Een andere wereld

We laten ons anker vallen bij Anachucuna, een piepklein dorpje net over de grens van Colombia en Panama. Samen met de Bluehemian en Adventure liggen we in een baai, omringd door niets dan jungle en een nederzetting van hutten, gemaakt van bamboestokken en palmenbladeren. Aan de kant spelen kinderen, en in het water peddelen mannen in kano’s van uitgeholde boomstammen, al water scheppend en vissend, voorbij.

Het voelt alsof we een stap terugzetten in de tijd, naar een eenvoudiger leven. De dichtstbijzijnde onverharde weg? Zo’n 100 kilometer verderop. Dit is de Darien Gap: een ondoordringbaar stuk regenwoud waar de moderne wereld stopt en natuur en traditie regeren.

Twee jaar geleden had ik er nog nooit van gehoord. Toen we in Suriname aankwamen, appte ik Joris enthousiast dat we in dezelfde tijdzone en op hetzelfde continent zaten. "We kunnen zo naar elkaar toe rijden," riep ik nog, onwetend dat er geen wegen zijn die Midden-Amerika met Zuid-Amerika verbinden, alleen dicht oerwoud en snelstromende rivieren. Vluchtelingen, onder andere uit Venezuela, ondernemen  regelmatig een gevaarlijke voettocht richting de VS door dit gebied.

Wij hebben het geluk dat we deze wereld mogen verkennen vanaf ons comfortabele drijvende huis. In de Guna Yala – het thuis van een van de laatste oorspronkelijke indianenvolken in het Caribisch gebied – leven zo’n 30.000 Guna’s nog grotendeels volgens tradities die eeuwenoud zijn. In het oostelijke deel komt slechts een handjevol boten per jaar. Hier geen wit zand of helderblauw water, maar een ruige jungle, eenvoudige bamboehutten en kano’s van uitgeholde boomstammen.

Boven: voor anker bij een van de dorpjes, wc boven het water ;), kerstboom van bierblikjes en een mevrouw in de traditionele kledij. Onder: een praatje maken met de kano-maker. Van grote bomen van het vaste land wordt in 1 maand een kano gemaakt!

Met zijn zessen wandelen we door de jungle naar een naburig dorp. Hugo waagt het op sandalen, maar het pad wordt al snel modderig en steil, en zijn schoeisel dreigt  het te begeven. Onderweg komen we jagers tegen en boeren die platanen, kokosnoten en yucca verbouwen. In het dorp zien we vrouwen die kleurrijke mola’s borduren – kunstwerken die onderdeel zijn van hun kleding en traditie. We ontmoeten de saila ofwel het dorpshoofd. Liggend in zijn hangmat vertelt hij over de geschiedenis van de Guna’s en het leven in het dorp nu. We begrijpen niet alles, maar indrukwekkend is het wel om een kijkje in de hut te nemen, waar ondertussen een kippetje in een pan op een open vuur aan het pruttelen is. Foto’s maken kan niet, dus slaan we alles op in ons geheugen.

Allemaal plastic

Niet alles is idyllisch. Het strand bij het dorp ligt vol aangespoeld plastic, net zoals we dat eerder op de Bahama’s zagen. We vinden de vreemdste voorwerpen... En tussen alle rommel vinden we met gemak een linker reserveschoen, maatje 43, voor Hugo. De omvang van de vervuiling is ontmoedigend. Het houdt ons allen bezig. Wat is er nou aan te doen? Zelf bewaren we elk stukje plastic om later hopelijk op een plek waar het gerecycled kan worden, af te geven. En regelmatig worden er door zeilers opruimacties ondernomen op de stranden, maar het lijken druppeltjes op een gloeiende plaat.


Water en beestjes

We schuiven een baaitje op en zien geen dorpje maar alleen een paar hutjes die in het water gebouwd zijn. We maken een praatje met een paar mannen die in de hutten verblijven. Nog een paar dagen, en dan gaan ze naar huis voor kerstmis! Huis is vier uur peddelen verderop, en dit is hun tijdelijke verblijfplaats als ze hun land hier bewerken. En waarom die hutjes in het water gebouwd zijn? Daar zijn minder beestjes! Ons huis is ook op het water, maar op een windstille nacht in een beschutte baai komen de piepkleine no-see-ums zelfs door het hor heen en plagen ons de hele nacht met kleine, maar irritante speldenprikjes.

Het regenseizoen lijkt nog niet voorbij. Ochtenden beginnen vaak zonnig, maar 's middags trekt de lucht dicht en vallen er zware buien. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel; we hoeven de watermaker nog steeds niet opnieuw in bedrijf te stellen, want we vangen per bui wel 100 liter schoon zoet water op, en dat scheelt weer energie. Nu de zon het een beetje af laat weten, hebben we alle capaciteit nodig om die halve koe die in de vriezer ligt, op -18 graden te houden!

Allemaal bootjes..

Kerst en Oud & Nieuw

Kerst vieren we met de bemanningen van Bluehemian en Moana Nui. Gezellig en ongedwongen, met last-minute gerechtjes en drank uit ieders voorraad op de prachtig versierde Bluehemian. 

