Op de Canarische weilanden

We zijn onderweg naar Texel. Deze zomervakantie blijven we in Nederland, maar wat een ongelofelijk slecht weer zien we aankomen. Langdurig veel wind met regen. We kijken elkaar aan. Ik zie Karin al denken. Weet je wat, we keren om, leggen de boot in Amsterdam, taxi naar het vliegveld en dan een last minute naar de zon. En zo belanden wij op de Canarische eilanden en bezoeken Las Palmas met de beroemde marina vanwaar de ARC start. Dat is een georganiseerde zeiltocht met je eigen schip naar de Carieb. We kijken onze ogen uit en spreken de hoop uit hier over een paar jaar met onze Marelief te zijn.

Dat was vier jaar geleden. En vandaag op 1 juli 2021 zijn we hier echt aangekomen! Eerst krijgen we een teleurstellende mededeling. De haven is vol. Na wat heen en weer gepraat mogen we een nachtje aan de steiger bij de receptie liggen. Morgen gaan ze nog eens kijken maar ze geven ons weinig kans. Dan blijkt er in dezelfde haven een steiger te liggen die beheerd wordt door Club Maritimo Varadero. En laat dat nou ook nog eens de steiger zijn waar we destijds op hebben gelopen. Het is allemaal wel wat duurder, maar dan heb je wel een mooi zwembad met sauna en fitness ter beschikking. Karin gaat op pad, een vrouw met een missie. Poloshirtje met rok aan voor de zogenaamde clublook. En ze krijgt het nog gedaan ook. Prachtige plek aan het einde van de steiger. En samen met Ben en Tessa van zeiljacht Lamplighter, met wie we de afgelopen week hebben opgetrokken, trekken we geheel in die stijl een flesje bubbels open. Met zelf gemaakte gehaktballetjes, dat dan weer wel! We blijven hier een paar weken en gaan Gran Canaria opnieuw verkennen.

Maar wat hebben we de afgelopen weken allemaal beleefd? Een kleine bloemlezing volgt.

Ik pak onze reis weer op bij Madeira. We zijn inmiddels van Funchal naar Calheta gevaren. Een mooie haven waar we elke dag heerlijk vanaf de verschillende stranden in de zee zwemmen. De duikfles  laat ik vullen bij de duikschool en we bereiden ons voor op de oversteek naar de Canarische eilanden. We kiezen ervoor om eerst naar het meest noordelijke en kleinste eiland te gaan, Graciosa. Ik heb berekend dat wanneer we om 09.00 uur in de ochtend vertrekken we na twee nachten in de loop van de ochtend, of uiterlijk in de middag aan zullen komen. Maar ja, dan ga je uit van voor ons normale snelheden. Zo’n 6 tot 7,5 knoop. Ik moet zeggen dat het erg lekker ging. Goede wind, mooie lange golven, stroom mee met snelheden tot ruim 9 knopen. En dan gaat het wel heel erg snel. In de loop van de tweede nacht gaan we fors reven, zeil minderen. De snelheid moet eruit anders komen we midden in de nacht aan in een voor ons onbekende en wellicht drukke ankerbaai. Na de laatste uren op alleen het voorzeil maatje zakdoek te zeilen komen we bij het nog steeds in duisternis gehulde eiland aan. Wij turen naar ankerlichtjes van de voor anker liggende schepen. We zien echter helemaal niets. Nog eens beter kijken dan. Wat blijkt, we zijn helemaal alleen en dat maakt het ankeren een stuk eenvoudiger. Anker neer, snubber plaatsen en eerst nog een paar uurtjes slaap pakken. We zijn op de Canarische eilanden! 

De volgende dag komen er nog drie boten bij. Een grote catamaran en een kleinere zeilboot allebei met Oostenrijkers aan boord. En een mooie Turkse Bavaria Nymphe genaamd. Al peddelend op onze sup onderweg naar het strand groeten we Rengin en Cem en worden meteen uitgenodigd voor de lekkere Turkse thee. Zij kennen deze wateren al vrij goed dus we krijgen veel bruikbare tips. Later in de middag borrelen we gezellig verder. Zij zijn onderweg naar de Azoren. De volgende dag zwaaien we ze uit. 

