruglopen van de strandbar aan de zeekant naar de ria-kant van het eiland.
De dagen kabbelen voorbij.. met veel gezellige uurtjes met
Sander en Lizette. Film kijken, lachen gieren brullen met 30 seconds, windsurfen,
suppen, wandelen en ja ook op zijn tijd een klusje. Langzaam aan beginnen we
ook wat te lezen en plannetjes te maken voor komende maanden. Maar voorlopig hebben
we het hier nog heerlijk.
Mareliefs,
Karin
Terwijl Eric en Sander met de bijboot naar Faro scheuren om wat pakjes op te halen, suppen Lizette en ik naar een verlaten strandje.
We vertrekken naar de Bahama’s. Naar Karin en Eric, onze lieve vrienden waar we in 1992 al mee rondzeilden in Griekenland. Even relaxen na een hectische periode, en heel last minute geboekt. Tijdens de voorbereidingen op deze reis krijgen we lijstjes van Karin wat we mee moeten nemen uit Nederland: koffiefilters, borrelnoten, drop, stekkertjes en er wordt een broodrooster, duikbril en een onderdeel voor de motor bij ons thuis bezorgd. Op Schiphol nog even een paar liter whiskey kopen en daar gaan we. In Atlanta overstappen, langs de security, stress…. En de whiskey weer inleveren. Deze douanier zal nu wel dronken zijn! Zo balen! Achteraf bleek dat Karin nog graag iets had willen laten bezorgen in Zutphen, een toy aangeprezen door Heleen van Royen. Maar ja,… om mij nu aan de douane uit te laten leggen wat het precies was en voor wie vond ze dan ook wel een beetje te……Pfff…geluk zit in een klein hoekje. Nu en toen... Eric zit op het strand klaar om ons op te halen met de bijboot, wa...
Waar ze haar vandaan heeft dat weet ik eigenlijk niet en kan ik haar helaas niet meer vragen. Een examen, sollicitatiegesprek, gebroken hart of een spannend doktersbezoek; steevast zette mijn moeder haar engeltje ‘aan’ als een van haar kleinzoons of wij wat extra steun of bescherming nodig hadden. Afgelopen oktober verhuisde het engeltje in mijn koffer vanuit Nederland mee naar de boot. Je weet maar nooit wanneer er een beetje extra bovennatuurlijke steun welkom is 😉 En nu staar ik zélf naar de langzame overgang van rood naar blauw naar paars van het kitscherige ledlampje. Een week geleden maakten we eindelijk los. Na zes weken in de comfortabele marina in Hilton Head begon ons varende leventje weer. Doel: kerst in St. Augustine, Florida, de oudste stad van de VS. En daarna door naar de Bahama's. We kiezen voor de binnendoor route via Georgia en het blijkt een van de mooiste stukken van de Intercoastal Waterway tot nu toe te zijn. Onderweg worden we opgeroepen door een boo...
Marelief dobbert zachtjes op het bijna lichtgevende turquoise water. Ik doe mijn snorkel op en spring voor de zoveelste keer van het zwemplateau. Direct achter de boot is het diep donkerblauw en begint onze achtertuin, een steile koraalwand die van 10 tot ca. 30 meter diepte gaat. Duiken? Nee. Die kennis is echt weggezakt en de herinneringen aan een paar enge momenten tijdens onze duiklessen jaren geleden zijn nog steeds te sterk. Ik vind het heerlijk om relaxed met mijn snorkel aan de oppervlakte te drijven in onze ‘voortuin’, het ondiepere stuk water dat Marelief scheidt van de kade. Onder de boot zwemmen grote scholen sergeant majoors die de aangroei van onze boot af eten. Ik flipper iets verder naar een ondiep stuk koraal bij de kant. Ik begin de vissen te herkennen… De prachtige blauwe doktersvissen, de nieuwsgierige Franse keizervis, de slangachtige trompetvissen die verticaal in het water hangen. Mijn favoriete visje, een eenzaam koraaljuweeltje, blauw met lichtgevende lich...
