Met de wilde frisheid van limoenen

Weet je nog, die oude Fa-reclame uit de jaren 70? Die met die dame, ontblote borsten (tja dat kon toen nog 😉) extatisch douchend onder een waterval, met een zeepje dat rook naar vrijheid en wilde limoenen? Oké, misschien alleen een flashback voor de boomers onder ons, maar ik zweer je, die vibe, ruig, zoet en tropisch ervaren we hier op Fatu Hiva.

Een ruig paradijs

De eerste aanblik van Fatu Hiva is alsof moeder natuur haar beste werk heeft opgespaard voor dit ene eiland. Hoge, dramatische rotsformaties torenen boven onze boot uit. De zoete geur van tiaré en frangipani zweeft ons tegemoet en vermengt zich met de zilte oceaanbries. Een tropische cocktail om nooit te vergeten. En dan zijn er de manta rays, die bijna dagelijks de baai bezoeken. Vanaf de boot is het al een spektakel, die reusachtige beesten die met hun enorme bekken plankton uit het water stofzuigen. Maar als we het water induiken is het pure magie. Tientallen van die zachtaardige reuzen zweven om ons heen, als gigantische ruimteschepen maar met de souplesse van een ballerina. Ze komen van alle kanten op ons af, maar ontwijken ons altijd op tijd. Hand in hand zwemmen we, knijpen in elkaars hand, en ik voel tranen prikken – niet van het zoute water, maar van ontroering. Dit, dit gaan we nooit vergeten.

We maken lange wandelingen door een luilekkerland van bananen, kippen, pompelmoezen, varkentjes, citroenen, geitjes, papaja's, broodvruchten, pepertjes, munt en avocado’s. Plukken en pakken wat je eet – voor ons, kinderen van 010 en 020 (voor de Engelstaligen: stadskinderen uit Rotterdam en Amsterdam 😉), voelt dat als een wonder. We weten heus wel dat ons eten niet in de supermarkt groeit. Tenslotte hadden mijn ouders een klein aardbeientuintje en mijn wijlen schoonvader Joop kweekte zelfs druiven in zijn grachtentuin voor zelfgemaakte wijn en had een kwartel die eitjes legde voor de gourmet. Totdat het beestje het loodje legde omdat hij er per ongeluk op ging zitten. Tja, dat zegt wel genoeg over ons stadse boerenverstand 😉.

Wat zouden we gaan drinken?

Tiki’s, peddels en ruilhandel

Eric van de Abayomi, hier al een paar weken geleden aangekomen, stelt ons voor aan een aantal dorpsbewoners, die ons gastvrij ontvangen. Het dorpje is klein, met een winkeltje van drie bij drie meter waar je soms basics vindt, en soms… nou ja, helemaal niks. Dan wacht je maar tot de boot komt. Toeristen zijn zeldzaam – geen vliegveld, alleen een maandelijks cruiseschip dat het dorp even in een feestelijke chaos stort met bloemenkransen en al. De enige andere bezoekers zijn de ‘boaties’ zoals wij, die na een lange oversteek vanuit Panama hier aanmeren. Officieel mag dat niet, want inklaren kan pas op Hiva Oa, maar ja, deze baai is te spectaculair om over te slaan. Dus stoppen de meesten voor maar een paar dagen. Maar wij zijn in Gambier al ingeklaard en kunnen zo lang als we willen blijven hangen en dat doen we dan ook.

Het cruiseschip dat 1 x per maand een middagje hier langs komt, $9000 tot $20000 pp...voor een cruise van 2 weken. Maar daar krijgen ze hier bij aankomst dan wel allemaal een bloemenkrans voor.

De kerk wordt vaak bezocht en in het gemeenschapshuis zijn er allerlei activiteiten. Foto onder is van de miss mamma verkiezing.

Bij Simon, een lokale vakman, ziet Eric hoe een traditionele Polynesische peddel wordt gemaakt. Het is geen werk, het is kunst. Veel eilandbewoners bewerken hout tot tiki’s, die naar Tahiti verscheept worden voor toeristen. Simon maakt ook indrukwekkende stenen tiki’s, en als we hem vragen een kleine ‘Moana-peddel’ te maken voor onze kleindochter Lucy, vraagt hij geen cent. “Breng maar een set betonboortjes mee uit Nederland,” zegt hij met een grijns. Ruilhandel? Het is hier springlevend.

Sissy maakt een bloemenkrans voor de vrouw van wie de man net overleden is. Foto onder en boven houtsnijwerk van Jacques. Zijn zoon plukt een paar broodvruchten voor ons waar Eric later lekkere frieten van bakt!

Het hoogtepunt van ruilhandel? Een vers geschoten couchon (wild biggetje) op de kade. Voor 800 XPF per kilo – zo’n zes euro – konden we een half varkentje scoren. Maar als ik voorstel om te ruilen voor een kwart litertje rum, grist de jager het flesje uit mijn handen alsof ik hem de sleutels van een jacht geef. Een deal waar Trump een puntje aan zou kunnen zuigen.

Het varkentje is 'gewassen' en klaar om langzaam te garen. Vanuit de kombuis bewondert Eric nog maar eens de prachtige avondkleuren in de baai.

Een beetje thuis in het paradijs

Na drie weken beginnen we een beetje te versmelten met het eilandleven. Maar wanneer passeer je die grens van toevallige passant naar ‘deel van het meubilair’? Is het wanneer we bij Desiree en Jacques, na ons zoveelste bezoekje, afspreken om volgende maand een gezamenlijk feestje te organiseren voor hun verjaardagen en ons aanstaande 40-jarig huwelijksjubileum? Of wanneer we de dorpsroddels beginnen te horen? Misschien is het dat moment dat we afspreken om met een dorpsbewoner op wilde varkentjes te jagen, of wanneer we zwaaien naar de zwangere dochter van Jacques en Desiree, die terugkomt op de boot van Hiva Oa na een echo van haar baby en ons de volgende dag vol trots de foto laat zien.

We worden uitgenodigd voor de lunch bij Desiree en Jacques. 's Morgens heeft ie een flinke wahoo gevangen. Er worden een paar kokosnoten geraspt om kokosmelk van te maken voor de poisson cru.

Marquisian oven diner bij Simon en Sissy. Foto onder: we gaan met de bijboot naar Omoa, het enige andere plaatsje op het eiland.

De wilde frisheid van limoenen is verslavend! Morgen zeilen we naar Hiva Oa om onze vluchten naar Tahiti te regelen – met een 60 + kortingskaart, jawel 😉. Maar volgende week komen we terug voor het feest en de jacht op de wilde varkentjes! En als we in het voorjaar uit Nederland terug vliegen dan ‘moeten’ we nog een keer terug. Met de betonboortjes voor Simon, en misschien wel een cadeautje voor het nieuwe kleinkind van Jacques en Desiree.

Mare Liefs,

Karin