Snowbirds

Gierende remmen. Een rij auto’s aan de overkant van de straat komt tot stilstand. Het raampje van de eerste auto draait open.  ‘Do you want a ride to the harbor? Hop in!’ wordt ons toegeroepen. Het accent is onmiskenbaar zuidelijker en de straat waar we lopen is omzoomd met palmen. Maar het is koud. IJskoud. Dat vindt onze lift-aanbiedster ook. In déze kou kun je toch echt niet teruglopen naar de haven. En met een rugzak met boodschappen moet je eigenlijk zo ie zo niet lopen 😊 Maar we zijn er blij mee, met dit warme spontane gebaar dat we al zo vaak hier in de VS ondervonden hebben. 

We dachten dat we ervan af waren. De kou die ons teisterde sinds ons vertrek uit Philadelphia. Steeds nieuwe lagen kleding kwamen erbij. De dikke wollen vesten die ik al een paar keer bijna had weg gedaan omdat ze zoveel ruimte innemen en we ze toch nooit gebruiken. Zeilpakken en laarzen die we echt voor het eerst sinds ons vertrek uit Nederland aan hebben gedaan.  Maar de bomen in Chesapeake bay laten zich in hun mooiste herfsttinten zien en binnen is het ’s avonds gezellig met de deurtjes dicht en kaarsjes aan. 

In Chestertown ontmoeten we éindelijk de bemanning van de Morgan of Sark in levende lijve, nadat we een half jaar dicht in de buurt maar niet dichtbij genoeg waren. 

De laatste borrel was in het water op Sandy island, Cariacou. Nu hier dik ingepakt in Chesapeake bay.

Linda en Ken bezoeken ons in Deltaville. Hun boot staat even voor onderhoud op de kant maar ze gaan ons komende maanden vast ergens 'inhalen'.

We zijn niet de enigen die op pad zijn. Op Marine Traffic is een lang lint van zeil- en motorbootjes te zien die allemaal één richting op gaan. Onderweg naar warmere oorden, naar het zuiden! ‘Snowbirds’ worden ze hier genoemd. ‘A person who migrates from the colder northern parts of North America to warmer southern locales, typically during the winter.’ zegt Wikipedia hierover. 

We ontmoeten oude en maken nieuwe zeilvrienden. Sommigen kiezen niet voor de langere route naar het zuiden maar laten hun boot achter in Chesapeake bay om in het voorjaar weer verder te gaan.  Wij discussiëren of we de beruchte Cape Hatteras binnendoor of buitenom doen. Het weer beslist. We doen dit stuk binnendoor en wachten in Beaufort een goed moment af om de oversteek naar Charleston te maken.

Op de ICW  tussen Norfolk en Beaufort ontmoeten we de bemanning van Sorella en brengen een aantal gezellige avonden met elkaar door.

Adrenalinemomentje

Met een mooie wind vertrekken we ’s morgens bij het ochtendgloren uit Beaufort. We gaan als de brandweer en tikken regelmatig 9, zelfs 10 knopen aan. Op deze manier zijn we morgenochtend al voor 10 uur in Charleston! Helaas kakt de wind eind van de middag in maar er staan nog wel golven. Dat maakt dat het zeil af en toe flink loopt te klappen. Ik lig op bed als ik een enorme knal hoor. Dit is anders. Dit is goed fout. Ik ren naar boven om  te zien wat er aan de hand is. Stag gebroken roept Eric. Dit is shit en ik vrees dat de mast elk moment kan breken en overboord kan gaan. Maar de kapitein blijft koel. Zeil weg. Mast zo goed mogelijk met een aantal vallen fixeren. Wat nu? Nog meer dan 100 mijl te gaan naar Charleston. Wat zijn alternatieve havens om aan te lopen? We besluiten om deze koers aan te houden. De wind en golven komen van achter en dat lijkt ons beter dan in deze situatie dwars op de golven komen te liggen.  

Moe maar blij dat we het zonder verdere kleerscheuren gered hebben komen we pas laat de volgende avond in Charleston aan. We laten het anker vallen op de plek die we nog kennen van de heenreis en vallen in een diepe slaap. Morgen gaan we onderzoeken hoe we dit varkentje verder moeten wassen. Het is weekend dus we moeten wachten tot maandag voordat iemand naar de verstaging kan kijken. We liggen prima en maken van de gelegenheid gebruik om Charleston en Mount Pleasant te bezoeken. We vinden dat we wel wat ontspanning ‘verdiend’ hebben en genieten met volle teugen van deze prachtige omgeving.

Linksboven de gebroken stag. Ontspannen in Mount Pleasant

Prachtig en luxueus Charleston

Maar ook een heftige slavernij geschiedenis. Boven: International African American museum en onder Old Slave Mart Museum

Kleine steegjes en oude begraafplaatsen

Cobblestones en palmbomen

Prachtige huizen

Huisje boompje beestje

De auto staat voor ons klaar in de haven. Het huis is open en Tucker ligt op ons te wachten…  Door het gedoe met de verstaging komen we net te laat in Hilton Head aan om Jim en Mary Ann (de (schoon)ouders van Joris en Julia) zelf nog te zien. Zij zijn een paar dagen weg en we hebben afgesproken dat wij in die periode op hun hondje passen en in hun huis kunnen verblijven. Een superleuke afwisseling van ons zeilende bestaan.  We gaan naar het strand, laten de hond uit, doen boodschappen met de auto, liggen in bad, kijken tv op een joekel van een scherm en de afwas gaat gewoon in de afwasmachine!  Het voelt alsof we serieus vader en moedertje aan het spelen zijn 😉. En tussendoor doen we wat klusjes op de boot die handig te doen zijn wanneer we niet zelf aan boord slapen. Helaas merk ik alleen dat wanneer ik de bovenste tree van de trap naar de kajuit geverfd heb dat mijn schoenen nog binnen liggen.

Prachtige natuur onderweg van Charleston naar Hilton Head en als we de kar in de haven inladen om naar het huis van Jim en Mary Ann te gaan is het net alsof we na een weekendje zeilen in Nederland weer naar huis gaan.

Huisje,boompje, beestje

Lekker genieten maar ook wat klussen tussendoor en onze stem al uitgebracht!

Volgende week komen Joris en Julia, Wouter en Julia’s zusje Natalie om gezamenlijk Thanksgiving te vieren. En daarna?  We willen door naar de Carieb want ook hier wordt het te koud maar de verstagingsproblemen zijn voorlopig nog niet opgelost en de snowbirds even vleugellam. Wordt vervolgd..

Mareliefs,

Karin