Het doornen pad

 

Slaapdronken stommel ik de trap op naar de kuip. Drie uur ’s nachts en tijd voor mijn wacht. Het was heerlijk rustig beneden. Weinig wind maar net genoeg om te kunnen zeilen en gewoon stabiel in bed te liggen en weg te dommelen met het geluid van zachtjes kabbelend water tegen de romp.

Eric neemt zijn wacht en de koers met me door. Oef.. dat valt tegen! Ik wist dat we niet zo snel gingen maar we hebben per saldo in de afgelopen 3 uur maar 6 zeemijlen afgelegd.

Van de Ragged islands /Bahama’s naar Luperon op de Dominicaanse republiek is het in een rechtstreekse lijn ca. 310 zeemijlen richting het zuidoosten.  De richting waar de wind op deze breedte meestal met een flinke kracht vandaan komt. Dat betekent dus vaak kruisen; zigzaggend zeilen, in hoeken van bij voorkeur niet minder dan 90 graden naar ons doel. En nu kijk ik niet naar een mooie rechte hoek maar naar een scherpe punt. Dat schiet niet op…

Amerikanen noemen de route van de VS via de Bahama’s, Dominicaanse Republiek en Puerto Rico naar de oost-Caraïbische eilanden het ‘doornen pad’ . En nu ik onze koerslijn zie dringt de betekenis daarvan pas echt tot me door.

We ontdekken dan ook een nieuw discussiepunt. Normaal gesproken gaan onze discussies vrijwel alleen over waar het anker exact uitgegooid moet worden.. Eric druk gebarend voorop, ik eigenwijs achter het roer mijn eigen zin aan het doen..  Tijdens lange oversteken zijn we altijd juist extra lief voor elkaar. Alsof we dan meer beseffen hoe afhankelijk we van elkaar zijn.  Maar nu debatteren we druk over de vraag: wanneer gaan we overstag? Ik heb geen geduld en wil te snel. Eric heeft meer geduld en wacht te lang naar mijn zin. Maar behalve dat, verloopt onze tocht soepeltjes maar langzaam. We luisteren podcasts en muziek, eten en drinken uitgebreid, kijken een beetje om ons heen en slapen overdag ook een beetje bij.

Gelukkig draait de wind op de tweede dag een beetje waardoor we iets meer rechtstreeks naar ons doel kunnen varen. De hengel gaat uit en tegen zonsondergang gaat de ratel hard af. Beet! Als de vis dichter bij de boot is zien we dat we een mooie dikke tonijn aan de haak hebben. Een grote haai heeft dit ook gesignaleerd en cirkelt langzaam om de vechtende tonijn heen. Terwijl Eric zijn best doet om de tonijn zo snel mogelijk aan boord te krijgen probeer ik met de pikhaak die rothaai op zijn kop te slaan. Missie geslaagd! De haak gaat uit de vis en de hengel gaat voor het gemak opnieuw uit terwijl Eric de vis wil gaan fileren. En vrijwel direct gaat de ratel opnieuw af. Ongelofelijk! Weer een dikke tonijn! De kuip verandert even in een bloederig abattoir maar na een uurtje hard werken is de vriezer vol en de boot weer schoon!

Op de derde dag besluiten we toch om een tussenstop te maken op de Turks en Caicos bank, bij een verlaten eilandje waar we vorig jaar samen met Chiara lagen. De wind zal verder afnemen en dan gaan we overmorgen verder met een laatste nachttochtje naar Luperon met waarschijnlijk wat betere wind. We maken schoon schip, bakken nieuwe broden en trekken een van de laatste flesjes witte wijn open en genieten bij het ondergaan van de zon van verse sashimi.

Mare Liefs!

Karin