We blijven met elkaar opvaren en vieren ook oud en nieuw samen. Nederlandse tradities worden misschien wel extra hoog gehouden als je ver van het vaderland bent. Ik heb nog nooit oliebollen gebakken, maar als ze niet te koop zijn dan blijft er maar één optie over; zelf bakken! Tijdens het voorbereiden van het deeg luisteren we naar de laatste avond van de Top 2000. Het bakken van de bollen is een groepsactiviteit; Joop en Renita hebben gelukkig een flinke campinggaz brander, Richard en Marianne hebben de bijboot in het water en fungeren al de hele week als onze privé-Uberchauffeur, en zorgen dat alle bakspullen droog op het piepkleine maar idyllische palmeneilandje belanden. Waar de dames zich in hangmatten installeren en Richard en Eric zich ontfermen over het bakken. 


Terwijl in Nederland dit jaar de nieuwjaarsduik is afgelast vanwege de wind, begeven wij ons op nieuwjaarsdag opnieuw naar ‘ons’ eiland. Ook hier waait het, maar wij voelen ons echte bikkels 😉 en compleet met warme mutsen doen wij onze eerste nieuwjaarsduik. Gelukkig is er Beerenburg na afloop!

Thuis op de Cayos Holandeses

Inmiddels zijn we aangekomen in het gebied dat bij zeilers uit alle windstreken populair is: het bekende deel van de San Blas, waar tientallen palmeneilandjes, omzoomd met wit zand, als polkadots in de blauwe zee liggen. We schuiven elke dag een eilandje op, totdat Renita een verontrustend bericht uit Nederland krijgt en halsoverkop moet vertrekken.

Met Moana Nui varen wij door naar een eilandengroepje dat bekendstaat als de Cayos Holandeses. Van Ibin, die op een van de eilandjes een klein restaurantje runt, horen we de oorsprong van deze naam. In de 17e eeuw waren Nederlandse privateers, zeg maar piraten met papieren, in dit gebied actief met de opdracht zoveel mogelijk Spaanse schepen te beroven. En deze privateers hadden ook een veilige basis nodig van waaruit ze konden opereren. Deze eilandengroep was daar perfect voor: omgeven door zandbanken en koraalriffen, van waaruit men andere schepen aan kon zien komen, en met maar een kleine doorgang om binnen het rif te komen. Volgens Ibin leefden de privateers en de Guna in perfecte harmonie; de Guna’s hadden het niet zo op de Spanjaarden.

En nu herhaalt de geschiedenis zich een beetje. Weliswaar niet met piraten, maar Nederlandse schepen  genoeg! Wij lopen Koos en Wilma uit onze thuishaven in Nederland na twee jaar weer tegen het lijf. En aan het met vlaggen versierde plafond van het restaurantje van Ibin zien we talrijke andere versierde Nederlandse vlaggen hangen, een aandenken van hen die hier voor ons geweest zijn.

Ook wij ervaren dit als een heerlijke basis waar het goed toeven is. Het geruis van golven die op het rif kapotslaan is altijd aanwezig. Op een van onze snorkeltochten varen we met de bijboot tot een meter of twintig van het rif. Richard en Eric gaan het van nog dichterbij bekijken, en het is mega-indrukwekkend om het water wel vijf à zes keer zo hoog als de mannen op te zien spatten.

Maar waar wij liggen, in een plas van lichtblauw ondiep water, tussen zeven idyllische palmeneilandjes, is het zo glad als een spiegel. Deze ankerplek heeft dan ook heel toepasselijk de naam ‘de swimmingpool’ gekregen en is een van de favoriete pleisterplaatsen van veel zeilers. En nu ook van ons, want inmiddels liggen we hier al meer dan een week... en de dagen raken snel gevuld met met snorkelen, klusjes, en gezelligheid.

Terwijl we genieten van de rust in ons prachtige zwembad, beseffen we dat de volgende uitdaging alweer om de hoek ligt: de Stille Oceaan. Maar voor nu nemen we de tijd om op te laden, omringd door natuur en vrienden, voordat we het nieuwe onbekende tegemoet varen.

Mare Liefs!

Karin




PS Filmpjes van afgelopen maand ->hier

Reacties

  1. Hoi, ik kan alleen maar WOW WOW zeggen! Echt woorden tekort voor zo'n unieke locatie en bevolking waarvan ik het bestaan niet vermoedde. Dit zijn onuitwisbare herinneringen. Veel plezier verder en vooral sail and stay safe! Op naar nieuws over de tocht over de Stille Oceaan, spannend! iefs 😘😘

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jemig jongens wat beleven jullie veel. Blij weer een update te zien en mee te kunnen lezen. Heb het goed, be safe daar! xxx Joke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi verwoord!! Hoop jullie nog te zien voordat jullie aan het volgende avontuur beginnen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel! Hopen wij ook! Joop of Renita? Kan niet zien wie reageerde 😉

      Verwijderen
  4. Mooie beschrijving van een uniek en fantastisch gebied! En leuk dat wij een stukje samen met jullie hebben kunnen beleven.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vonden wij ook super! Hopen jullie voor de grote oversteek nog te zien xx

      Verwijderen
  5. I love following your journey! Such beautiful pictures and words!! Happy New Year.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hoe mooi weer... heerlijk om mee te genieten vanuit koud nat Nederland 🙃

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Tuintje voor de boot

Standje 69 op het Spaanse water

Modderbad; avontuur in het Colombiaanse binnenland

Feest der herkenning

Allemaal feestjes

Onbewoond maar niet alleen

Christmas winds

Het doornen pad

Wortel schieten