Tussen oceanen; tussen afscheid en droom

We genieten van onze laatste week in de San Blas. Het leven is simpel en bijna perfect. We varen met de bijboot naar het rif, bezoeken een eilandje en drinken iets bij ons favoriete barretje. Toch voel ik ook dat onrustige kriebeltje. Het onbekende trekt, maar het afscheid blijft lastig. Waarom is dat toch altijd zo?

We gaan op weg naar de Stille Oceaan. Het is altijd een deel van de droom geweest. Vooral voor mij. Ik weet nog dat ik in het aardrijkskundelokaal wegdroomde bij  foto’s van de Pacific. Daar wil ik ooit heen. Nu het dichterbij komt, rijst af en toe ook de vraag: en hoe komen we terug? Willen we wel helemaal rond, over de Indische Oceaan? Gaan we de boot in Australië verkopen? Op transport? Of misschien wel via Japan naar Alaska varen en op enig moment weer terug door het Panamakanaal? Genoeg opties. We laten het los en zien het wel.

Het afscheid van deze oceaan voelt in elk geval niet definitief. Sommige plekken laten je niet los. Er zijn bestemmingen waar we zeker nog eens naartoe willen. Gekscherend zeg ik weleens dat we, als we écht met pensioen gaan, we langs de oostkust van de VS gaan varen in de zomer en de winter doorbrengen op de Bahama’s of in de Dominicaanse Republiek. Stiekem betrap ik mezelf erop dat ik een beetje jaloers ben op de Nederlandse zeilers in de appgroep die deze zomer precies dat gaan doen. Maar de nog onvervulde droom van de Pacific wacht eerst!

Met een lekker briesje zeilen we naar Linton Bay. Hier liggen een paar bekende Nederlandse boten op de werf te klussen, terwijl wij voor anker gaan. We kletsen bij en maken een tochtje met de bijboot naar Panamarina. Na een heerlijke maaltijd varen we in het donker terug door de mangroven.

Gezelligheid in Linton Bay. Eindelijk ontmoeten we dan ook onze naamgenoten Eric en Karin die ook nog eens een zoon Joris hebben :). De groenteboer komt langs op de werf. Heerlijk!

En dan zetten we koers naar Limon Bay, de ingang van het Panamakanaal…. In Shelter Bay Marina gaat Marelief het water uit. Het roer heeft speling, dus de lagers moeten vervangen worden. Eric ziet er tegenop, vooral omdat het hele roer eruit moet en de boot hoger getild moet worden dan normaal. De werf neemt het werk op zich, maar hij houdt alles nauwlettend in de gaten.

Ondertussen gaan we zelf ook aan de slag. We schrobben het onderwaterschip, repareren beschadigingen aan de Coppercoat en schuren alles licht op. Eenmaal door het Panamakanaal willen we naar de Galapagos en daar zijn de inspecties streng. We willen niet het risico lopen teruggestuurd te worden.

Maar het is niet alleen werken. Het is hier eigenlijk heerlijk. Wonen op een schip op een werf vind ik normaal gesproken maar behelpen, maar deze plek is bijzonder. We liggen aan een grasveld met uitzicht op het zwembad, palmbomen zorgen voor schaduw, vogels kwetteren ons wakker (en schijten helaas alleen wel de boot onder), en aan de andere kant begint de dichte jungle waar de brulapen zich laten horen.

Ochtenden zijn voor klusjes of een ritje met het marina-busje naar de supermarkt. ’s Middags nemen we een duik, ik volg workshops over de Pacific en tegen vijf uur verzamelen zeilers zich met een drankje in het zwembad. De meesten gaan óók door het kanaal, hebben dezelfde plannen en  dezelfde zorgen. Dat schept  automatisch een band.

We komen ook oude bekenden tegen, zoals Marty en Michelle, met wie we door Colombia trokken. Zij werken zich hier een slag in de rondte om hun kanaaldatum te halen. Want ja, door het kanaal gaan is niet zomaar iets. Als we over de Puente Atlantico rijden, zien we rechts het sluizencomplex liggen. Zes sluizen in totaal. Drie hier, drie aan de andere kant. Hoe moeilijk kan het zijn? Maar in de praktijk is het een heel proces. Al in Colombia leverden we online documenten en foto’s aan. Hier in Limon Bay krijgen we een doorvaartdatum, afhankelijk van de drukte. Dan betalen… Bijna 4000 dollar in totaal. Daarvoor krijgen we een adviseur aan boord, grote stootwillen, lange lijnen en moeten we zelf vier linehandlers regelen. Darrell en Wendy van de Sirocco bieden zich spontaan aan. We ontmoetten hen voor het eerst drie jaar geleden in Carriacou. Darrell groeide grotendeels op op een boerderij in Minnesota—grappig genoeg dezelfde staat waar ik op mijn achttiende ook een jaar op een boerderij woonde. Later verhuisde hij met Wendy naar Parijs voor zijn werk, waar hij de halve wereld overvloog. Een bijzondere combinatie van nuchtere boerenachtergrond en wereldreiziger. Toen ze aanboden om als linehandlers mee te gaan door het kanaal, hoefden we niet lang na te denken. Darrell heeft de transit al drie keer gedaan, en die ervaring blijkt goud waard. Op 28 februari zal het zover zijn.

