Een beetje gek

Baai van Mindelo

Ik ben een gek wijf denk ik als ik op 2 januari met buikpijn van de stress door San Sébastian naar de bakker loop om nog wat brood voor de oversteek naar de Kaap-Verden in te slaan. De vogeltjes fluiten, de churrosverkoper heeft net zijn stalletje open gedaan en de kleurrijke huisjes stralen in het vroege ochtendzonnetje. Ik ben van dit mooie eiland en deze bijzondere plek gaan houden. Het is hier zo relaxed. Ik zou hier kunnen wonen mijmer ik.

Nieuwjaarsduik in San Sebastian

Maar toch, ik keek ook zo uit naar de komende oversteek. Zag de Mahi Mahi en Hoppetossa vertrekken met een gevoel van ongeduld, van ‘kan-niet-wachten-tot-wij-ook-gaan’, downloadde uren aan muziek en luisterboeken, en keek uit naar een langere periode in een soort tijdloze bubbel. 

Drie dagen geleden en nog dik ingepakt, knuffelden  we  Wouter, Sas en mijn vader, gedag. Het weer voor tussen de Canaries en de Kaap-Verden werd de laatste week in Nederland al intensief bestudeerd en zag er voor zover we toen konden zien goed uit. Direct na aankomst op Tenerife langs de supermarkt om verse spullen voor een week of twee in te slaan en de volgende ochtend naar ons vertrouwde plekje op Gomera om daar oud en nieuw te vieren. Het weer ziet er nog steeds goed uit maar we gaan de laatste 2 dagen wel meer wind en golven krijgen. En nu vraag ik me af, hoe hoog is dat eigenlijk 2.80 meter? Gaat dat heel oncomfortabel zijn? Ben ik bang? Onzeker? Of gewoon gek? Ja, jullie weten het ongetwijfeld wel 😉

De laatste spullen bergen we op en de Mistress wuift ons uit. Tot later! 

Onderweg! Gomera wordt langzaam kleiner.

De trossen zijn los. Een prachtige, heldere zonovergoten dag waarop we – heel bijzonder – zowel la Gomera, als La Palma, El Hierro en Tenerife scherp zien alleen steeds kleiner.  Via 4G en later  via de Iridium (satelliet) sms ik met bevriende zeilers die me een hart onder de riem steken. Het gespannen gevoel ebt langzaam weg. 

In het kombuis maak ik gevulde portobello’s. De afspraak is dat Eric kookt in de haven of voor anker en ik op zee. Goeie deal toch? Inmiddels hebben jullie vast wel een indruk van de verhouding tussen het aantal land- en zeedagen. Maar..! Weleens geprobeerd om op een bewegend schip iets te koken? Een hand voor jezelf paraat houden voor het geval je door een onverwachte golf gelanceerd wordt? De kastjes met één hand een klein beetje open zodat niet de hele meuk eruit valt en met de andere hand het zoutvaatje eruit wurmen? En verdorie, terwijl je dat doet dan toch je snijplank met vers gesneden groenten in de wasbak zien glijden? Genoeg excuses dus. Maar de echte waarheid is dat ik niet kan koken. Niet zoals de mannen in ons gezin in elk geval. Kijk naar het artikel over zoon Wouter, chef-kok in het IJsselhotel. De passie voor koken heeft ie van zijn oma en vader zegt ie. Zijn moeder komt in het hele verhaal niet voor, die at alles alleen maar op 😉.

De portobello’s zijn dan ook niet te vreten. Eric, de schat, zegt dat ’t best meevalt; ze zijn in elk geval lekker warm. Morgen ga ik nog beter mijn best doen!! 

De eerste nachten op zee is het wat zoeken naar ons ritme. Wennen aan de geluiden en de continue bewegingen. We gaan wel liggen maar echt slapen is lastig. Buiten is het prachtig. Een heldere hemel, zoveel sterren zagen we nog nooit. En dan de kleine sterretjes die oplichten in ons kielzog. Spectaculair! 

