Baja mar

 Nooit hadden we gedacht dat water zoveel kleuren kon hebben. Van babygeel, mintgroen tot turquoise en diep inktblauw. En dat in één oogopslag. Ik probeer het vast te leggen  in ontelbare foto’s. Hoewel er best aardige plaatjes bij zitten, frustreert het me dat ik niet écht vast kan leggen wat we zien. Van de kleurenpracht die mijn hersenen registreren blijft maar een kleine strook op de meeste foto’s over.

Ondiep, nog ondieper en dan een diep blauw ''blue hole' 50 meter diep. Daarachter in het midden ligt Marelief voor anker op een meter of 2,5.

We zijn in de Bahamas. Zo’n 3000 eilanden en cays  verspreid over 470.000 km2 water, waarvan we er inmiddels 20 bezocht hebben.  De naam zou komen van het Spaanse ‘baja mar’ wat ondiep water betekent. En dat ondiepe water zorgt voor al die prachtige kleuren. Vijftig tinten blauw maar af en toe ook zeven kleuren 💩. Want we blijven de grenzen van de diepgang van ons Mareliefje opzoeken.. Tot 10 centimeter onder de kiel.

We varen in het kielzog van Columbus en regelmatig vraag ik me dan ook af hoe híj dat in 1492 deed. Wij hebben GPS en digitale zeekaarten. Zien onszelf over de kaart op de IPad bewegen. Ok, de kaarten spreken elkaar af en toe een beetje tegen en er staan waarschuwingen op dat we in bepaalde stukken op zicht moeten navigeren. Maar toch. Hoe navigeer je zonder wat voor een aanwijzing op de kaart dan ook? Het maakt me nieuwsgierig en ga op zoek naar de scheepsjournalen van de beste man die op zoek was naar de route naar Indië  via de West. Onderweg werd er gelet op tekenen van landleven; vogels, wier en wolken. En er stond vaak een mannetje hoog in de mast op de uitkijk.  Hij kwam terecht op een eilandje midden in de tegenwoordige Bahamas  en het thuis van de Taino indianen. En vervolgens maakte hij gebruik van lokale kennis door een paar van de locals mee aan boord te nemen. Op zoek naar het volgende eiland, en op zoek naar goud 😏.

Wij varen in eerste instantie aan de diepe, Atlantische kant maar in de Exumas is het mogelijk om via de ondiepe bank kant te varen. Steeds een klein stukje. Soms met een tussenstopje bij een drooggevallen zandbank of onbewoond eilandje. Met ons paddleboard struinen we door ondiepe kreekjes en lagunes. 

Er wonen maar weinig mensen op de eerste eilanden die we tegenkomen. Pas op het vierde grote eiland waar we voor anker gaan kunnen we onze administratieve zaken regelen en een stempel in het paspoort krijgen. Op de motorkap van een auto, van een douaneman die in een jeep naar de haven komt rijden 😉. We tikken 300 dollar voor de cruising permit af maar door het gebrek aan winkels blijken de 'dure' Bahamas voor ons  verder een van de goedkopere bestemmingen te zijn. We waren gewaarschuwd dat we voor een groot deel op onszelf aangewezen zouden zijn dus de koelkast en vriezer zitten tjokvol en we hebben ons voorgenomen dat we voor we in de VS zijn de boot 'leeg' willen eten. In de loop van de tijd hebben we nogal wat blikken, meel, rijst etc. verzameld. Genoeg om een compleet bed in beslag te nemen en dat moet leeg voordat de jongens en schoondochters op bezoek komen!

De haven, politiestation, ziekenhuis, kerk en school.

De vriezer raakt op enig moment wel leger dus Eric gaat op zoek naar lobster. Zonder succes. Ik durf niet goed want er zijn ook haaien.. en van die grote roggen.

Wel leuk, niet eetbaar..

Zeker eetbaar en die ene wil zelfs uit zichzelf de bijboot in ;) Maar wel een beetje groot en niet goed te hanteren. Zo'n kleintje dan maar?

Eindelijk! Wanneer we weer op dieper water varen vangen we 2 mahi mahi's. Ruim 20 2 persoons porties gaan de vriezer in!

En we verzamelen kokosnoten. Lekker voor in het ananas-kokos brood en havermoutkoekjes.

We varen op met Annet en Michiel van de Chiara en vanaf Crooked Island sluiten Kees en Trees van de Rebel ook weer aan. Vele gezellige borrels volgen en Kees helpt ons voor de tweede keer uit de brand; nu met een extra anker nadat ons eigen anker bij vertrek vanaf Turks en Caicos op miraculeuze wijze krom gebogen is.

Halverwege de Exumas nemen we definitief afscheid. Zij gaan terug naar Europa en wij blijven nog een tijdje genieten van deze fantastische eilandengroep. We suppen, snorkelen, zwemmen en maken tochtjes met de bijboot naar mooie strandjes en kleine eilandjes.

''Nog één liedje dan..'  We dobberen in onze bijboot samen met nog een bootje of 12 achter de zeilboot van een Canadese zanger/gitarist. Drankje in de hand. Afgelopen uur hebben we genoten van een fantastisch concert bij de ondergaande zon. Wat een leven!

Brian zet de Hawaiaanse versie van ‘over the rainbow / wonderful world’ in. Hoe toepasselijk in deze setting en hoe vaak hebben we iets soortgelijks afgelopen maand niet tegen elkaar gezegd. Natuurlijk heb je bepaalde verwachtingen wanneer je naar een nieuw land zeilt maar onze verwachtingen zijn weer ruimschoots overtroffen!

Bij Hope Town op de Abacos wachten we een goed weergaatje af om verder naar het noorden te gaan. En dat lijkt er nu aan te komen. Volgend blog komt als alles goed gaat vanuit het land van Joris en Julia!

De vuurtoren van Hope town; één van de laatste vuurtorens ter wereld die nog met de hand bediend wordt   en op kerosine draait. Aan de ene kant zien we Marelief liggen, aan de andere kant de richting die we over een paar dagen hopen te gaan varen.
Onder: oude en nieuwe techniek. Boven de vuurtoren zien we een stukje van de lancering van een Falcon raket die vanaf Cape Canaveral de ruimte in geschoten wordt.

Mare Liefs,

Karin