Palmen, pompelmoezen en pianomuziek

Al weer 10 dagen geleden kwamen we aan op de fantastische Gambier archipel! Wat zijn we blij dat het gelukt is om hierheen te varen.  Als het weer het toelaat, blijven we hier voorlopig nog wel hangen. ⛵️

De archipel bestaat uit een aantal hoge eilanden, omringd door een rif. Dat rif houdt de oceaandeining buiten de deur, waardoor het water binnenin weinig last heeft van oceaandeining. Resultaat: supercomfortabele en vaak spiegelgladde ankerplekken. En daar hebben we even behoefte aan na drie weken op zee! Er wonen hier maar zo'n 1400 mensen, en er liggen op dit moment slechts twintig zeilboten. Het is enerzijds lekker kleinschalig maar anderzijds wel veel ankerplekken bij de verschillende eilandjes. Met de natuur, de wandelpaden en de uitzichten over het turquoise water in de lagune is het paradijs eigenlijk wel compleet. 🌅

Af en toe zwaar voor de heupen .. maar die uitzichten... en in het echt is het veel mooier..

Uitzicht op de ankerplek van Rikitea, beschermd door een 2e rif. Marelief 2e van rechts.

We gaan eerst voor anker bij Mangareva, het grootste eiland van de archipel. Hier klaren we in. Als Europeanen mogen we gelukkig onbeperkt blijven. Alleen onze boot mag dat officieel niet: die zou na twee jaar ingevoerd moeten worden. Dat gaan we natuurlijk niet doen. Gelukkig hebben we tijd zat. Pas in november hebben we een afspraak: dan gaat de boot op de kant in Hiva Oa, 800 mijl noordelijker, zodat wij een paar maanden naar de VS en Nederland kunnen. ✈️

Uitzicht op de kerk vanaf ankerplek Rikitea

Wat meteen opvalt is de vriendelijkheid van de mensen hier 🌺. Toen we aankwamen en wilden inklaren, begon het net te hozen van de regen. We schuilden bij een klein winkeltje en meteen werd er gevraagd waar we naartoe op weg waren. Nog geen minuut later zaten we in een auto: zomaar een lift aangeboden. En even daarna worden we uitgenodigd voor een voorstelling op de lokale middelbare school. Later, toen we op weg waren naar de Mokoto-berg en een stuk over de weg omhoog liepen, stopte spontaan een pick-up om ons af te zetten bij het begin van het wandelpad. ❤️ Ook Lars en Isabel maakten iets bijzonders mee: hun dinghy bleek losgeraakt en dreef ergens midden in de lagune. Die werd opgepikt door lokale vissers, die zonder dat iemand erom vroeg op zoek gingen naar een boot waar geen bijboot meer achter hing. En ja hoor, hij werd netjes teruggebracht. Zomaar.  Het voelt fijn en vertrouwd 🙏.

Feest op school en het leukste vond ik misschien nog wel de moeders die zich voor de gelegenheid met bloemenkransen hadden uitgedost.

Alle zeilvrienden die ongeveer tegelijk met ons uit Panama vertrokken zijn, kozen ervoor om naar de Marquesas te varen. Wij kwamen hier alleen aan, en kenden niemand. Maar ook al weet ik het inmiddels: het verwondert me telkens weer hoe snel het vertrouwd voelt met andere zeilers. In deze uithoek liggen maar zo’n twintig boten verspreid over de hele archipel. Toen het vrachtschip kwam, verzamelde iedereen zich in Rikitea, en maakten we al snel kennis met de meesten.

Met Lars en Isabel van de Filou de Mer en Eric en Ethan van de Abayomi hadden we onderweg al virtueel contact, maar inmiddels hebben we meerdere gezellige borrels en etentjes achter de rug. 🍷 En zelfs een heus concert: Lars blijkt een begenadigd pianist. Terwijl de zon langzaam ondergaat achter de silhouetten van palmen en dennebomen, klinken jazz, klassieke stukken en improvisaties over de lagune. 🎶 Met een glaasje in de hand, sterren boven ons en het zachte klotsen van water tegen de romp van de verzamelde dinghies, is het zo’n moment dat je weet: dit ga ik nooit vergeten. ✨

Samen kokkerellen op Abayomi en de volgende avond het concert van Lars.

Verstilde avonden.. maan en rechts sterrenhemel met zuiderkruis.

De spieren en heupen protesteren nog een beetje na al die weken op zee. We beginnen met een kleine wandeling maar bouwen al snel op tot een klim naar de twee na hoogste berg.  We genieten van de prachtige uitzichten maar struinen de omgeving tegelijkertijd af op wat eetbaars. 🍋🍌

Wandeling over de 'bergkam' . We worden begeleid door een lief hondje die vanaf het dorp kilometers met ons meeloopt en het pad laat zien :)

Uitzicht vanaf mt. Mokoto. Wat een klim... zie me zwoegen rechts onder.. en als je de foto daaronder met het geitje ziet dan zie je beter hoe steil het is..

