Gunkholing

Hebben jullie enig idee wat dat is? Gunkholing? Ik heb geen flauw idee! Geweer (gun) ophalen (holing)? Ik ben de zeilgids van Chesapeake bay aan het bestuderen. Dat zal vast niets met geweren te maken hebben. En die ‘k’ dan..? Opzoeken maar.

Eric komt naar buiten met een lekker wit wijntje en een hapje. Dat opzoeken komt later wel. Even genieten van het laatste zonnetje van vandaag en deze bijzondere omgeving tot me door laten dringen. De lucht ruikt naar dennenbomen en pas gemaaid gras. Vogeltjes zingen enthousiast hun lentelied. Een visser haalt krabben binnen van een lange lijn die op de bodem ligt. We liggen super beschut en verscholen in een bosachtig kreekje tussen immense landhuizen. In de Carieb doken we meestal na het ankeren het water in om het anker te checken en meteen even kennis te maken met onze buren. Maar los van dat het water er qua kleur en temperatuur minder aanlokkelijk uitziet denken we dat dat hier niet gepast is.

Maar ook hier in de VS hadden we afgelopen weken regelmatig contact met nieuwe buren en oude bekenden.

Heel bijzonder was de ontmoeting met Martijn in Beaufort, North Carolina. We kwamen Martijn twee jaar geleden tegen op de Guadiana rivier tussen Spanje en Portugal (zie blog: http://www.mareliefs.nl/2021/02/een-warm-bad.html). Zijn kleurrijke schip Prinses Mia, zijn minimalistische levensstijl, en nuchtere kijk op het leven zijn een inspiratie voor velen.

Martijn vertrok half april uit Sint Maarten om naar de VS te gaan waar hij hoopte zijn dochter Mia weer te kunnen zien. Een maand na zijn vertrek begonnen er een paar verontruste berichtjes op Facebook te verschijnen. ‘Wie heeft er wat van Martijn gehoord? De laatst bekende positie is van twee weken geleden in de buurt van Cuba.’  Tijdens onze oversteek van Charleston naar Beaufort zien wij zijn schip  ineens ‘s nachts 5 mijl voor ons op de AIS verschijnen. We weten dat Martijn ‘s nachts altijd gewoon slaapt dus we roepen hem maar niet op. We gaan elkaar vast zien in Beaufort of Oriental. En inderdaad. 

Martijns nieuwste aanwinst: een leren bankstel voor het roefje en een afstandsbediening voor de stuurautomaat zodat hij zo over de Intercoastal kan varen.

Onderweg naar Oriental nog prachtig weer!

Waarom het dan zo lang duurde? Er was dagenlang geen wind. ‘Dat die mensen dat dan niet snappen. ’t Was gewoon dobberen en ik heb lekker geklust. Zonde van de diesel toch om de motor aan te zetten?’. Martijn is in Oriental kind aan huis. Het is ‘the sailing capital of North Carolina’ volgens eigen zeggen. Daarnaast de thuisbasis van een flinke garnaalvissersvloot en het thuis van oude gepensioneerde zeilers. Het is bij hem aan boord de hele dag door een komen en gaan van oude bekenden en van toevallige voorbijgangers die zijn kleurrijke schip komen bewonderen (‘ah it’s just like it’s straight out of a Disney movie’).  Op de steiger komt hij met een kruiwagen vol bier over de datum (Bud light waarschijnlijk 😉) aanlopen. Cadeautje van de havenmeester. ‘Kan je nog prima drinken hoor’. Later zien we hem sjouwen met 200 gallon afgewerkte olie wat na een doe-het-zelf filter proces nog prima geschikt is voor zijn motor.

Hij heeft ook nog ergens een oude auto staan en wil ons wel meenemen naar de Wal-Mart waar we onze lege sodastream gasflessen kunnen inwisselen voor volle. Maar helaas moet daar eerst nog een en ander aan gerepareerd worden en wij willen door.  In verband met de continu harde wind uit het noordoosten gaan we niet via de binnenkant van de Outer Banks maar zullen we de traditionele Intercoastal route via de Inner Banks moeten volgen. Daar gaan we 1 cruciale brug tegenkomen die lager is dan zou moeten vanwege verzakking. Bovendien is er nauwelijks eb en vloed dus wachten op eb heeft geen zin. Het waterpeil is alleen afhankelijk van de invloed van de wind. Misschien moeten we de mast in om de marifoonantenne eraf te halen, dan kunnen we het zo ie zo halen.  Volgens Martijn is dat allemaal niet nodig  😉. We hebben dezelfde masthoogte en hij heeft dit stuk ook al vaker gevaren. ‘Dat ding is flexibel, die antenne is gewoon je voelspriet’. En hij heeft gelijk. We weten  inmiddels precies wat we wel/niet kunnen hebben en bij de betreffende brug horen we de antenne zachtjes tegen de balken tikken. Pfff….. 

In vier etappes varen we via naar Chesapeake city. We overnachten op  mooie ankerplekken in de natuur, maar hebben geen zin om de bijboot eraf te halen om aan land te gaan. Voor het eerst in drie jaar tijd gaan de zeilpakken en laarzen aan en slapen we weer onder een dik dekbed. Het is dat we dankzij onze Grote Roergangers en dé Wetenschap ingeprent hebben gekregen dat door al dat nare CO2 de aarde binnen de kortste keren onleefbaar door de hitte is, maar anders zou ik zweren dat er een kleine ijstijd begonnen is.

In Chesapeake city schuilen we voor de harde wind op een fraai free dock bij een park en een aantal winkels op loopafstand. Als we vragen of er ook ergens een Wal-Mart is  krijgen we spontaan een lift. Wat een aardige mensen zijn er toch!

Een bijzonder plekje want bij deze brug vonden het eerste gevecht van de Amerikaanse revolutie plaats. 

Supermarkten zijn vaak niet op loopafstand. Gelukkig is er soms een auto van de haven die beschikbaar is voor zeilers en in Oriental is er een shuttle die zeilers haalt en brengt om boodschappen te doen!

Memorial day; de vlaggen op de marineschepen in Norfolk halfstok. Minder wind maar helaas later wel veel mist.

Wanneer de wind eindelijk tot hanteerbare proporties terugkeert besluiten we om Chesapeake bay in te gaan. Dat hadden we eigenlijk voor de reis terug naar het zuiden gepland maar komt nu toch beter uit. Tegen de tijd dat we bij het eilandje Tangier zijn, breekt ook de zon eindelijk weer door. Hoe kan het ook anders met zo’n naam. 

Tangier. Een eiland dat leeft van krabben en oestervisserij.

Vanaf het midden van de baai, duiken we een zijrivier in en dan een kreekje en een zijkreekje. Steeds verder. Totdat we op een beschut en ondiep plekje het anker laten vallen. Na een rustig ontbijtje halen we het anker op met een flinke kluit modder eraan en gaat het op het gemak door naar weer een nieuw kreekje. 

Naast de kreekjes bezoeken we ook plaatsjes als Oxford en St. Michaels.

Wat gunkholing is? Nou dit ongeveer dus. Het zeilen in ondiep water van plekje naar plekje, en de nacht doorbrengen in coves. ‘Gunk’ verwijst naar de modder die typisch is voor de kreekjes en inhammen en riviertjes die gunkholes worden genoemd.

Mare Liefs,

Karin