Besmet

Nee, niet schrikken! Geen Britse, Bretonse of Braziliaanse variant. Maar wel een lichte vorm van het Guadiana virus te pakken..

De symptomen? We zijn het besef van tijd kwijt. Ongemerkt zijn we hier al een maand en tellen de weken aan de keren dat we de groentemarkt op zaterdag bezocht hebben. We betrappen onszelf erop dat we al sinds het moment dat we hier zijn roepen dat we over een week of twee vertrekken richting Madeira. Een week is toch echt te weinig om nog hier te zijn. We komen vooralsnog dus niet weg!

Waar t door komt?

Het is hier werkelijk prachtig en super relaxed. We wandelen kilometers langs de rivier en ontdekken elke dag weer nieuwe bloemen. In februari heeft het een paar keer flink geregend en de heuvels staan vol met witte cistusrozen, lavendel en brem. Onderweg plukken we kilo’s sinaasappelen en raken verslingerd aan een nieuw drankje, wodka jus. En soms staan er zakken met citroenen op de steiger voor de zeilers om mee te nemen. Net zoals Bart (zie vorige blog) al vertelde, is het hier inderdaad paradijselijk. 

                                                             

Het weer is heerlijk  en we verkennen per sup of dinghy de zijriviertjes van de Guadiana. Ook gaan we verder de rivier op richting Mertola. Spannend want dat stuk is niet betond en we moeten navigeren met google maps en met de hand getekende kaarten. Overal op de rivier liggen we super rustig en we slapen als ossen.  ’s Morgens vroeg worden we wakker van het geluid van vogeltjes en even later de bellen van de schapen in de heuvels. Kopje koffie in het zonnetje, nieuws bekijken, en dan aan de slag. Want ja, gewerkt wordt er ook hoor. Eric werkt aan de tuigage en vernieuwt het zwemplateau, ik maak zijflappen voor de bimini zodat we wanneer we de wind zat zijn, uit de wind kunnen zitten. 

Zelfs de klusjes die we al 3 jaar uitgesteld hebben worden opgepakt. Zo slepen we al tijden twee componenten verf mee om de verweerde blauwe bies op de kajuit te kunnen schilderen. Zelfs speciaal afplaktape van rijstpapier én een kleefdoekje om de laatste stofjes na het ontvetten, schuren, ontvetten en afplakken te verwijderen zijn aan boord. Ok, we liggen rustig, geen zout, het weer is goed, dus het moet er nu maar van komen. Alle voorbereidingen worden getroffen. Omdat ik weet dat ik een a-motorische dweil ben en toch op een kleine ruimte moet manoeuvreren vraag ik Eric om de verf vast te houden. Verven doe ik altijd want Eric verwijt ik altijd dat ie de kleuterschool heeft overgeslagen; verft veel te dik en zit zelf onder.. Maar ik zal dat NOOIT meer zeggen ;( Om een stomme reden ga ik toch met de beker met  verf naar voren en dan, door een windvlaag die mijn pet af doet waaien, raak ik uit balans.. Een grote klodder blauwe verf spat over het mooie witte dek.. en ik zit zelf ook onder. 

We liggen vrijwel precies op de grens van Portugal en Spanje. We hebben  dan ook zowel een Portugees als Spaans gastenvlaggetje in het stuurboord want hangen. Het ene moment zijn we verbonden met Vodafone Spanje, het andere moment Vodafone Portugal. Opletten geblazen want dan is het ook ineens een uur vroeger; dus uitkijken dat we dezelfde tijd afspreken als we ergens naar toe gaan.  

Ondanks de vele subsidies die de EU heeft gegeven voor de interregionale samenwerking hier, zit de grens op dit moment alleen potdicht. Over de weg in elk geval. Als zeilers voelen we ons een beetje als de vogels uit het liedje ‘Over de muur’. Soms willen we in Spanje zijn om mensen te ontmoeten die daar aan de steiger liggen of om naar een terrasje te gaan en soms willen we in Alcoutim zijn omdat het supermarktje daar een wat groter assortiment heeft, er goeie wifi is en de lekkerste douches en beste wasmachine, die we tot nu toe op onze reis zijn tegen gekomen. 

Er zijn hier redelijk wat Nederlandse en Engelse zeilers. Sommigen alleen om afgelopen periode te overwinteren, anderen komen hier al wel tien jaar. Ook Tom en Carola zijn hier al jaren op hun prachtige schip. Als het zomers te warm wordt gaan ze naar Culatra en de rest van het jaar zijn ze in Alcoutim. Ze hebben zelfs een eigen auto hier en bieden aan om met ze mee te gaan naar Vila Real zodat we wat uitgebreider kunnen bevoorraden voor we dan toch een keer naar Madeira gaan 😉

Het voelt als een schoolreisje en hebben een heerlijk dagje uit. Aangezien blijkt dat de auto een ruime bestelbus is, laten we alle gene varen en halen zoveel boodschappen dat we in 1 dag meer uitgeven dan in de 3 voorafgaande weken en Eric 3 keer met de bijboot heen en weer moet om alles aan boord te krijgen. 

Qua verse spullen blijven we aangewezen op de lokale winkeltjes. Prima maar anders. Geen tien soorten kip maar de ene dag is er gehakt en de andere dag wat anders. Als we een keer een hele kip zien liggen is die voor ons! De cobb gaat voor de eerste keer dit jaar aan en smullen maar. Hetzelfde geldt voor de yoghurt. Soms ligt er frambozen of aardbeienyoghurt en maar af en toe van die lekkere dikke naturel yoghurt waar ik van hou. Dus we verdiepen ons in het maken van yoghurt en dat blijkt supermakkelijk én lekker te zijn. Ook wordt er geëxperimenteerd met het maken van appeltaart in de airfryer. We proberen wanneer de zonnepanelen genoeg leveren, elektrisch te koken en bakken.

Wanneer we op bezoek gaan bij de Ya, een Nederlands schip dat al een keer fossielvrij de wereld rond is geweest, gaat ons fossielvrij gebakken appeltaartje dan ook mee. We willen niet achterblijven tenslotte 😉.

Naast het contact met de medezeilers hebben we vrijwel elke dag wel even contact met het thuisfront. Belastingaangiften worden op afstand voor de hele familie geregeld en we hebben zelfs een virtuele midwinterbijeenkomst met onze (zeil)vrienden in Nederland. En natuurlijk volgen we ook alle mensen die we afgelopen jaar ontmoet hebben en inmiddels in de Med, Suriname en de Carieb zitten. Heerlijk dat de techniek dat allemaal mogelijk maakt! En door die mooie verhalen en plaatjes vanuit Zuid en Midden Amerika zijn we ook erg gemotiveerd om verder te gaan. Maar nu eerst nog even bijkomen van het Guadiana-virus!

Mareliefs,

Karin