De weg terug naar beneden. Al die kleuren groen! Je ziet de diepte niet echt op de foto maar ver onder het gras groeien hoge parasolbomen en daar weer onder palmen en dan het koraal.

Onder: mt. Duff, de  hoogste berg. Die bewaren we voor later 😅

We voelen ons soms een soort moderne jagers en verzamelaars: er komt hier maar twee keer per maand een bevoorradingsschip, dus je moet het doen met wat er is — of met wat je kunt vinden...

Korte wandeling naar een vervallen klooster waar we tientallen kilo's aan pompelmoezen plukken. Lekker met een scheutje rum.. En onder: Eric plukt bananen en probeert een kokosnoot uit de buitenschil te krijgen.

Ons eerste gelukje: het eerste bevoorradingsschip arriveert dezelfde dag als wij. Geen verse spullen, maar wel diesel. Die wordt hier alleen per vat van 200 liter verkocht. Samen met de bemanning van Abayomi kopen we er eentje; wij hebben maar 80 liter nodig, zij de rest. ✅

Boven: het eerste schip brengt o.a. brandstof.  Onder: de Taporo komt ook 1 maal per maand naar Gambier en brengt o.a. verse groenten en fruit en van alles wat mensen besteld hebben. Eerst afrekenen bij het hokje en dan in de containers die op de kade gezet worden je spullen uitzoeken. Het is een gezellige boel op de kade deze dag!

Vers voedsel is er nauwelijks, behalve een paar lokale komkommers. Maar bij een oud, vervallen klooster vinden we tientallen pompelmoezen en citroenen. Vitamine C? Check. Daarna krijgen en vinden we nog bananen en papaja's. Het begint ergens op te lijken. 🍊🍈 En dan... komt op dinsdag het tweede schip! Met verse waar: uien, wortels, tomaten, ananassen, peren en zelfs druiven. De vier kleine winkeltjes in het dorp verkopen allemaal hetzelfde en zijn in no time uitverkocht, maar wij zijn er op tijd bij. We kunnen er weer even tegenaan. 🛒

Ik begin eindelijk ook de kiemgroenten die ik aan boord had meegenomen op te kweken. Het voelt magisch om verse taugé op de nasi te strooien, midden in de Stille Zuidzee en dit te delen met de bemanningen van twee andere schepen. 🌱🍽

Na een aantal dagen op Mangareva varen we naar een motu op het buitenrif. Hier liggen we prachtig, beschut en helemaal in het heldere turquoise water. We zwemmen, snorkelen  in de pas tussen twee kleine eilandjes en zien de prachtigste vissen maar ook haaien... 'Niet de gevaarlijke soort' roepen de anderen, maar ik heb het niet zo op die beesten en ben blij dat ik op mijn paddleboard kan klimmen..  De motu waar we liggen beschikt ook over een vliegveld waar 1 a 2 keer per week een vliegtuig uit Tahiti landt. We kijken rond in de compleet lege 'vertrekhal' en wandelen op het gemak met zijn zessen over de landingsbaan en maakt Eric daar een leuke opname van met de drone.

Behoeft weinig toelichting... genieten van zon, zee, strand, snorkelen, bbq etc. Bijzonder was ook de wandeling op het vliegveld.

Op zondag vertrekken we van deze motu naar Taravai, een van de hoge eilanden. We zijn uitgenodigd door de Polynesische Valerie en Hervee, twee van de vijf bewoners van het eiland, voor de  zondagse lunch.

Kerkje op de 'hoofdstraat' van Taravai

We worden hartelijk ontvangen en delen de maaltijd met zo’n twintig andere zeilers. Iedereen is gevraagd iets mee te nemen, eventueel voor op de barbecue, en zo ontstaat een heerlijke mix van gerechten en gezelschap. 🍻🌍 En ja hoor, het is Frans Polynesië, dus na afloop wordt er petanque gespeeld, maar ook gevolleybald en gefrisbeed. 🏐️🏒️

Lunch bij Valerie en Hervee. De bloem hoort links in het haar als je getrouwd bent. Onder de dag na de lunch maken we een wandeling op het eiland.

Langzaam krijgen we een ritme, een leven tussen zee en land, tussen praktisch en luieren, tussen gezellig en sportief. We poetsen de romp, doen de was, bakken een brood, schrijven, lezen, staren. 📓En telkens weer dat water: zo helder dat we de vissen onder de boot zien alsof we door glas kijken. 🐠

Ik denk dat we nog maar ff blijven..

Mare Liefs,

Karin