Midden op het Gatunmeer met Wendy en Darrell.

Maar eerst staat er nog iets anders op het programma!!  Ik vlieg voor een paar dagen naar de VS om onze kleindochter Lucy en natuurlijk Joris en Julia te zien. Vanaf Panama city naar Baltimore rechtstreeks in 6 uurtjes. Ze hoeft van pappa en mamma niet naar het kinderdagverblijf dus deze oma kan volop van haar genieten. En daarna is het weer fijn om terug bij Eric en Marelief te zijn en bereiden we de laatste dingen voor  voor het kanaal.

Op het laatste moment krijgen we een dag vertraging. Carnaval, geen pilot beschikbaar. Daar gaat de planning. Gelukkig zijn Darrell en Wendy flexibel. Op 1 maart vertrekken we vroeg in de ochtend. Om half vijf staan ze al aan boord. Net buiten de haven pikken we de loods op en in het eerste daglicht worden we vastgemaakt aan een catamaran en aan de andere kant van de catamaran komt nog een jacht. Met z’n drieën gaan we de sluizen in.

Dan wordt het serieus. In no time stijgen we tien meter per sluis. Darrell staat voorop en moet hard werken. Alles gaat goed. Nog een laatste blik op de Atlantische Oceaan. We zwaaien. Dag Atlantische, we komen terug. Ooit. Als we écht met pensioen gaan.

Na drie sluizen liggen we dertig meter hoger, op het Gatunmeer. De loods heeft honger, dus Wendy en ik duiken de kombuis in. Drie maaltijden later varen we dwars door Panama, richting de Stille Oceaan. Het voelt onwerkelijk. Zo lang mee bezig geweest, zoveel voor geregeld, en nu gebeurt het gewoon. Maar ik ben ook moe. Vroeg opstaan, last-minute stress over wat gedoe in Nederland, en een lekke waterpomp die Eric pas ontdekte tijdens een motorbeurt…

Bij de Balboa Yacht Club gaat iedereen van boord. Darrell en Wendy, de loods, en de ingehuurde linehandler. En wij varen alleen verder. Even slikken. Hebben we dit echt gedaan? De Stille Oceaan ligt voor ons. Het water oogt ruw, de ankerplek is dichtbij, maar zal het comfortabel zijn? Anders had ik op dit tijdstip met een drankje in de hand vertrouwd in het zwembad van Shelter Bay Marina gelegen. Hoe lang moeten we wachten op een nieuwe waterpomp uit Europa? De motor moet goed zijn voordat we die immense oceaan op gaan. Ondanks de dromen altijd ook weer die moeite met afscheid van het vertrouwde.

Dan een appje van Marianne: ‘Wijn of gin tonic?’ Wat een welkom. Richard komt met de bijboot op ons af en wijst ons een mooi plekje. Voor we het weten liggen we vast en zitten we op Moana Nui (met wie we Kerst en Oud en Nieuw op de San Blas vierden) met een glas wijn en heerlijke hapjes. Ook hier is het vertrouwd! En het water blauw 😊. De volgende dagen nemen ze ons op sleeptouw. We bezoeken de oude stad, een rooftopbar op de 66^e verdieping in de als Manhattan aandoende nieuwe stad, halen groenten en fruit op de boerenmarkt en natuurlijk willen Marianne en Eric een poging doen om Richard en mij van de troon te stoten met Sequence. Veel te snel wat ons betreft vertrekken ze richting Frans Polynesië.

 

En dan voor we het weten zijn de motoronderdelen gearriveerd. We regelen een taxi die ons kriskras door de stad rijdt. Pakjes ophalen, pakkingpapier kopen, extra jerrycans voor diesel en onmeunig veel boodschappen. In drie dagen halen we  zes volle karren boodschappen aan boord. De waterpomp wordt geïnstalleerd met hulp van mijn vriendje Chatty (ChatGPT) en dan zijn we er klaar voor. It giet oan!!

Waar laat je al die boodschappen?? De boot staat op zijn kop maar alles vindt uiteindelijk een plekje. Terwijl Eric de nieuwe waterpomp in de motor installeert verdeel ik 50 pond volkorenmeel in hanteerbare plastic zakken.

We klaren uit en varen naar de Islas Perlas op zo’n 35 nm van Panama City. Hier gaan we de laatste voorbereidingen doen, het onderwaterschip een laatste keer poetsen en dan hopelijk maandag met een mooi weergaatje naar Galapagos.

Mare Liefs,

Karin