Hoog en droog

 


 
Wat een gekke verjaardag van Eric vandaag! Onze laatste dag in Trinidad. Vanavond vertrekken we richting de VS en er zijn nog allerlei last minute dingen te regelen. Afgelopen dagen hebben we hard gewerkt om Marelief goed achter te laten en klaar te maken voor nieuwe avonturen. Er werd geschuurd en geplamuurd, geverfd en heel veel gewassen. De kussens zien er na 15 jaar weer als nieuw uit en wat kleine beschadigingen in de coppercoat die onder de waterlijn zit zijn grotendeels bijgewerkt. De luchtontvochtiger staat ingesteld, de voorzorgsmaatregelen tegen kakkerlakken en andere vervelende beestjes zijn genomen en de zeilen liggen voor reparaties bij de zeilmaker.

Tussendoor was er ook tijd voor ontspanning en gezelligheid met de andere zeilers die hier neergestreken zijn om het orkaanseizoen door te brengen en/of te klussen aan hun boot. 

We laten Marelief met een gerust hart achter. De ervaringen met de werf zijn tot dusver heel goed en er zijn mensen die een oogje in het zeil houden. 

De eerste periode van ons Caraïbische avontuur zit erop. Terugkijkend vonden we het eigenlijk nog veel leuker dan we verwacht hadden.                      

Inmiddels is het 5 voor 12 en zijn we op het vliegveld. Vertraging 😝. De birthday boy ligt plat op de grond in een hoekje een poging voor een dutje te doen. En ik ga een poging doen om een fotoverslag te maken en terug te blikken op onze belevenissen van afgelopen weken.   


Mareliefs!

Karin




We keren terug op Union island nadat we voor de storm geschuild hebben bij de luxe marina op 
Canouan. In de eenvoudige beachbar van Mozes drinken we een biertje en genieten van het verstilde uitzicht. Onder het genot van een jointje deelt Mozes wat levenswijsheden: ''This is paradise man. You don't need nothing more cause when you go you can't take anything with you, you know. You just say a couple of  words to the Almighty in the morning and then again in the evening and everything will be allright.'


Een klein stukje verder op Union leggen we opnieuw aan bij het kitesurfers paradijs bij Frigate island. Wij houden het bij kijken en gezellig meedoen met de bbq. En eindelijk, na ongeveer 1000 keer het luik in onze slaaphut open en weer dicht gedaan te hebben vanwege weer een buitje, heb ik een hoes gemaakt die ervoor zorgt dat we wel frisse lucht binnen krijgen maar geen regen. 

Maar aan alle moois van Saint Vincent en the Grenadines komt ook weer een eind. We willen langzamerhand verder zuidwaarts en ook nog tijd hebben om Grenada en Carriacou te bezoeken. Dus dat betekent uitklaren. Langs de douane en  daarna immigration. Normaal gesproken in hetzelfde gebouw maar een van de computers doet het niet .. dus worden we doorgestuurd naar het mini mini vliegveldje. Gelukkig maar een kleine wandeling en met de nodige papieren en stempels kunnen we vertrekken.
Op Carriacou volgt het omgekeerde proces. Gele quarantainevlag hijsen, daarna naar de douane en immigratie en het nieuwe gastenvlaggetje ophangen. Daarna is het tijd voor een drankje met oude en nieuwe bekenden. Er zijn hier veel Amerikaanse zeilers die hier het orkaanseizoen doorbrengen. Dus langere tijd verblijven. 's Morgens om 8 uur is er een radionetje waar alle bijzonderheden en activiteiten vermeld worden, van Mexicaanse dominotoernooien, tot yoga  of hikes. Voor ieder wat wils.


Wij houden het bij de wat meer ongeorganiseerde activiteiten. We maken een aantal prachtige wandelingen over het groene eiland en genieten van elke keer weer een bijzonder uitzicht.








We verkassen naar Sandy island, een klein onbewoond eilandje voor de kust van Carriacou. We snorkelen veel en ik doe een poging om de onderwaterwereld vast te leggen op video want ik vind het prachtig! Dat zal ik jullie besparen. Bij het terugkijken van mijn opnames werd ik zelfs zeeziek... Los van dat is het hier een droom!     





Na nog een korte stop in Tyrell bay gaan we door naar Grenada. We huren een auto en nadat Eric een tijdelijk rijbewijs bij het politiebureau heeft opgehaald crossen we drie dagen over het eiland.




Grenada wordt ook wel het spice island genoemd. Op weg naar de waterval laat deze man ons spontaan allerlei specerijen zien die hier groeien. Dit is nootmuskaat.






En dan is het door naar Trinidad. Het is maar 80 zeemijlen maar door de flinke zijstroming en verhalen over piraterij vind ik het toch een beetje spannend. We gaan eind van de middag met licht weg. Vroeg in de ochtend hebben we de kust van Trinidad in het vizier. De kust is steil,  en megagroen. Heel apart weer. We worden vergezeld door een paar dolfijnen en pelikanen als we door de nauwe ingang de golf van Paria invaren die Trinidad scheidt van Venezuela en Zuid-Amerika. 


's Lands wijs, 's lands eer, zullen we maar zeggen. We zijn al gewaarschuwd dat je met lange broek en dichte schoenen naar immigratie moet, anders kun je weer terug om je te verkleden.. Dus Eric op net.





Reacties

Populaire posts van deze blog

Gastblog van Paula vanuit de Bahama's

Het engeltje van Til

Tuintje voor de boot

Standje 69 op het Spaanse water

Feest der herkenning

Allemaal feestjes

Winterkost

Onbewoond maar niet alleen

Snowbirds

Het doornen pad