Mare Liefs

  Al dagen waait de stront hier van de dijk. Of beter gezegd vanaf de Sierra Nevada. Het maakt dat de golfslag in   het zwembad soms meer op de Caribische Zee dan op een zwembad lijkt. En de ligbedden? Die staan goed vastgebonden in een hoekje. Het is typisch voor de tijd van het jaar, Christmas winds, zeggen de locals. Boten die van plan waren om richting Panama te zeilen, stellen hun vertrek nog even uit. En stiekem vinden wij het wel gezellig dat ze nog even blijven.   Half december willen wij pas vertrekken naar Panama, zodat we kerst kunnen doorbrengen bij de San Blas-eilanden. En we hebben hier nog wat uitstapjes in het vooruitzicht. Maar eerst is het tijd voor Sinterklaas. Dit jaar kan de goedheiligman natuurlijk niet aan onze Lucy voorbij   gaan. Nog voordat we Nederland verlieten, hadden we een pakjespiet ingeschakeld die haar in het verre Harrisburg zou verrassen. En zo vieren we, zij het van een afstand, het feest mee. Het is fijn dat dankzij de huidige ...

GRRRR...😠😡Waarom denk ik ook dat die fragiele twijgen van die hortensia mijn gewicht zouden houden? Eén verkeerde stap en daar lig ik: een halve meter lager in een zompig modderbad. Wat ik probeer te vermijden door over dat smalle, schuine en gladde stukje gras te lopen, wordt nu werkelijkheid. Mijn ooit witte sneakers en lichtgekleurde broek? Officieel afgeschreven. En dat terwijl ik net denk dat we het zwaarste stuk van deze hike achter de rug hebben.   De ochtend begint rustig 😊 en we krijgen een voorproefje van de mooie Cocora-vallei. Marty en Michelle, onze goedgehumeurde reisgenoten, lijken nergens last van te hebben. Hun "wonderschoenen" hebben grip alsof ze voor deze steile, modderige hellingen gemaakt zijn. En hun conditie is al helemaal indrukwekkend. “Gaan jullie maar voor,” roep ik nog hoopvol, in een poging mijn achterstand niet te laten opvallen. Maar nee, ex-marinier Marty roept resoluut: “No, we’re not leaving a marine behind!” Heel lief natuurlijk, maar da...

Half oktober zijn we terug in Seru Boca Marina waar we Marelief 3 maanden achter hebben gelaten. Het voelt vreemd om ineens weer hier te zijn. Het is 8 uur en stikdonker als we aankomen, maar het voelt voor ons als midden in de nacht door het tijdverschil. Deze  beschutte haven was een prima plek om Marelief een tijdje alleen achter te laten, maar nu... bloedheet en geen zuchtje wind. Alle luiken gaan  open om de ergste hitte te verdrijven.  En dan eerst slapen. Ik droom al snel van op anker liggen en een fris briesje door de boot. Maar daarvoor moet ik echt nog een tijd geduld hebben... Naast de 90 kilo aan bagage die we zelf in het vliegtuig meesleepten, wacht er hier ergens ook nog een pallet vol goodies   die per schip vanuit Nederland verzonden zijn. Of nou ja, wácht... De douane moet nog even een handtekening zetten. Hoe moeilijk kan dat zijn? Nou, héél moeilijk blijkbaar. Dagelijks rijden we voor niets naar de expediteur.  Het pakket staat er maar we...

Het is weer tijd voor een welverdiende zeilpauze! Hoewel we nog lang niet klaar zijn met ons zwervende bestaan, voelen we de behoefte om even stil te staan en tijd door te brengen met familie en vrienden in Nederland. Vooral willen we onze prachtige kleindochter Lucy eindelijk in de armen sluiten!  Bovendien stijgen de temperaturen op Curaçao de komende maanden en beperkt het orkaanseizoen onze zeilmogelijkheden. Dus we laten de Marelief veilig achter op Curaçao, en vliegen half juli naar Pennsylvania. Naar Lucy, en naar de kersverse pappa en mamma.  Zoals waarschijnlijk elke opa en oma zeggen: wat een feest! Wat een heerlijk, vrolijk en lief meisje. Lucy trekt mijn blik als een magneet naar zich toe; ik kan mijn ogen niet van haar afhouden! Het besef dat we niet in de buurt wonen en over een week weer weg zijn maakt nog eens extra dat ik elk moment in mijn geheugen wil griffen. Wat een rijkdom! Ik kon geen keuze maken uit de vele foto's die we gemaakt hebben. Daarom nog veel ...