We gebruiken de sup om naar de wal te gaan. Dat betekent wel een natte kont en daarom bikini aan en handdoekje mee. Voor de borrel op de Exit one worden we daarom opgehaald door Volker. Van Cem en Rengin krijgen we een amulet om ons tegen het boze oog te beschermen. Die krijgt een mooi plekje aan boord!

We bezoeken ook Volker en Iris op hun prachtige catamaran. Zij kennen het gebied ook goed en geven ons nog wel mee dat dit de mooiste en voor wat betreft golven en deining rustigste ankerplaats is van de eilanden, dus geniet er nog maar even van! En dat doen we. Wat een leuk en relaxed eiland dat Graciosa. Mooie vulkaanwandeling, schattig plaatsje en prachtige stranden. We rusten lekker uit na de oversteek en verlaten na een week met pijn in ons hart deze fijne plek.

Omdat de heersende windrichting hier vrijwel altijd noordwest, noord of noordoost is lijkt het ons logisch om in die richting mee te varen. Waarom zou je het moeilijk doen als het makkelijk kan. Dus vanaf Graciosa naar beneden. Eerst Lanzarote en dan Fuerteventura. Daarna komt Gran Canaria.

We varen in een dagje naar Lanzarote, Arrecife. In deze wat grotere plaats blijven we 2 weken liggen, huren een auto en verkennen het eiland. Droog, vulkanisch maar ook met groene delen en heerlijke lokaal geproduceerde wijnen van druifranken die tegen de wanden van de vulkanen in een soort van voor de harde wind afschermende schelpjes groeien. We kopen een paar flessen erg lekkere droge witte wijn, en daarna nog een paar! We crossen van midden naar zuid en van zuid naar noord waar we vanuit een ander perspectief naar de ankerplek op Graciosa kijken. 

Arrecife

Teguise

Vulkaanwijn! Daar hoort een lekker hapje bij..

Strand van Arrecife

Lanzarote

Vaderdagtraktatie!

Klusjes! Buiskap repareren, houder voor inductieplaatje zodat we die ook zeilend veilig kunnen gebruiken en een heeel smerig klusje....

Lanzarote, uitkijken naar Graciosa, natural pools, vulkanen, palmbomen en witte huisjes.

Voor anker bij Papagayo, in de verte Isla lobo en Fuerteventura

Onderweg naar Isla lobo

Voordat we naar Fuerteventura oversteken bezoeken we het piepkleine tussengelegen eiland Isla de Lobos. We ankeren voor de pier waar kleine ferry’s af en aan bezoekers brengen. Aan het eind van de middag verlaten de meeste toeristen het gebied en gaan wij met de sup aan land. We lopen wat rond en komen uit bij de prachtig blauwe baaitjes waar dit eiland om bekend staat. Maar dat het zo mooi is, hadden we niet verwacht. We zwemmen wat met de paar mensen die er wonen en genieten met volle teugen. Dit is echt heel bijzonder.

De volgende dag anker op en vanwege de weersvoorspelling kiezen we voor het stadje Gran Tarajal, wat meer aan de zuidkant van Fuerteventura. Op dit ontzettend droge eiland belanden we aan een steiger met een prettige levendigheid. Zeilers en lokale vissers vormen hier een leuke combinatie. We maken kennis met een Roemeens gezin op zeilboot Mistress en de Nederlanders Ben en Tessa van de Lamplighter. Ook vanaf de steiger wordt veel gevist, er wordt gekookt en van elkaars gerechten geproefd. Gabriella van de Mistress komt zelfs twee keer Roemeense heerlijkheden brengen. Goed gekruid en heerlijk van smaak. 

Steigerleven in Gran Tarajal; de mannen vangen vis, de dames gaan naar yoga op het strand. (Karin was trots dat ze alles kon verstaan totdat ze uit haar ooghoeken gluurde en zag dat zij de enige was die nog plat lag..) Regelmatig komt de reddingsboot met vluchtelingen. Noord-Afrika is maar zo'n 40 mijl hier vandaan.

