Feest der herkenning

Fuerteventura, Gran Canaria, La Gomera, Tenerife, Kaap-Verdie, Martinique en de Domicaanse Republiek. In mijn gedachten vormen ze een denkbeeldige lijn waarlangs een zaadje van vriendschap werd geplant en opbloeide. Vanaf die eerste ontmoeting op een steiger in Gran Tarajal tot weer een afscheid vorig jaar in Luperon. Een lijn niet alleen van zeilavonturen maar ook een lijn  van  het geven van hulp, het delen van maaltijden, levensverhalen, af en toe felle discussies en hun zoektocht naar een plek om zich te vestigen. En nu gaan we elkaar opnieuw zien op de plek die zij uitgekozen hebben om te gaan wonen!

Bij het binnenvaren van de hoge, groene en besloten baai van Luperon worden we overvallen door de tropische warmte. Ook al zijn de Bahama’s lekker warm, dit zijn we niet meer gewend. Gek toch hoe op zo’n korte afstand het klimaat door de grootte en de hoogte van het eiland (Hispanola waar ook Haiti op ligt) zo anders kan zijn.

Binnen is het bloedheet omdat alle ramen tijdens de oversteek dicht zaten en de motor de laatste paar uurtjes heeft staan puffen. Marelief veranderen we zo snel als we kunnen in haar tropenuitrusting. Zonnetent over de buiskap en over onze slaaphut. Alle ramen open en alles lekker door laten waaien.

Zonnetent op, luiken open en het gastenvlaggetje van de Dominicaanse republiek zien terug te vinden in de stapel.

Wat volgt is één groot feest der herkenning! Van de bekende gezichten van de zeilers die hier járen geleden zijn aangekomen en nooit meer zijn weggegaan tot het benodigde geduld voor de formaliteiten bij immigratie, douane en armada, tot de vrolijke, vriendelijke mensen. We lopen de hoofdstraat in richting het huis van onze vrienden. ‘Ola’ roept een mevrouw die op een stoeltje voor haar huis zit. De bachata muziek schalt nog steeds luid uit de voordeuren in de straat. ‘Ola.’  Eerst even langs de pinautomaat om pesos te pinnen, dan nemen we koud bier  voor hen mee.  En morgen of overmorgen naar ‘mijn’ kapster en later van de week ook even wat drinken bij Wendy’s en misschien een pizza halen. We kennen de weg hier en ook al vinden we het ontdekken van nieuwe plekken leuk, deze vertrouwdheid is ook fijn.

We worden weer  met open armen ontvangen door Gabi, Adrian en Andra. En niet te vergeten door mijn kleine witte wollige vriendin Millie (een kruising tussen een collie en een bichon frise) die door het dolle heen is en bijna niet ophoudt met lachen als ze ons ziet. In de dagen die volgen worden nieuwe  verhalen aan de lijn toegevoegd en lachen we om oude anekdotes.

We genieten weer van Gabi's kookkunsten!

We huren een auto en gaan een dagje naar Puerto plata. Lekker vers inslaan bij de Jumbo en Eric naar zijn winkeltje voor motorolie. Ook dit is bekend terrein. En na de  VS en Bahama’s vinden we alles goedkoop! We zijn dan ook bijna elke dag te vinden in een van de barretjes of restaurants voor een lekkere cocktail of diner.

Boven: wegdromen op Playa Grande, onder: captain's dinner bij de zeilerskroeg.

We maken  een tocht op een motor scooter langs de kust naar wat stranden richting het oosten. Op maar een steenworp afstand van het door ellende getroffen Haïti.

Een bijzondere ontmoeting met een wel heel bijzondere zeiler en zijn vrouw leidt tot een spontane uitnodiging om hen in hun huis in de  Dominicaanse alpen te bezoeken en dus huren we opnieuw een auto en brengen drie dagen door in weer een hele nieuwe omgeving in dit prachtige land.

Thuis bij Neal en Darlene in Jarabacoa

Hike naar de watervallen bij het huis

Onderweg...

Hoe fijn het hier in Luperon ook is, als zich een uitzonderlijk perfect weergaatje aandient gaan we ons klaarmaken om weer een stuk naar het oosten te varen.  Naar Samana, 130 zeemijlen. De verschillende weerberichten voorspellen  12 tot 18 knopen uit het noordwesten (wat hier niet zo vaak voorkomt), zonnig, geen regen of onweer en golven tot 6 voet met een periode van 12 seconden. Dat wordt champagne-sailing. We genieten van een afscheidsdiner dat Gabi voor ons gekookt heeft en zullen de volgende dag de boot klaarmaken en alle papieren regelen.

Boven: afscheidsetentje bij de familie Barcan. Onder: wachten bij de armada......

