Onbewoond maar niet alleen

Langzaam zwemmen we langs het strand.  Om de boot durf ik niet meer goed door de haaien die we eerder bij naburige eilandjes gespot hebben..🙈  We hebben het verdiend vinden we😀. Twee broden gebakken en gekookt voor drie dagen op zee voordat we de prachtige Bahama’s morgen gaan verlaten. Nu even afkoelen. En  in gedachten passeren de afgelopen weken de revu .

Wist je dat de Bahama’s uit meer dan 700 eilanden en meer dan 2000 koraalriffen bestaan? En verspreid over een gebied zo groot als Duitsland of Florida?  Van deze 700 eilanden hebben er maar ongeveer 30 dorpen of nederzettingen. Geen wonder dus dat we vaak voor anker liggen bij een onbewoond eiland. Tot nu toe was dat steeds op een paar uur varen van een nederzetting.

Maar nu zijn we in een gebied verder van de bewoonde wereld. De Jumentos cays,  een serie kleine eilandjes in het meest zuidoostelijke deel van de Great Bahama bank.  Op maar zo’n 100 kilometer verwijderd van Cuba. De waarschuwing voor zeilers die hier naar toe gaan is dat je zelfvoorzienend moet zijn en het weer in de gaten moet houden want er is beperkte beschutting bij winden die niet uit het oosten komen.

Vanaf Thompson Bay op Long island varen we met hoog water door het Comer channel; de directe route vanaf Georgetown is voor ons te ondiep. Na een lange vaardag stoppen we op Water Cay. Een ruige onherbergzame plek waar lokale vissers regelmatig komen om vissen schoon te maken. Grote haaien cirkelen dan ook direct nieuwsgierig rond de boot. Geen zwemmen voor mij! Morgen door!

Flamingo Cay, onze volgende stop, doet veel vriendelijker aan. Een paar prachtige zandstranden, een mooie grot waar we met de dinghy in kunnen varen en een pad, bewegwijzerd met allerhande slippers en steenhopen, naar de andere kant van het eiland. Ook hier cirkelen de haaien nieuwsgierig rond onze boot. Zwemmen doe ik ook hier  in kniediep water bij het strand! Onze buren zijn minder bang.. Zij gaan gewapend met speargun het water in en scoren een aantal kreeften en red snappers die ze spontaan met ons delen.

We krijgen twee joekels van kreeften van een buurboot en ik bak om de twee dagen ons favoriete verse broodje in de koekenpan. 's Avonds een deegje maken, niet kneden en 's morgens in 15 minuten afbakken. 

Vanaf Buenavista Cay is het rustig aan! Vanaf hier naar het zuidelijkste deel van de Jumentos cays is het maar 17 zeemijlen met een aantal dichtbij elkaar liggende eilandjes. Hier blijven we totdat we een weergaatje zien om richting de Dominicaanse republiek te gaan. Tijd voor klusjes, wandelen, zwemmen, kampvuurtjes etc.

Op dit eiland komen we de restanten van een huis/hut tegen. Een schuurtje met tank om regenwater op te vangen, een vervallen boot, matras, gereedschap, palmen en een paar geiten. Na de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring trokken Engelse loyalisten vanuit Amerika naar onder andere de Bahama’s met hun complete huishouden en slaven. Al snel kwamen veel van die Engelse loyalisten erachter dat de Bahama’s te droog en de grond te onvruchtbaar waren om tabak en katoen te verbouwen en vertrokken weer snel. Ze lieten hun slaven en ‘onwettige’ nakomelingen achter.  De enige bewoner van dit eiland, Edward Lockhart, volgens eigen zeggen afstammeling van slaven en de Engelse koning,  moest het eiland op 78-jarige leeftijd abrupt verlaten toen orkaan Irma zijn huis compleet verwoestte (zie 1e foto).  Hoe idyllisch het leven op een onbewoond tropisch eiland ook lijkt, wij geven de voorkeur aan de luxe op Marelief.

De bewegwijzering van wandelpaden... Allerhande plastic rommel die aan de oceaankant van het eiland aanspoelt wordt nuttig gebruikt. Veel slippers, speelgoed, boeien maar ook de vruchten/noten van Afrikaanse bomen.

Plezier met Brian en Melissa uit Holland. Michigan wel te verstaan.

Na een paar dagen schuiven we nog een eilandje op en zijn op slag verliefd. Hier willen we ooit, als we echt met pensioen gaan 😉 en het grootste reisvirus is uitgedoofd, zeker weer terugkomen…  Maar nu dient het weergaatje voor de Dominicaanse Republiek zich sneller aan dan we hoopten.

Ons favoriete eiland van deze keten! Boven de ondiepe Bahama bank kant. Tijdens onze wandeling zien we de schildpadden in de diepte onder ons zwemmen. Onder: de oceaankant, ruig en winderig met heel veel aangespoelde rotzooi.

Het einde van het strand komt in zicht. Het water is glashelder en rinkelt zachtjes door mijn vingers. Ik neem de omgeving nog eens goed in me op. Wat is het hier heerlijk! We draaien ons nog eens om en zwemmen terug richting de tiki hut, annex  ‘yacht club’, aan het einde van de baai. Straks om een uur of vier zullen we nog een laatste keer daar een sundowner drinken met de andere bemanningen die hier met hun schip neergestreken zijn.

Jerry en Karen blijken ons te ‘kennen’ omdat ze achter ons voeren bij Cape Fear in North Carolina toen een van onze stagen brak. Jerry zag via de AIS dat wij ineens een ongebruikelijke koerswijziging deden en hoorde later onze oproep aan de coastguard. Zonder dat we het beseften, heeft hij ons de rest van de tocht in de gaten gehouden. Een ander stel komt  komt uit Oriental waar wij ook met Marelief een aantal dagen gelegen hebben en zij kennen weer een gezamenlijke Nederlandse vriend. Het is een klein wereldje en het maakt dat we in deze uithoek toch niet alleen zijn.

De tiki hut hangt vol met allerhande creatieve uitingen van boten en bemanningen die hier voor ons geweest zijn. Aan de jaartallen op sommige van die kunstwerkjes is te zien dat sommige schepen hier vrijwel jaarlijks terugkomen.  En samen hebben zij de hut, het meubilair en de vuurplaatsen  gebouwd. Ze vertroetelen de kleine palmboompjes die geplant zijn en onderhouden een heel netwerk aan avontuurlijke paden over het eiland. Wij hangen ons kunstwerkje op en hopen dat we daar ooit nog eens een nieuw jaartal bij zullen gaan schrijven!

Mare Liefs!

Karin