Een half miljoen stappen en zestig Chinesen

 

Voor anker bij Ponta de Sao Lourenco - Madeira

Jullie zullen je wellicht afvragen, waar gaat dit over! Die stappen ok maar die Chinesen? Wees gerust het komt allemaal aan bod.

Het is al weer zo lang sinds ons laatste blog en we hebben het ook zo druk gehad. Ik weet het, nu klink ik net als wanneer mijn vader en moeder zeiden dat ze zó druk waren en we daar altijd hartelijk om moesten lachen. Maar nu weten we, je kunt als pensionado best druk zijn! En een gevolg is dat ik nu niet meer goed weet hoe ik afgelopen weken op Porto Santo en Madeira in een pakkende kop samen moet vatten. Ok, Porto Santo en Madeira had gekund. Maar dat klinkt te saai. Minder saai maar met stip op de tweede plaats geëindigd is de titel ‘Eric en het raadsel van de verdwenen snubbers’. Ook daarover straks meer..

Een half miljoen stappen op de stappentellers dus want we hebben ons korte pootjes (helaas in mijn geval geen dunne) gelopen.

Wandeling met Paula en Joao op Porto Santo

Fiets - en wandeltochten Porto Santo

Op Porto Santo maken we in de weekenden wanneer Joao’s homeoffice gesloten is samen met zijn vrouw Paula een aantal prachtige wandelingen. Heen of terug met een taxi naar een bergtop en lopen maar. Porto Santo is een klein eiland met slechts 5000 inwoners. Dat maakt het heel relaxed en grappig om te zien dat iedereen elkaar kent. Zo belanden we midden in de bergen ineens bij een groep dames aan een picknicktafel voor dia de Mae (moederdag in Portugal – een week eerder dan in Nederland). Letterlijk alles moeten we proeven, heerlijk geroosterd vlees, diverse cakes, kwarteleieren en drank. Eerder zagen we onder aan de berg een groep mannen die bezig waren om een lekke band te verwisselen. Deze mannen horen bij deze dames zo blijkt. Dat wij ons bezwaard voelen dat we een deel van de portie van deze mannen aan het verorberen zijn wordt door de dames resoluut weg gewuifd. Eten zullen we!

Nog een alternatieve naam voor het blog.. een half miljoen stappen en 100.000 foto's Ik maak veel foto's maar Paula spant de kroon. De vaste taxichauffeur en ik duiken weg voor de zoveelste foto ;) maar Paula zet door..

Na afloop van de wandelingen met Paula en Joao drinken we  steevast ergens  iets. En zo komen we erachter dat wanneer we een cappuccino willen, we om een Chinesa moeten vragen. We hadden al een paar keer cappuccino besteld maar kregen dan steeds koffie met een dot slagroom. Maar op Madeira en Porto Santo bestel je als je een grote zwarte koffie wilt een Chinês (een Chinees) en als je koffie met opgeklopte melk wilt een Chinesa (een Chinese). Vanaf dit moment is het dus dois chinesas voor ons als we ’s morgens een terrasje pakken.

In de haven van Porto Santo liggen we heerlijk beschut achter de havenmuren voor anker. Het is gezellig met andere zeilers uit verschillende windstreken. De muren zijn beschilderd door zeilers die eerder dit mooie eiland bezochten. Velen uit Noord-Europa, maar ook uit continenten verder weg. Er zitten echte kunstwerkjes bij en sommigen zijn al wel 30 jaar geleden gemaakt. Wij vinden hoog op de muur nog een leeg plekje en doen ons best om daar ook iets creatiefs achter te laten tussen de wandel- en fietstochtjes door.

Terwijl Eric van de Deense Marco speervisles krijgt, vraag ik me bij de supermarkt af of ik wel of geen vis zal kopen. Tonijn kost hier maar € 2,-- per kilo. Dan moet je wel een hele tonijn nemen ;)

Na een week of drie besluiten we om een stukje verder te zeilen naar het grote broertje van Porto Santo. Dat is maar een klein stukje, we kunnen Madeira op heldere dagen zien liggen. We gaan voor anker aan de oostkant van het eiland bij de Ponta de Sao Lourenco. Werkelijk prachtig maar wat een wind! We liggen wel goed en er is volgens de voorspellingen niet eens zoveel wind maar doordat de bergen hier maar smal zijn krijg je enorme valwinden waardoor vooral ’s nachts het geluid oorverdovend is. Overdag weer wandelen. Ja die half miljoen stappen moeten ergens vandaan komen.. En ’s avonds een vuurtje en drankje op het kiezelstrand.