‘Nee, niet weer he’ zucht Eric vermoeid. Hij heeft er echt genoeg van dat mijn grote teen midden in de nacht in zijn oor prikt. Het is niet zo spannend als jullie wellicht denken, het is gewoon de schuld van de stevige wind die hier altijd staat! Diezelfde wind die ons begin juni in no time van Bonaire via Klein Curacao naar Curacao blaast. Wouter is weer twee heerlijke weken bij ons op bezoek en zeilt ook met ons mee! Fijn! Daar is ie weer!! Aankomst rond borreltijd dus meteen door naar Karels bar. We huren een auto en laten Wouter onze favoriete plekken op Bonaire zien. Boven: en dan is het tijd om afscheid te nemen van Bonaire. Wat hebben we hier een heerlijke tijd gehad! Onder: gelukkig hoeven we van Wouter nog geen afscheid te nemen. Samen varen we eerst naar Klein Curaçao en dan naar Curaçao. Willemstad en Daaibooi Na zijn vertrek geven we ons over aan de gezelligheid van het zeilersdorp op het Spaanse Water. Inmiddels liggen er meer dan 100 boten voor anker d...
Fuerteventura, Gran Canaria, La Gomera, Tenerife, Kaap-Verdie, Martinique en de Domicaanse Republiek. In mijn gedachten vormen ze een denkbeeldige lijn waarlangs een zaadje van vriendschap werd geplant en opbloeide. Vanaf die eerste ontmoeting op een steiger in Gran Tarajal tot weer een afscheid vorig jaar in Luperon. Een lijn niet alleen van zeilavonturen maar ook een lijn van het geven van hulp, het delen van maaltijden, levensverhalen, af en toe felle discussies en hun zoektocht naar een plek om zich te vestigen. En nu gaan we elkaar opnieuw zien op de plek die zij uitgekozen hebben om te gaan wonen! Bij het binnenvaren van de hoge, groene en besloten baai van Luperon worden we overvallen door de tropische warmte. Ook al zijn de Bahama’s lekker warm, dit zijn we niet meer gewend. Gek toch hoe op zo’n korte afstand het klimaat door de grootte en de hoogte van het eiland (Hispanola waar ook Haiti op ligt) zo anders kan zijn. Binnen is het bloedheet omdat alle ramen tijd...
Het is weer tijd voor een welverdiende zeilpauze! Hoewel we nog lang niet klaar zijn met ons zwervende bestaan, voelen we de behoefte om even stil te staan en tijd door te brengen met familie en vrienden in Nederland. Vooral willen we onze prachtige kleindochter Lucy eindelijk in de armen sluiten! Bovendien stijgen de temperaturen op Curaçao de komende maanden en beperkt het orkaanseizoen onze zeilmogelijkheden. Dus we laten de Marelief veilig achter op Curaçao, en vliegen half juli naar Pennsylvania. Naar Lucy, en naar de kersverse pappa en mamma. Zoals waarschijnlijk elke opa en oma zeggen: wat een feest! Wat een heerlijk, vrolijk en lief meisje. Lucy trekt mijn blik als een magneet naar zich toe; ik kan mijn ogen niet van haar afhouden! Het besef dat we niet in de buurt wonen en over een week weer weg zijn maakt nog eens extra dat ik elk moment in mijn geheugen wil griffen. Wat een rijkdom! Ik kon geen keuze maken uit de vele foto's die we gemaakt hebben. Daarom nog veel ...
Lauw water spat tegen mijn benen terwijl we over de golven stuiteren. Ondanks de duisternis verlicht de maan het water genoeg om op ondiepe plekken de bodem te kunnen zien. Ik zit met mijn rug naar de boeg, gehuld in een oliejas over mijn bikini, met de capuchon over mijn hoofd getrokken. Een leuke outfit voor een avondje uit toch? Het water deert mij niet, maar Eric krijgt de volle lauwe douche in zijn gezicht en heeft last van zout in zijn ogen. Hij stuurt onze dinghy met topsnelheid naar de andere kant van de uitgestrekte baai, terwijl de groep ankerlichtjes waar we vandaan komen steeds kleiner wordt. Bijna vierhonderd boten liggen hier nu, hoorden we vanmorgen op het scheepsradionet dat elke ochtend om 8 uur precies start voor en door de bootbewoners die hier aanwezig zijn. Het duurt ruim een uur en tijdens deze sessie wordt van alles besproken: wie er zijn aangekomen of vertrekken, allerhande activiteiten, wie iets nodig heeft of juist over heeft. Georgetown is dé plek waar ...
