Kaoha Apai; het ritme van ons zeilende bestaan

- oktober 26, 2025

Kaoha en apai. Hallo en tot ziens. Na vijf jaar zeilen over de wereld brengen nieuwe havens ons telkens een kaoha: nieuwe gezichten, nieuwe verhalen. Elke keer dat we het anker lichten, komt een apai: een afscheid van vrienden, eilanden, en herinneringen. Maar altijd met de stille belofte van een weerzien. Dit is ons verhaal op Fatu Hiva, een plek van warme ontmoetingen en weer een onvermijdelijk afscheid.

Een hectische aankomst

#@☠️*&%!!!! “Naar links!” gebaart Eric dwingend vanaf het voordek. 💩#@😈😡!!“Daar waren we al!” gil ik tegen de wind in. Derde ankerpoging in de baai van Hanavave, Fatu Hiva. Weer discussie over de juiste plek om het anker uit te gooien, rotsen loeren voor de 10-meterlijn, en daarna zakt de bodem steil naar meer dan 20 meter. We moeten daarom rekening houden met een grote draaicirkel ten opzichte van de andere boten. De hele baai kijkt mee – gratis spektakel. “Naar rechts!” wijst Eric nu. Wat wil je nou? Mijn hoofd bonkt, tranen prikken van frustratie. Waarom is die jongen zo eigenwijs? (Oké, ik ook.)

Het was een pittige tocht vanaf Tahuata, tegen de wind in, met een koelvloeistoflek en een losse verstaging – de kabels die onze mast overeind houden. Maar dan: drie keer is scheepsrecht. We liggen.

“Biertje?”

“Kus?”

“Eigenwijs monster,”

Kaoha, Fatu Hiva. We zijn er weer!

Een feest om nooit te vergeten

We zijn hier weer terug om ons 40-jarig huwelijk te vieren – als we dat na al die discussies tenminste halen. Veertig jaar geleden hadden we alleen elkaar en twee surfplanken. Zeilen? Fatu Hiva? Nooit van gehoord. Nu staan we in Hanavave, klaar voor een klein feestje.

Onze Belgische zeilmaatjes van Filou de Mer, net aangekomen uit Gambier, heten ons warm welkom. Verse tonijn, een drankje, verhalen – de stress van de reis glijdt weg. De volgende dag trekken we met een kruiwagen vol drank naar het dorp, op zoek naar Jacques en Desirée. Overal ''kaoha'': bekende lachende gezichten. ’s Avonds jagen de mannen met lampen op kreeften. Desirée stuurt de boot langs de rotsen alsof ze nooit anders doet, terwijl Jacques drie kreeften grijpt – “niet genoeg,” lacht Desirée.

Wat we dan niet weten: achter onze rug toveren Jacques en Desirée hun schuur om tot een feestparadijs, versierd met bananenbladeren en bloemen. Zelfs hun enige varken wordt geslacht. We voelen ons bezwaard, maar vooral geraakt .

En dan is het zover. Taart, guirlandes, een varken aan het spit, regen en vooral warmte. Eric geeft me een tiki, gemaakt door Jacques, met in het Marquesiaans: Mai mai au iaoe – ik hou van jou. Een dag die ons altijd bijblijft.

Leven op Fatu Hiva

De maand die volgt, vult zich met rust. We struinen door deze groene oase, plukken citroenen en bananen en luisteren weer naar een dinghy-concertje van Lars. Bij zonsondergang turen we naar de horizon, op zoek naar de groene flits die Eric “niet ziet, dus volgens hem ook niet bestaat.” De rotsen van Hanavave kleuren grijs, geel, rood in het mythische avondlicht. Elke dag zie ik weer nieuwe gezichten in de stenen.

Hoeveel gezichten ontdek jij?

Simon en Teiki vertellen over het oude Fatu Hiva: offers, kannibalisme, nog in de tijd van zijn betovergrootmoeder. “Misschien toch goed dat de missionarissen kwamen,” grinnik ik. Jacques en Desirée nemen ons mee naar hun familiegrond aan de noordkant, alleen bereikbaar per boot. We plukken fruit, zetten vallen voor wilde varkens en proberen Desirée’s stortvloed aan verhalen te volgen – ons Frans vangt zo’n 75%, maar haar enthousiasme vult de rest.

Het nieuwe huisvarkentje van de familie is nog klein, tijd dus voor de jacht!

Eric helpt met vallen zetten en vangt de sinaasappels op die Jacques uit de boom naar beneden gooit.

Jagen met honden is toch meer voor de jongelui.. heel moeilijk en vermoeiend om de honden in bergachtig en begroeid terrein te volgen... Wij ruilen weer een half varken voor een klein flesje rum want de vallen van Jacques en Eric blijven helaas leeg.

Op net voor de zondagse mis.

Het miniwinkeltje in Hanavave wordt bevoorraad want de boot is geweest!! Iedereen wacht netjes op zijn beurt om naar binnen te gaan want er is maar ruimte voor 3 klanten tegelijk.
Onder: met de snelle dinghy van Lars en Isabel varen we naar Omoa, het enige andere dorp op het eiland waar een iets grotere winkel is.

Nog een keer naar Omoa om terug te wandelen naar Hanavave. Prachtig maar 16 kilometer klimmen . Blij dat we halverwege een lift kregen!

Thuis in de verte

Ondertussen loopt het leven in Nederland door. Spannend nieuws: onze eerste kleinzoon is onderweg, verwacht in maart! Wouter en Lyan verbouwen een deel van ons huis om daar te gaan wonen. Met 11,5 uur tijdverschil bellen we ’s ochtends vroeg met familie en ’s avonds laat als het in Nederland net ochtend is volgen de zakelijke telefoontjes. Tussen de zonsondergang en opkomst door zijn we verbonden met thuis – een andere cirkel van kaoha en apai.

Apai, Fatu Hiva

En dan is het tijd om ons thuis van de afgelopen twee maanden weer achter te laten. Apai, Fatu Hiva. Maar de tiki’s, Desirée’s verhalen en de mythische rotsen varen met ons mee. Samen met Filou de Mer zeilen we naar Tahuata. In Hapatoni worden we meteen begroet met een warm kaoha. Terwijl de mannen lokale ‘genotmiddelen’ zoeken, klets ik met de vrouwen tot een toeristenbootje uit Hiva Oa arriveert en oma in mijn armen wordt gedrukt om naar huis te brengen.

Caroline van Pandion, onze zumba-juf uit Curacao is hier ook en neemt het initiatief voor nieuwe lessen. Manta’s zijn ingeruild voor dolfijnen: elke dag een show van honderden jagende dolfijnen, springend en tollend. Met koffie in de kuip kijken we urenlang.

Allemaal sportief bezig! Eric doet mee met de lokale ''haka"

Gezellig eten op de Filou de Mer en onder bij een 'huiskamer' pizza restaurant in de jungle met prachtig uitzicht.

Na een stop in de paradijselijke Hanamoena-baai varen we naar Hiva Oa. Marelief gaat op de kant, wij aan het klussen, klaar voor een lang afscheid van Frans-Polynesië.

Een nieuw hallo aan de horizon

Kaoha en apai zijn op dit moment het ritme van ons leven. Op Hiva Oa nemen we voorlopig afscheid van Marelief, van Lars en Isabel, en van deze betoverende Marquesas. Maar terwijl we apai zeggen tegen deze eilanden, kijken we uit naar een nieuw kaoha: in de VS en Nederland, waar onze kinderen, kleindochter, onze eerste kleinzoon en vrienden op ons wachten. De cirkel draait door, en waar de wind ons ook brengt.

Mare Liefs,

Karin