Na twee dagen varen we weer een klein stukje verder naar Funchal, de hoofdstad van Madeira. De ankerplek is erg onbeschut voor deining vanuit de oceaan en we gaan daarom lekker in de haven liggen. Bovendien zijn we van plan om een autootje te huren en er veel op uit te gaan en laten Marelief dan niet graag op zo’n onbeschutte plek achter. Maar we zijn het niet meer helemaal gewend zo’n haven. De lijnen piepen en kraken en Eric die graag elk kraakje onder controle heeft krijgt het zelfs niet voor elkaar. Dat komt vooral doordat de deining toch ook in de haven komt en dat zorgt ervoor dat Marelief regelmatig tussen de lijnen ligt te rukken. En daar hebben we gelukkig iets voor.. !! Snubbers. Dat zijn grote rubberen schokbrekers die je tussen de landvasten kunt doen en die dat gepiep en geruk kunnen voorkomen. Toen we in Nederland waren heeft hij ze nog besteld, hij weet het zeker. Na een eerste zoekronde die niets oplevert ga ik mijn mail en bankafschriften maar eens na voor de zekerheid. En inderdaad, ik heb ze betaald. Maar heb je ze dan wel meegenomen? Jaahaa!, dat weet ie zeker. Hij weet nog dat toen hij ze opborg hij dacht dat dat wel op die plek kon omdat hij niet verwachtte dat hij ze voorlopig nodig zou hebben.. Lekker cryptisch dus. Waar die krengen dan liggen? Hij weet ’t echt niet.

We doen een tweede zoekronde, halen onze matrassen weg en duiken in de spullen die ver weg in de punt liggen. Dé plek voor spullen die we niet vaak gebruiken. Ik haal de ‘opberglijst’ tevoorschijn die ik vorig jaar gemaakt heb om dit soort gedoe te voorkomen maar helaas, niet bijgewerkt ;(

Kleurrijk Funchal

We laten het voorlopig even rusten en gaan op pad! En wat is Madeira anders. Groot, groen, ruig en prachtig. We wandelen langs verschillende levada’s. Dat zijn irrigatiekanaaltjes die sinds de 16^e eeuw op Madeira zijn aangelegd om het regen- en condensatiewater van de vochtige noordkant van het eiland naar het drogere zuiden te transporteren. Langs die kanaaltjes zijn paden die gebruikt werden en worden voor het onderhoud van de levada’s maar die ook dienst doen als wandelpaden. Soms breed maar vaak ook heel erg smal, langs diepe bergkloven en indrukwekkende watervallen. Eric loopt met knikkende knieën langs die afgronden terwijl mij dat weinig doet. Ik zweet daarentegen peentjes in de auto als Eric als een volleerde berggeit over de steile hellingen naar beneden scheurt. Naar boven gaat het minder snel. Maar ook dan zit ik mee te rijden als we  in de eerste versnelling een smal weggetje met 35% helling én tegenliggers opkruipen.

Pico do Arieiro, 1818 meter. Wel een vestje mee maar 's morgens toch kouder dan verwacht.

Uitkijkend richting Ponta do Sao Lourenco waar we eerder voor anker lagen.

Porto Moniz, natuurlijke zoutwaterbaden

Zo crossen en wandelen we een week rond en genieten volop van al het moois dat hier te zien is. Inmiddels hebben we afscheid genomen van Otterspocket en andere schepen die een mooi weergaatje gevonden hebben om naar de Azoren te varen. Zij op weg terug naar huis, naar het noorden en wij vinden het tijd om verder te gaan naar het zuiden. We willen ruim de tijd hebben om een plekje te vinden waar we Marelief veilig achter kunnen laten als we straks voor de bruiloft van Joris naar de VS gaan. En we houden er nog steeds rekening mee dat we alleen via een omweg bijvoorbeeld via Mexico of de Carieb de VS in kunnen komen. Nog even geduld en puzzelen  dus. Omdat er voor het traject naar de Canaries de komende week teveel wind en golven naar ons zin voorspeld zijn willen we nog wel even terug naar Porto Santo. Maar zodra we de hoek bij Funchal om zijn hebben we zoveel tegenwind, daar hebben we ook geen zin in. 

Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald ;0

Zo belanden we uiteindelijk in Calheta, een moderne maar gezellige marina aan de zuidwest kant van Madeira. Eric klust een beetje ’s morgens vroeg als ’t nog niet te warm is en ik kom eindelijk toe aan het schrijven van dit blog.  En ’s middags wordt er gezwommen – zelfs door Eric! Warm dus! Ook hervatten we de zoektocht naar de verdwenen snubbers. We gaan het nu echt systematisch aanpakken. De stuurboord achterhut halen we compleet leeg; fietsjes, tassen, hengels, keyboard, paraplu’s, extra zonnepanelen, stoeltjes, extra genua etc. etc. De hele boot staat op zijn kop maar niets. De volgende dag mesten we de bakboord hut uit. Gelukkig staat daar minder in. Bij het zien van de gennaker krijgt Eric ineens een ingeving. Misschien heeft hij de snubbers in de zak van de genua gestopt.. die genua die nu weer netjes helemaal achterin in de stuurboord hut ligt, de hut die we gisteren hadden leeggehaald… En ja hoor. Daar liggen ze! Hij had er alleen even geen ‘actieve herinnering’ aan. Maar eind goed al goed dus. Ook dit raadsel is opgelost.

Gevonden!

We hopen dat bij jullie het zonnetje ook weer snel gaat schijnen! Wij wensen jullie in elk geval:

Mareliefs!

Karin (en Eric natuurlijk!)