Overdag dutten we een beetje bij, doen een poging om te vissen, lezen en luisteren boeken of muziek en houden contact met vrienden en familie via de Iridium Go waarmee we kleine tekstberichtjes en mail kunnen versturen. Weliswaar langzaam en heel beperkt maar we vinden het echt geweldig om midden op de oceaan toch verbonden te blijven. 

Als de hengel begint te ratelen zijn we even helemaal van ons stuk. We hebben beet! En wat een joekel! Hij heeft geen zin om zomaar mee te werken en naar onze boot te zwemmen. We geven hem wat ruimte en als de lijn los staat halen we hem weer een stukje naar binnen. Of het komt doordat we toch te weinig geduld hebben en te snel willen weet ik niet maar helaas, op een meter of 15 van de boot breekt de lijn en verdwijnt ‘onze’ tonijn de diepte weer in. 

Wanneer we over de helft zijn, zien we dat we waarschijnlijk net na donker aan zullen komen in Mindelo. En de gouden regel is om het aanlopen van een vreemde haven in het donker te vermijden. Maar ja, ’t is net op ’t randje. Misschien redden we het net voor donker.. en om dan te gaan vertragen en een extra nacht op zee door te brengen klinkt ook niet aanlokkelijk.

We nemen per mail contact op met de DanceMe en de Ya waarvan we weten dat ze in Mindelo liggen. En fijn! Ze reageren meteen en zullen ons per marifoon en AIS  naar binnen loodsen wanneer nodig. Een geruststellend idee. De wind neemt op dag 5 inderdaad toe. We gaan als de brandweer en ‘Egbert’, onze windvaan stuurt ons bijna feilloos in 1 streep naar Mindelo. Toch redden we het net niet voor donker maar met hulp van DanceMe valt het anker op een mooi leeg plekje achter hen. We trekken een fles bubbels open om onze aankomst te vieren en vallen daarna in een hele diepe slaap.

Als we wakker worden kijken we eens om ons heen waar we nu eigenlijk terecht gekomen zijn. We zijn met onze Marelief tenslotte naar Afrika gevaren! De bijboot wordt klaargemaakt en dan gaan we na een kop koffie bij de Ya het stadje in. Inklaren kan pas op maandag maar we scoren vers brood en een simkaart. Yes! Weer volop internet voor deze  verslaafde. We videobellen met familie en vrienden in Nederland en VS. Zo fijn dat dat weer kan! En natuurlijk moet al het nieuws van afgelopen week worden gecheckt maar de onnavolgbare woorden en daden van onze regering en verwoestende consequenties die dat heeft voor o.a. winkeliers, horeca en jongeren maken me stil en triest ook al zijn we ver weg van Nederland. Ben ik nou gek of zijn zij dat?

Gezelligheid bij de floating bar

Eerste indrukken van Mindelo

Portret van Cesaria Evora uitgehakt in het pleisterwerk op de muur

 

Er liggen tientallen boten van verschillende nationaliteiten voor anker in de baai en bij de gezellige floating bar in de marina is het een komen en gaan van dinghy’s. Zaterdagavond blijkt er altijd een live band te zijn en we spreken af met de Ya en DanceMe om daar samen te gaan eten. We genieten met volle teugen! Euforisch over onze langste oversteek tot nu toe. En alle zintuigen zijn vandaag in overdrive; de kleuren en geuren, muziek en vrolijk kwebbelende en dansende mensen overweldigen me  na 6 dagen op zee. En eerlijk is eerlijk, na een alcoholloze week hakt de Caipirinha er ook flink in.  Ik voel me bevoorrecht. We zíjn bevoorrecht en  hoop zo dat dit soort dingen weer snel voor iedereen  mogelijk is

Vanuit Mindelo wens ik jullie een liefdevol, gezond, vrolijk, vrij en vanouds gezellig en normaal 2022!!

Mareliefs,

Karin

Het was weer fijn om jullie te zien!!