Onze parel in de Zuidzee?

 

''Zou ik hier willen wonen? 🤔' mijmer ik terwijl we tussen de boeitjes van de parelkwekerijen slalommen ⚓. Het is de vraag die we elkaar tijdens onze inmiddels vijf jaar durende zeilreis al regelmatig hebben gesteld.

Gisteren waren we weer te gast voor de zondagse lunch bij Valérie en Hervé op Taravai. Nu varen we terug naar onze thuisbasis in Rikitea. Net zoals ‘vroeger’ na een weekendje IJsselmeer weer terug naar Schokkerhaven.

"Zullen we zo eerst fruit gaan plukken? 🍌🍋 We kunnen wel weer wat bananen gebruiken. (’t Is alles of niks met die krengen; je plukt ze groen als je ze nog niet kunt eten en dan zijn ze allemaal tegelijk rijp.) Dan lopen we daarna even langs Jojo om baguettes te bestellen voor morgen en een patatje te eten."

We leggen de bijboot vast aan de kade en lopen het dorp in. Lekker om weer even de benen te strekken. Wendy 🐕, zo hebben we ‘onze’ hond gedoopt, komt jankend en kwispelend op ons afgerend. Blij om ons weer te zien, loopt ze kilometers met ons mee naar onze favoriete citroen-, pompelmoes- en bananenbomen.

Bij een lange wandeling vinden we op mt. Duff ook  frambozen.

De tassen vol fruit parkeren we in de bijboot en dan door naar Jojo. De lekkere Nederlandse kaaswielen die we in Panama kochten zijn op, maar we hebben hier inmiddels een enigszins acceptabel en betaalbaar alternatief gevonden. We weten intussen dat we in de winkeltjes moeten zoeken naar de producten met een rode prijs: basisproducten die door de Franse overheid worden gesubsidieerd. Een stokbrood kost 80 cent, 200 gram gesubsidieerde kaas ongeveer €2,20. Maar een pot mayonaise? €12. Een bakje nootjes? €11. En helaas, du vin, du boursin, du pain gaat hier niet op: wijn wordt niet als basisproduct gezien. Minimaal €20 voor een flesje. 🍷

Vandaag geen verse groenten in de winkel, maar morgen komt de boot weer! Als we de volgende dag wakker worden, ligt de Taporo 8 er al. Eric gaat er snel heen, want de generator die we uit Tahiti hebben besteld, zit in container 8 – zien we op de foto van onze shopper op Tahiti.

Het is een drukte van belang op de kade met mensen die hun bestelde spullen komen ophalen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het komt uit de containers. En natuurlijk is er weer brandstof nodig: benzine dit keer, voor de bijboot en de nieuwe generator. We kennen de routine... Je koopt het per vat van 200 liter, dus vooraf heb ik met de zeilers die hier nog zijn uitgepuzzeld wie hoeveel liter van ons afneemt.

Terwijl de mannen zoet zijn met het overpompen van benzine in jerrycans, loop ik alvast naar de winkel. De tomaten en druiven zijn altijd als eerste op. Tegen de tijd dat alle verzamelde schatten in de bijboot liggen, is de dag alweer bijna voorbij. Tijd voor een borrel! 🍲🥂

We vallen weer met de neus in de boter; optredens van de basisschool én dinghy concert van Lars.

Ons verblijf in Rikitea is dit keer van korte duur. Er komt een flinke depressie aan 💨 en samen met onze bootmaatjes van Abayomi en Filou de Mer besluiten we om op tijd naar de mooie Onemea-baai te varen, om de storm daar af te wachten. Bij aankomst is het nog prachtig weer 🌤️: een mooie gelegenheid om de was te doen, te snorkelen 🤿 en een stuk te wandelen voordat de wind en regen ons binnen houden.

Zie je die onderste foto... ? Een flinke blacktip haai. Ik overwin mijn angst en blijf 'm aankijken. Ze schijnen niet gevaarlijk te zijn.

Nog even genieten van de stilte voor de storm.

Vijf dagen lang tikt de regen onophoudelijk tegen de ramen 🌧️ en giert de wind boven onze masten, maar wij liggen diep verscholen in deze beschutte baai. Binnen is het warm en knus. We cocoonen en bingen onder een dekentje op de bank alle afleveringen van B&B Vol Liefde 2024 (wat een heerlijk mens, die Els! 😄). We organiseren een spelletjesmarathon met de buren 🎲. De regen tikt, de dobbelstenen rollen en de Starlink haalt de buitenwereld binnen. Er wordt uitgebreid gekookt en uitgewisseld met de buren: erwtensoep, appeltaart, draadjesvlees – gerechten passend bij dit kille seizoen. 🍎🍲

Als de zon eindelijk weer doorbreekt ☀️, varen we terug naar Rikitea. Weer thuis, maar we weten dat ons vertrek van deze wonderbaarlijke plek nadert. Zoals zo vaak, met gemengde gevoelens. Maar dit keer ligt het nadrukkelijker aan de oppervlakte.

Een paar jaar geleden hadden we nog nooit van deze plek gehoord. Nou ja, ooit gehoord van Mururoa, waar de Fransen nucleaire testen deden. Maar nooit gedacht dat daar mensen in de buurt woonden. Tussen 1966 en 1996 werden er 193 kernproeven uitgevoerd. Met alle gevolgen voor een groot deel van de bevolking van Frans-Polynesië en het zeeleven. Op nog geen 135 zeemijl hiervandaan! Kun je het je voorstellen? Wat een idioten. Sorry, het is een donkere bladzijde in dit paradijs – en dat wilde ik niet onvermeld laten.

Maar een afgelegen plek op de wereldbol dus. Een plek waar maar een handjevol zeilers komt, en waar we ons meer dan anders opgenomen voelden in de gemeenschap. Om terug te komen op de vraag van het begin: zou je hier willen wonen? Het voelt alsof we hier hebben gewoond. We mochten een tijdje deel uitmaken van het leven hier. Het was fijn, prachtig, comfortabel, veilig en vertrouwd. We vragen ons hardop af of we dat gevoel elders in Frans-Polynesië kunnen evenaren.

We realiseren ons dat wat we hier vonden — rust, vriendelijkheid, authenticiteit — net zo zeldzaam en kostbaar zijn als de zwarte parels waar deze archipel bekend om staat. Voor we definitief vertrekken, zoeken we een aantal mooie parels uit als aandenken aan deze bijzondere tijd.

Door de afgelegenheid beseffen we des te meer dat we hier zeer waarschijnlijk nooit zullen terugkomen. Toch is het tijd om te verhuizen, de boel in te pakken en ons klaar te maken voor nieuwe avonturen in de Marquesas. En daarna staan ons bijzondere tijden in de VS en Nederland te wachten – waar we ook ontzettend veel zin in hebben. ✈️🇺🇸🇳🇱

We sluiten ons verblijf af met een knal: de Paraganui feestweek. Vol dans, muziek en folklore. 🎉🕺Een feestelijk afscheid van een plek die we nooit zullen vergeten. ❤️

Mare Liefs,

Karin

Lars en Isabel, tot later!