De Golf van Biskaje, altijd spannend

Bijna in Spanje...

We hebben het gedaan! We zijn de Golf van Biskaje overgestoken! Die grote plas water tussen Engeland en Spanje waar zeilers met respect, angst en beven, of stoere praat in de kroeg over spreken. De plek waar de wind en golven zich van haar slechtste kant kunnen laten zien en waar de zee met een diepte van 100 meter in slechts 25 mijl verandert naar een oceaan met een diepte van 4000 meter. 

Meestal wordt de Golf van Biskaje overgestoken vanaf Falmouth in het zuid-westen van Engeland. En dan in 1 streep, ruim 400 zeemijlen naar A Coruna in Noordwest Spanje. Daar heb je zo'n 4 dagen voor nodig en dus ook een periode met goed weer en goede wind van ca. 5 dagen. Lastig dus en soms lang wachten op het juiste weergaatje. 

Maar als je niet van de hoge wilt of kunt duiken dan is er nog de optie om vanaf Brest naar het zuiden te gaan. Dat scheelt in elk geval weer 100 mijl. Maar goed wij  zouden niet van de hoge, en ook niet van de lage duiken.  En geen stoere praat hoor, het is echt niet omdat we  nou complete zeil-watjes zijn, maar we wilden graag ook het zuiden van Bretagne zien. Dus wij zouden met een kikkersprong een oversteek van slechts 135 mijl maken.

Met het oog op het bezoek van Wouter en Sascha volgende week vonden we  het echter niet verstandig om tot het laatste moment te wachten met oversteken. 'Wat gaan we morgen eigenlijk doen?' vroeg Eric twee dagen geleden op Ile d'Yeu. Tja, ik zat met mijn neus diep in de weersvoorspellingen voor de komende dagen. De optie van nog wat verder afzakken langs de Franse kust bleek toch niet zo aantrekkelijk; morgen pal wind tegen, bijna allemaal getijdenhavens waar we alleen rond hoog water in en uit kunnen varen, en voor de volgende week of te veel wind of te weinig wind om de laatste, wat langere oversteek naar Spanje te kunnen maken. En, voor morgen en overmorgen zag het er best ok uit om vanaf hier in één ruk de 200 mijl naar Spanje te varen. 

Zo gezegd, zo gedaan, we lichtten het anker om 6 uur 's morgens en hesen de zeilen. 'Spanje we komen eraan!'

Tot eind van de middag ging het fantastisch; windje uit het oosten, zonnetje, muziekje, boekje, lekker eten en ons bootje stuurde zichzelf zuidwaarts. De wind nam volgens voorspelling af en ruimde naar het zuiden. Ongeduldig als we zijn toch maar ff de motor bij en wachten tot ie weer verder naar het westen zou gaan. Na het eten konden we gelukkig weer zeilen maar tegen de tijd dat het pikkedonker was vond ik het er toch wel heftig aan toe gaan... Niet dat het niet goed ging, Marelief was als de merrie van Sinterklaas die de Spaanse stal in de zon rook en ging er als een dolle maar soepeltjes vandoor. Dat er af en toe water van een golf plots bovenop de bimini spetterde deerde haar niets maar ik zat er met samengeknepen billen naar te kijken. Nou ja, kijken, ik zag niets! Ik snap nu waarom die Urker vissers zo gelovig zijn;  ik ging vragen of er 'iemand' asjeblieft het licht boven aan wilde zetten.. En gelukkig werden mijn gebeden verhoord, en kwam rond half één de maan op en konden we weer wat zien. En sorry, Wouter, jij had waarschijnlijk geroepen dat het net lekker ging en gevraagd of we de genaker niet op konden zetten maar we hebben de genua toch maar half ingerold en dat ging net even rustiger maar nog steeds heel hard. 

Dé Golf dus, wij hadden best goede omstandigheden maar we kunnen ons voorstellen dat het hier vreselijk kan spoken met meer wind. Dan is het echt geen plek voor watjes..

In de hele overtocht hebben we maar vijf vissersboten op afstand gezien maar toch moet óf Eric óf ik de wacht houden terwijl de ander een tukkie probeert te doen op een matrasje in de kuip. En het is gek maar ik krijg dan fata morgana verschijnselen.. zie ineens een mast of een boei maar als ik met mijn ogen knipper is het weg.. Rook ook gebraden kippetjes en vers gebakken brood terwijl er in de wijde omtrek geen land of schip te bekennen was.. Tja ;) 

Toen het licht werd nam de wind iets af en werd het allemaal  weer wat comfortabeler en relaxter. Toen om de beurt even lekker kunnen slapen, gewoon in bed. 

Al op ruim 40 mijl voor de Spaanse kust kregen we land in zicht! Eerst dacht ik nog dat het wolken waren maar het bleken de hoge bergtoppen van de Pyreneeën. De laatste uren van de tocht hebben we vol bewondering naar steeds groter wordende bergen zitten staren. Het was alsof we een sprookje invoeren! 

Nu schoon schip maken en lekker relaxen in Hondaribbia.

Mare Liefs,

Karin