Winterkost

 

Lauw water spat tegen mijn benen terwijl we over de golven stuiteren. Ondanks de duisternis verlicht de maan het water genoeg om op ondiepe plekken de bodem te kunnen zien. Ik zit met mijn rug naar de boeg, gehuld in een oliejas over mijn bikini, met de capuchon over mijn hoofd getrokken. Een leuke outfit voor een avondje uit toch? Het water deert mij niet, maar Eric krijgt de volle lauwe douche in zijn gezicht en heeft last van zout in zijn ogen. Hij stuurt onze dinghy met topsnelheid naar de andere kant van de uitgestrekte baai, terwijl de groep ankerlichtjes waar we vandaan komen steeds kleiner wordt.

Bijna vierhonderd boten liggen hier nu, hoorden we vanmorgen op het scheepsradionet dat elke ochtend om 8 uur precies start voor en door de bootbewoners die hier aanwezig zijn. Het duurt ruim een uur en tijdens deze sessie wordt van alles besproken: wie er zijn aangekomen of vertrekken, allerhande activiteiten, wie iets nodig heeft of juist over heeft.

Georgetown is dé plek waar veel Amerikanen en Canadezen die we op onze tocht zuidwaarts langs de oostkust van de VS zijn tegengekomen, naartoe onderweg zijn. Ze blijven vaak langere tijd, en keren vaak jarenlang weer terug. Elisabeth Harbour, waar Georgetown aan ligt, is een grote natuurlijke haven waar met elke windrichting wel beschutting te vinden is. Tel daarbij op het prachtige blauwe water, mooie stranden, een redelijke supermarkt, een paar barretjes, een wasserette en een pompstation. Maar daar houdt het qua voorzieningen dan ook wel mee op. De eigenaar van de enige winkel waar wat watersportproducten te koop waren, is overleden en er is geen zicht op opvolging. Spullen laten opsturen is tijdrovend en duur, wat de noodzaak voor onderlinge ruilhandel alleen maar groter maakt. Zo raken wij snel via het radionetje een paar oude accu’s en een luchtontvochtiger kwijt.

Dinghy concert bij Monument beach. Brian speelt 'Lucy in the sky with diamonds' speciaal voor onze pasgeboren kleindochter Lucy.

Maar dé andere grote trekpleister van Georgetown zijn waarschijnlijk de medezeilers. Bij het dinghy dock is het altijd een gezellige boel, met een komen en gaan van bijbootjes die boodschappen komen doen of water en brandstof vullen. En natuurlijk kom je daar bekenden tegen waar je even mee bijpraat. Zo liepen wij vanmorgen Limburgse Frits met zijn Amerikaanse vrouw Andrea tegen het lijf, die we voor het eerst in Chesapeake Bay en later opnieuw op de ICW tegenkwamen. De mailboot is vanmorgen langsgekomen en Frits heeft beslag weten te leggen op verse boerenkool!

Ik draai me even om en krijg nu ook water in mijn gezicht. De groep ankerlichtjes waar we naartoe op weg zijn, is  heel dichtbij. Daar ligt Marelief op ons te wachten! We ontzouten ons en roepen Frits en Andrea op om te zeggen dat we weer veilig aan boord zijn en om nogmaals te bedanken voor de gezellige avond en heerlijke stamppot boerenkool met worst!

Mare Liefs!

Karin

Nog even terug naar half januari toen we aankwamen op de Bahama's. Boven Hope town op de Abacos. Eric in zijn element met alle bezoekers die op onze Nederlandse vlag afkomen.

Daarna naar Spanish Wells op Eleuthera. Het weer is zo noordelijk af en toe nog wel wat wisselvallig.

Nadat we rondgevaren hebben met Paula en Peter keren we weer terug naar de Exuma's. Boven Pipe cay. Het water is hier zó blauw dat het af en toe pijn doet aan je ogen. Onder Cambridge cay.

En natuurlijk ook weer een stop bij Warderick wells. Onder; even in de 'bewoonde' wereld en een wasje doen. Blackpoint Exuma's

Thompson bay, Long island