Zeilen in een zwembad

Ingespannen tuur ik naar de bodem. Ik kan de zeesterren zien liggen. ‘ hoe diep Eric?’ roep ik naar achteren. ‘1 meter onder de kiel’... En op maar een paar mijl afstand is de zee meer dan 3000 meter diep!

Vanmorgen vroeg zijn we samen met Annette en Michiel van Chiara begonnen aan de tocht over de Caicos bank. Vijf jaar geleden, toen dit zeilende bestaan alleen nog een droom in wording was, tuurde ik in de atlas en was ik op zoek naar de landen die we mogelijk zouden bezoeken om daar alvast gastenlandvlaggetjes van te maken. Blijkbaar had ik toen nog nooit van Turks & Caicos (T&C) gehoord, of dacht dat het bij de Bahama’s hoorde. Of misschien dacht ik wel dat het hier te ondiep voor ons was om te varen… Het gastenlandvlaggetje ontbreekt in elk geval.

Op zoek naar de douane en immigratie in South Caicos.

Op satellietbeelden is het bijna lichtgevende blauw van de T&C bank heel goed te herkennen. En nu varen wij daar middenin. Net alsof we zeilen in een zwembad. Prachtig, verslavend blauw. Eye candy maar ook eyeball navigatie. Navigeren op het oog dus. Omdat de zeekaarten aangeven dat niet alles verkend is wordt geadviseerd om  hier alleen met goed licht te varen, zon van achteren zodat je eventuele rotsen of stukken koraal tijdig kan zien en ontwijken.

Daar rechtsonder, in het licht blauwe gebied zeilen we van zuidoost naar noordwest over de bank. Het is zo lichtblauw omdat het heel ondiep is.

We spreken met Chiara af dat we om de beurt voorop varen, wij gaan eerst. Het is even lastig om te bepalen wat de donkere vlekken in het water zijn. Soms bewegen ze en dan blijkt dat we de schaduw van een wolk aan het ontwijken zijn. Maar wij zetten onze joker in; 'Elon'. Met behulp van onze Starlink en online satellietbeelden van Google maps zien we de te ontwijken plekken perfect. Maar nu doet ie ‘t even niet en zit ik gewoon voorop te turen. Tja, Elon zal af en toe ook even pauze hebben.

Michiel probeert zo dichtbij mogelijk te komen om contact te krijgen met onze Starlink ;)

Moe maar voldaan bereiken we onze eenzame ankerplek bij French cay. Niemand behalve krijsende vogels. Een gestrand zeilschip op het rif drukt ons met de neus op de feiten. Voorzichtigheid is hier geboden. Op de rand van het kikkerbadje en het diepe gooien we het anker uit en drinken we gezamenlijk een borrel op de goede afloop van het avontuur van vandaag.

De volgende dag gaan we vroeg op pad voor het laatste stukje naar Provo, het noordelijkste en meest ontwikkelde eiland van de T&C groep. We hebben een afspraak bij een werf waar Marelief uit het water gaat. Bij een motorcontrole in Luperon ontdekte Eric dat er water in de saildrive olie zit. Niet goed. De seals moeten vervangen worden. En ondanks dat we een halve boot aan reserve onderdelen bij ons hebben ontbrak dit onderdeel en in het gebied waar we nu varen is dat iets wat in de VS besteld moet worden, opgestuurd, douaneperikelen. Tijdrovend dus. Kees, van de Rebel, blijkt onze reddende engel dit keer te zijn. Hij heeft dezelfde saildrive en het benodigde reserveonderdeel niet 1 keer maar zelfs 2 keer aan boord te hebben. Super bedankt Kees!!

Provo. Duur, ongezellig en een beetje nep maar wel heel fijn dat Marelief  daar gemaakt kan worden.

De reparatie verloopt goed en we kunnen weer met een gerust gevoel verder. We klaren weer uit en brengen een laatste nacht voor anker door in een nooit afgemaakt marina project op West-Caicos. Klaar voor onze oversteek naar de Bahama’s!

Mare Liefs!

Karin