Overdag tuffen we met ons gehuurde autootje over het hele eiland waarbij we de noordelijke plaats Corralejo op onze favorietenlijst kunnen zetten. We gaan er twee keer heen en lunchen aan de kade met uitzicht op het eerder bezochte Isla de Lobos. Een prachtige wandeling maken we midden op het eiland in een schaars groen gebied naar een vrijwel drooggevallen stuwmeer. Aan de onderkant komt er nog een beetje water uit, een heel vreemd beeld geeft dat. 

Het noorden van Fuerteventura; zandduinen.

Niet alleen voor de wijnranken zijn er muurtjes tegen de wind, ook de stranden liggen er vol mee..

Na een heerlijke tapaslunch in Corralejo, uitbuiken op t strand

Tessa tipt ons om naar Jacomar te gaan. Een kleine nederzetting gevormd door een rij van kleine huisjes aan het strand waar je vanaf een parkeerplaats alleen met eb naartoe kan lopen. Met vloed kan het ook wel, maar dan wordt het een hele klim langs rotswanden boven het water. En oh ja, de weg erheen is wel vele kilometers onverhard. Dat lijkt ons wel interessant. En inderdaad, we worden niet teleurgesteld. De weg is erg slecht en we komen aan met vloed. Voordeel is dat we daardoor de enige bezoekers zijn en we komen na wat klimwerk aan bij de plek. We worden ontvangen door Pépe. Een zeer aardige wat oudere man die ons uitnodigt een biertje te komen drinken. Hij vertelt over de geschiedenis van zijn door zijn opa gebouwde huis waar hij nu permanent woont. Lekker rustig zo verzekert hij ons. Zijn vrouw komt hem elk weekend opzoeken. Zij blijft voorlopig nog wonen in de stad. Pépe verzamelt kleurige spullen die aanspoelen en versiert er zijn woning mee. Ook wijst hij ons de weg voor een mooie wandeling in het gebied achter de rij huizen. Na een fantastische middag nemen we hartelijk afscheid van Pépe lopen we bij eb terug naar de auto. Dit soort van ontmoetingen geven wel heel veel kleur aan onze reis.

En na twee weken begint het weer te kriebelen. Met de andere zeilers bekijken we de opties voor vertrek en uiteindelijk gaan we met 3 boten op weg naar Morro Jable. We overnachten voor €8,00 in de haven en gaan de volgende ochtend vroeg richting Gran Canaria. Onderweg ontmoeten we een heuse walvis. Niet ver van ons vandaan roept Lamplighter dat ze hem of haar zien. Een grote blaaswolk wordt gespoten en vervolgens zien we het enorme dier voorbij glijden. Wat een omvang en met zo’n mooie staart elke keer boven water. We zijn echt onder de indruk. De wind en de golven brengen ons snel naar Gran Canaria en we varen de haven van Las Palmas binnen.

Voor anker bij Morro Jable. Eind van de middag toch de haven ingedoken ivm de deining.

Karin sorteert de foto’s voor dit blog. “Het is toch ongelofelijk wat we weer allemaal hebben gezien en meegemaakt”, zegt ze tegen me. Ik knik en besef me opeens dat we inmiddels 1 jaar onderweg zijn. Een jaar waarin de wereld op zijn kop stond. Voor ons ook een jaar van bijzondere ontmoetingen en prachtige plekken. Gisteren zwaaiden we een Nederlands schip uit dat via Marokko terugvaart naar Gibraltar waarna de motorboot gezet wordt op een groot schip voor de reis naar Nederland. De schipper heeft de gezegende leeftijd van 90 bereikt en vindt het tijd om terug te gaan. Hij vertelde ons vanuit een stoeltje op de steiger met veel liefde over zijn bijzondere reizen  met zijn echtgenote die drie jaar geleden is overleden. Maar hij was vooral dankbaar voor alles wat hij had meegemaakt. Wat een voorbeeld. Goede reis Gerrit!

Mareliefs,

Eric

Karin in haar nette witte polo bij de club en  90-jarige Gerrit op de praatstoel voor hij naar NL terugvaart.