Stress in het paradijs

Adrian is de eerste. Hij belt ons vanuit de Dominicaanse Republiek; ‘hebben jullie gezien wat er volgende week over jullie heen komt?'  Dat hadden we nog niet maar we gaan het bekijken. Dan volgt een bericht met plaatje van de te verwachten wind van Nederlandse zeilers die hier dicht in de buurt liggen; ‘Tijd om te vertrekken, wij gaan naar Trinidad'.

Hoe de weersverwachting er ongeveer een week van tevoren uit ziet.

De tropical wave die zich mogelijk tot een tropische storm gaat ontwikkelen ligt nog ver weg en kan letterlijk nog verschillende kanten opgaan. Eind juli willen wij in Trinidad zijn. Daar gaat Marelief twee maanden de kant op. Maar we vinden het eigenlijk nog te vroeg om daar nu al heen te gaan. We willen graag nog de eilanden tussen hier en Trinidad op het gemak bezoeken. Nood breekt wet natuurlijk maar we hebben nog genoeg tijd om de ontwikkelingen nog even aan te zien.

En dan barst de zeilerstamtam goed los. In verschillende whatsapp- en facebookgroepen worden weerberichten  geanalyseerd en opties  besproken. We hebben samen met de Puff een palaver op de Choctaw. Wat is wijsheid? De storm lijkt pal over het zuidelijker en normaal gesproken orkaanveiliger Grenada heen te gaan met bovendien een 180 graden verandering van windrichting tijdens de storm. Daar een schuilplaats zoeken lijkt niet echt een optie. We zouden op Carriacou de mangroves in kunnen. De boot zover mogelijk tegen de mangrove aan en met zoveel mogelijk lijnen aan verschillende dikke wortels en stammen en achter meerdere ankers uit. Of hier blijven liggen. De boot heeft tenslotte het minst te lijden wanneer de wind van voren komt. We liggen aan een mooring, een groot blok beton op de bodem met daaraan een ketting en touw.  Maar ja, wij vertrouwen de lijn niet echt. Kunnen wel een extra lijn uitbrengen maar liggen we hier wel beschut genoeg  voor de golven? 10 nm naar het noorden is er een marina waar we eventueel terecht kunnen maar we hebben eerder ook spijt gehad dat we tijdens een storm een haven ingedoken waren toen de steigers zelf alle kanten op bewogen en ik herinner me plaatjes van jachthavens die door een hurricane compleet verwoest waren.

Het wordt tijd om een knoop door te hakken en daar ben ik niet goed in. Het ene kwartier vind ik dat we moeten blijven liggen en het volgende kwartier wil ik naar de marina. Ik ben jaloers op de eenvoud van het mannelijke brein… gewoon een keuze maken en daar bij blijven. En geloof maar niet dat het goed is wanneer Eric de knoop doorhakt want die stel ik vervolgens ook elk kwartier ter discussie..

We vertrekken van het palaver met de gedachte om het toch nog één dagje aan te kijken 😉 Maar zodra we weer aan boord van de Marelief zijn ben ik alweer van gedachten veranderd. We gaan. Nu. Naar de marina. Voordat ik weer de kans krijg om van gedachten te veranderen heeft Eric de motor gestart en de lijnen losgegooid en app ik de Choctaw en Puff.

De marina of liever gezegd de yacht club blijkt een gouden greep. We krijgen een ligplaats aan een betonnen kademuur in een smal beschut kanaaltje. Dit voelt goed! Uiteindelijk komen er ca. 30 schepen hier beschutting zoeken en het is een gezellige boel. ’s Morgens zijn de meeste boten voorbereidingen aan het treffen; zeilen eraf, landvasten beschermen tegen doorslijten etc. ’s Middags zit iedereen te ouwehoeren in het zwembad en 's avonds is het gezellig in de bar of aan boord.

Puff en daarachter Marelief.

    

Wieken van de windmolen gaan er uit voorzorg af .

Wat een luxe! 'Vervelend he zo'n storm'.

Gezellig etentje en kaarten bij de bemanning van de Peak.

Dinsdagavond en woensdagnacht is het zover. Het is droog en we zitten nog een hele tijd buiten om te kijken hoe het gaat. Maar het valt alleszins mee en ik slaap als een roos. De Peak heeft maximaal 48 knopen (9 a 10 Bft) gemeten. Dat klinkt nog best veel maar het voelde op deze plek als een storm in een glas water. Gelukkig!

Mare Liefs,

Karin

Prachtig en groen St. Vincent

Bequia, je spreekt het uit als Bekwee, is het eerste eiland onder St. Vincent

De was moet worden gedaan!

Uit eten met de bemanning van de Choctaw en Puff

Wandeling over het eiland

Canouan, rechtsboven allemaal lege Conch schelpen.

Fantastische visburgers van de wahoo die Wouter nog gevangen had.

Salt whistle bay op Mayreau

Voor anker achter het rif bij de Tobago cays.

Wandeling op Union island

Happy island, het kleinste bewoonde eiland ter wereld. De eigenaar van de bar heeft dit eigenhandig gemaakt van conch schelpen!!

Tevin heeft gewonnen op Grenada. Schijnt een goeie te zijn. Misschien dat ie in NL ook orde op zaken kan komen stellen 😏

We maken een nachtelijk uitstapje naar een strand waar schildpadden regelmatig eieren komen leggen. Helaas daar geen schildpadden gezien maar overdag zien we ze regelmatig even adem komen happen naast de boot.