Hoogtepunt

Met ontzag kijk ik naar de hoog oprijzende kliffen naast onze ankerplek. Keerkringvogels vliegen langs de rotsen en krijsen bij onze mast alsof ze zeggen willen ‘hier horen geen mensen’!

Dit eiland staat of stond.. hoog op mijn verlanglijstje maar ik wist dat het niet zo toegankelijk is en bovendien een beetje uit onze route ligt.  Moeten we dat wel willen vroegen we ons vanmorgen nog af?  Afgelopen nacht hebben we al k. geslapen omdat we op de ankerplek op Statia alle kanten op rolden en volgens onze gids staat dat ons hier waarschijnlijk weer te wachten: ‘’Like all good hidden kingdoms, Saba doesn’t come easily, and the cruising sailor who wishes to visit must be prepared to pay the price of possible frustration in the face of the elements”. Maar goed,  we zijn zo dicht in de buurt. We proberen het gewoon en hijsen de zeilen. Als we dichterbij komen, ontdekken we huisjes met rode daken op imposante en onmogelijke plekken hoog op de rand van een afgrond.  We genieten volop van het tochtje hier naartoe maar nu we er zijn vraag ik me af hoe we in hemelsnaam aan land gaan komen. Het haventje is te klein om aan te leggen en de 2 moorings bij de haven zijn bezet en daarom liggen we nu om de hoek aan de oostkant van het eiland.

Ik pak de verrekijker en tuur naar een uitsparing in de rotsen waar wat keien liggen en steil tegen de bergwand een trap is uitgehakt, 800 treden zo lees ik. Tot ca. 1940 de enige plek om aan land te komen maar alleen wanneer de zee kalm was.  Als ik nu naar de uiteenspattende golven kijk, lijkt met de bijboot daar aan land gaan ronduit gevaarlijk. Blijft Saba dan toch een mysterie voor ons? 

Goed kijken, dan kun je de trap ontdekken.

Een medezeilster weet raad: ‘badkleding aan, gewone kleding waterdicht inpakken, in de bijboot 2 mijl om het hoekje van het eiland naar het haventje varen, daar zijn douches, omkleden, klaar’. En zo scheuren we de volgende ochtend naar het haventje, waar we inderdaad kletsnat aankomen maar gelukkig de douche ontdekken.

De lift auto stopt zelfs zodat we een foto kunnen nemen van het uitzicht op the Bottom, het andere plaatsje op Saba. 

Windward. Nog even energie opdoen in Windwardside voor we Mt. Scenery gaan beklimmen, de hoogste berg van het Koninkrijk der Nederlanden.

We krijgen een lift naar Windwardside, een van de dorpjes op Saba en kijken onderweg onze ogen uit. Dit is echt zó anders. Midden in het dorpje vinden we het bakkertje dat ons is aangeraden en na een heerlijke koffie met appelflap gaan we op pad naar het hoogste punt van Nederland. Eric gaat als een volleerde berggeit naar boven maar ik vind het best zwaar. Het is een goed onderhouden pad maar met 1064 treden … en ik tel ze allemaal. Tijd om te mijmeren.. waarom wil ik dit soort dingen nou altijd??  Hopelijk worden we beloond als we boven zijn met een gaatje in het wolkendek en een spectaculair uitzicht. We moeten even geduld hebben maar dan is het zover. Ongelooflijk mooi. Letterlijk een hoogtepunt. Het afzien dubbel en dwars waard.

Een ander hoogtepunt deze weken was onze tijd op Barbuda. Misschien zou ik eigenlijk laagtepunt moeten zeggen maar dat klinkt zo gek. Barbuda is een heel plat eiland. Zo plat dat je het pas ziet wanneer je al heel dichtbij bent. Omgeven door riffen  dus extra voorzichtigheid is geboden. De zeekaart staat vol waarschuwingen en richtlijnen hoe we het best kunnen varen en voor de zekerheid sta ik voorop om te kijken of we goed langs het rif varen. Het mooie van Barbuda zo ervaren we, is dat er bijna niks is. Het meest azuurblauwe water dat we tot nu toe zagen en een eindeloos geelwit zandstrand. Maar prachtig! Helaas hebben de superrijken  deze plek ook ontdekt en nu worden er op het mooiste plekje van het eiland joekels van huizen gebouwd. De protesten van de lokale bevolking zijn slim omzeild toen de bevolking na de verwoestingen van orkaan Irma verplicht geëvacueerd was. 

Zonde toch? En dan zetten die eikels er ook overal van die private borden bij. Onder: het enige dorpje Codrington op het eiland. Orkaan Irma heeft een gat in de lagune geslagen en die is nog steeds open. Daardoor kunnen we met de bijboot helemaal naar binnen varen om uit te klaren om naar onze volgende bestemming te gaan.

Inmiddels zijn wij op Sint Maarten, eigenlijk St. Martin, aangekomen, even rust en schoon schip maken weer voor Wouter arriveert. Daarover volgende keer meer!

Mare Liefs,

Karin

Antigua: inklaren in English bay bij de Nelson dockyard. 

Vis! Halve, hele en ook nog dolfijnen naast de boeg.

Tussenstopje op Nevis. De vlag van Antigua en Barbuda gaat eraf maar we besluiten niet in te klaren omdat we de volgende dag door willen varen naar st. Eustatius. De verse tonijn smaakt heerlijk!