Langzaam zwemmen we langs het strand. Om de boot durf ik niet meer goed door de haaien die we eerder bij naburige eilandjes gespot hebben..🙈 We hebben het verdiend vinden we😀. Twee broden gebakken en gekookt voor drie dagen op zee voordat we de prachtige Bahama’s morgen gaan verlaten. Nu even afkoelen. En in gedachten passeren de afgelopen weken de revu . Wist je dat de Bahama’s uit meer dan 700 eilanden en meer dan 2000 koraalriffen bestaan? En verspreid over een gebied zo groot als Duitsland of Florida? Van deze 700 eilanden hebben er maar ongeveer 30 dorpen of nederzettingen. Geen wonder dus dat we vaak voor anker liggen bij een onbewoond eiland. Tot nu toe was dat steeds op een paar uur varen van een nederzetting. Maar nu zijn we in een gebied verder van de bewoonde wereld. De Jumentos cays, een serie kleine eilandjes in het meest zuidoostelijke deel van de Great Bahama bank. Op maar zo’n 100 kilometer verwijderd van Cuba. De waarsch...
Gierende remmen. Een rij auto’s aan de overkant van de straat komt tot stilstand. Het raampje van de eerste auto draait open. ‘Do you want a ride to the harbor? Hop in!’ wordt ons toegeroepen. Het accent is onmiskenbaar zuidelijker en de straat waar we lopen is omzoomd met palmen. Maar het is koud. IJskoud. Dat vindt onze lift-aanbiedster ook. In déze kou kun je toch echt niet teruglopen naar de haven. En met een rugzak met boodschappen moet je eigenlijk zo ie zo niet lopen 😊 Maar we zijn er blij mee, met dit warme spontane gebaar dat we al zo vaak hier in de VS ondervonden hebben. We dachten dat we ervan af waren. De kou die ons teisterde sinds ons vertrek uit Philadelphia. Steeds nieuwe lagen kleding kwamen erbij. De dikke wollen vesten die ik al een paar keer bijna had weg gedaan omdat ze zoveel ruimte innemen en we ze toch nooit gebruiken. Zeilpakken en laarzen die we echt voor het eerst sinds ons vertrek uit Nederland aan hebben gedaan. Maar de bomen in Chesapeak...
Slaapdronken stommel ik de trap op naar de kuip. Drie uur ’s nachts en tijd voor mijn wacht. Het was heerlijk rustig beneden. Weinig wind maar net genoeg om te kunnen zeilen en gewoon stabiel in bed te liggen en weg te dommelen met het geluid van zachtjes kabbelend water tegen de romp. Eric neemt zijn wacht en de koers met me door. Oef.. dat valt tegen! Ik wist dat we niet zo snel gingen maar we hebben per saldo in de afgelopen 3 uur maar 6 zeemijlen afgelegd. Van de Ragged islands /Bahama’s naar Luperon op de Dominicaanse republiek is het in een rechtstreekse lijn ca. 310 zeemijlen richting het zuidoosten. De richting waar de wind op deze breedte meestal met een flinke kracht vandaan komt. Dat betekent dus vaak kruisen; zigzaggend zeilen, in hoeken van bij voorkeur niet minder dan 90 graden naar ons doel. En nu kijk ik niet naar een mooie rechte hoek maar naar een scherpe punt. Dat schiet niet op… Amerikanen noemen de route van de VS via de Bahama’s, Dominicaanse Re...
Voelt vast goed om weer op en aan het water te zijn.
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk in 't zonnetje. 😎
En wat een genot dat jullie eigen restaurant nooit in lock-down is. 😘