Je hebt hier een despacho nodig, een toestemming om naar een volgende bestemming te gaan. Nietsvermoedend gaan we naar de armada waar de commandante wel erg relaxed buiten op zijn telefoon zit te spelen. Hij gebaart dat we op de stoeltjes binnen kunnen gaan zitten. Twee geweren liggen naast een stapel papieren voor het grijpen.  Een kwartier gaat voorbij,  een half uur. Pfff, geduld hebben Karin… en dan is er eindelijk beweging. Eén van de hulpjes komt om onze papieren vragen. En legt die vervolgens naast de twee geweren  die op het bureau liggen en loopt weer weg. Inmiddels is mijn hartslag en irritatie flink gestegen. Ik kan hier zó slecht tegen .. Maar dan eindelijk komt de commandante binnen en begeeft zich langzaam naar het bureau om een formulier in te vullen. Dan kijkt hij op en zegt; ‘’hoy no despacho”. Vandaag geen despacho. Wtfk  “Porque? Waarom???’’ ‘’Weer is niet goed.’’ Wat!! Het weer is perfect..! Maar nee, zijn weerbericht zegt dat kleine bootjes,  en dat zijn wij dus ook, in de havens moeten blijven. We staan paf. Als we met de huidige voorspelling al niet weg mogen, wanneer dan wel?? En gevaarlijk? Hoezo? Er zijn in dit land geen regels. Je mag hier zonder helm op, met drie volwassenen twee peuters en een baby, op één motor rijden. En nu zouden wíj dan tegen onszelf ‘beschermd’ moeten worden? Dat zeggen we niet maar wel dat we  een oceaan over gezeild zijn, dat we veel hogere golven hebben meegemaakt en dat langer wachten ons juist in gevaarlijker situaties kan brengen. Maar de commandante heeft daar geen boodschap aan. Hij lijkt het wel te begrijpen maar ja orders uit Santo Domingo. Twee keer lopen we nog tevergeefs de heuvel op en dan geven we ons er maar aan over dat dit weergaatje aan ons voorbij gaat. En ach, behalve dit idiote gedoe is het hier heerlijk. Ik pak de SUP en peddel richting de mangroves bij de ingang van de baai. Mmm.. van zee terugkerende kleine vissersbootjes. Apart..

We sluiten nog een keer aan bij het wekelijkse captains dinner  en horen van de vaste zeilkliek hier dat de wegen van de Dominicaanse armada wat dit betreft ondoorgrondelijk zijn en dat het onthouden van de toestemming heel vaak tot frustraties leidt. We spreken met Adrian en Andra af dat we nog een keer gaan motorrijden. We komen de tijd hier wel door!

De volgende ochtend kan ik het toch niet nalaten om nog een keer te kijken of de weergoden van de armada inmiddels hun verboden hebben ingetrokken. En wat schetst mijn verbazing.. dat is zo.. Wat doen we .. vandaag is het nog super gunstig maar we moeten een nachtje door zeilen en hoe zit het met het naderende front en de terugkerende oostenwinden. Het lijkt krap, maar haalbaar en voor de komende tien dagen ziet het er alleen maar slechter uit.  Bij de armada hebben zich inmiddels drie andere schippers verzameld die ook naar Samana willen. We gaan! Én komen de volgende dag heelhuids op onze bestemming aan!

We liggen niet zo vaak in een haven en vinden het meestal heerlijk achter ons eigen anker maar het vooruitzicht om terug te keren naar de luxe marina in Samana tovert een grote glimlach op ons gezicht. Als eerste krijgt Marelief een welverdiende sopbeurt en daarna sta ik zelf een half uur lang te genieten onder een warme douche. Onbeperkt zoet water is altijd een enorme luxe wanneer we in een marina liggen en hier maken het fijne zwembad, de mooie loungebanken, cocktails en het uitzicht over de baai en de heuvels vol palmen het vakantiegevoel compleet. Bovendien verheugen we ons op nog een bijzonder weerzien!

Pieter en Monique, van de Mahi Mahi zijn vanuit Puerto Rico ook onderweg naar deze plek.  Anderhalf jaar geleden zagen we elkaar, na eerdere ontmoetingen op La Gomera, Suriname en Trinidad, voor het laatst op Tobago maar vanaf de eerste minuut gaan we hier weer verder waar we gebleven zijn.

Boven: lopen langs de baai naar het dorpje Samana en markt. Onder: terug met zijn vieren in de tuk tuk 

Met de auto verkennen we het schiereiland Samana

,

We zeilen naar Los Haitises, het Vietnamees aandoende nationaal park in de Samana baai.

Overdag verkennen we grotten en mangroves, 's avonds onderwijst Pieter ons geduldig in de geheimen van het bridgen.

Apart is het eigenlijk, die vriendschappen die op uiteenlopende plekken met hele verschillende mensen ontstaan. Natuurlijk schept het zeilen een band. En het is ook niet helemaal toevallig dat er plekken en seizoenen zijn waar en wanneer zeilers samenkomen en je elkaar zou kunnen ontmoeten.  Maar de afstanden zijn groot,  de manier van reizen is langzaam en plannen lopen uiteen. Het is niet zo makkelijk om in dit nomadische bestaan te plannen of en wanneer je elkaar ziet. Afscheid nemen van fijne plekken en lieve vrienden is altijd weer lastig voor me. Laten we blijven denk ik dan… Maar als we dat eerder hadden gedaan dan hadden we elkaar en al die mooie plekken nooit gekend.

Dus ben ik  opnieuw dankbaar voor deze min of meer toevallige momenten waarop we het pad van vrienden weer kruisen en een tijd met elkaar optrekken . En dan, until we meet again. En weer een feestje der herkenning zullen vieren!

Mare Liefs!

Karin