Take me home country roads - deel 2 Nederland

 

In ons vorige blog stelde ik de vraag wat en waar thuis is voor deze twee zeezigeuners.  Onderweg van Philadelphia naar Amsterdam verheugen we ons om Wouter en Sascha, en familie en vrienden in Nederland weer te zien! Maar ik ben tegelijkertijd ook een beetje gespannen. 

Deze reis planden we een half jaar geleden net voordat mijn vader plotseling overleed. Vooral ook om weer even ruim tijd met hem door te kunnen brengen. Dit keer niet meer samen eten.   De benedenverdieping, waar hij woonde, is nu verhuurd aan een jong gezinnetje. Dat zal even vreemd zijn. 

En is Nederland nog thuis?  Natuurlijk! Ons vaderland. Land van Wouter en van Sas, land van onze familie en vrienden. Land waar onze wieg stond en ons huis staat.  Land van drop, kaas en bitterballen.  Maar is het ook nog het vrije land uit dat liedje dat ik zo mooi vind? Van duizend meningen? Wars van betutteling?  Of is het dat land aan het worden uit dat andere liedje? Waar je bang en voorzichtig met je mening moet omgaan en waar iemand die afwijkt voor gek wordt verklaard? Als we het nieuws zoals we dat op afstand volgen een beetje klopt, dan kan ik wel concluderen dat ik volgens de huidige Nederlandse maatstaven rijp ben voor het gesticht  en maar beter mijn mond dicht kan houden als ik niet wil worden ‘’geliquideerd’’. En mijn mond houden, dat vind ik behoorlijk lastig..😉 We zullen zien hoe het gaat zijn. 

We slapen onze jetlag uit en gaan op pad. Het is prachtig weer en de Brink zit gezellig vol. We voelen ons toeristen in onze eigen stad en scoren de eerste bitterballen. Dan naar de winkel om boodschappen te doen. Wat een luxe… zoveel keuze zijn we niet meer gewend. En ondanks de prijsstijgingen minder duur dan in Suriname en op de Caraïbische eilanden. De kar raakt veel te vol. En in de weken die volgen eten we er, mede door de gezellige borrels en etentjes met lieve vrienden en familie, een paar kilo bij. 

Tot groot plezier van Eric heb ik weer eens ouderwets een lange lijst gemaakt met alles wat we in deze zes weken willen doen.. Het is tijd voor groot onderhoud; aan onszelf, aan het huis, aan allerlei administratieve zaken, en allerhande boodschappen die we weer mee terug willen nemen.

We bezoeken familie en vrienden en gaan zelfs als vanouds zeilen op het IJsselmeer met Paula, Peter, Kiki en Harmen. Fantastisch dat we Wouters auto zo vaak mogen gebruiken om overal naar toe te rijden!  Zolang ik geen nieuws en talkshows kijk is alles top. Eric vindt dan ook dat ik mezelf daar niet mee moet pijnigen. Waarschijnlijk heeft hij gelijk. We kunnen er weinig aan veranderen en trekken ons eigen plan.

Met Wouter en Sascha gaan we twee dagen naar Haamstede, waar mijn ouders en wij met ons gezin zoveel gelukkige en mooie zomers hebben doorgebracht. Op een mooi plekje in de duinen brengen we ze thuis.

Half oktober zien we Joris en Julia weer! En ze brengen haar ouders, Jim en Mary-Ann, mee voor een bliksembezoek aan Deventer en Schalkhaar. Fijn om ze te kunnen ontvangen en de plek waar Joris is opgegroeid te kunnen laten zien. En super dat Julia zo liefdevol ontvangen is door de familie. Eerst feest in Hoogland en daarna in Oegstgeest!

Wat is nou het antwoord op die thuis vraag? Het is eigenlijk gek, zodra we op een andere plek zijn of dat nou bij Joris en Julia of  in Nederland is,  gaat ons bootleven bijna helemaal weg uit onze gedachten. Terwijl we als we op Marelief zijn dat ook weer als thuis ervaren. Misschien is het wel zoals Eric altijd zegt; thuis is waar jij bent. En thuis is waar je familie en vrienden zijn. We hebben genoten van jullie gezelschap en gastvrijheid en dat jullie ons wederom thuis hebben laten voelen in dat veranderde Nederland.  Dank jullie wel !!!!!!!!!!!!!!

Schoolvriendin Alba en haar dochter zijn ook in Nederland en we spreken af in Utrecht.

En dan is het tijd om te gaan. Met koffers vol met kaas brengt Sas ons naar Schiphol.

Inmiddels zijn we geloof ik al weer bijna 2,5 week in Trinidad. De eerste dagen was het wennen aan de vochtige hitte. En behelpen op een boot die op het droge staat. Gelukkig hadden we afgesproken om na een paar dagen al weer het water in te gaan en dat voelt goed. We zijn nog in Trinidad en hebben moeite om weg te komen. Eerst omdat de zeilreparaties nog niet klaar waren. En ook omdat we nog een auto wilden huren om wat meer van het eiland te zien. Toen omdat ik flitsen in mijn ogen had die ik toch even wilde laten controleren in het oogziekenhuis (alles goed.. alleen ouderdom …😉). Ja en toen was Pieter jarig en hadden we een feestje en daarna moesten we de eerste prijs in een pubquiz op de werf met ons Belgisch/Nederlandse team weghalen.  En dan wilden we toch ook de Puff helpen met antifouling aanbrengen toen we Ingrid met gipspoot en krukken bezig zagen. Morgen nog een uitstapje met Koos en Wilma, uit onze thuishaven in Nederland. En dan, dan gaan we echt op pad. Weg uit dit thuis, weg uit deze comfortzone, en op zoek naar nieuwe avonturen.

Caroni swamp, indrukwekkend met rode ibissen die tegen de avond op 1 plek verzamelen.

Broodje haai...

Mare Liefs!

Karin

PS Vond je ons verhaal leuk?  Volg ons  en ontvang automatisch een bericht wanneer we een nieuw verhaal online zetten!