Aankondiging op het werk

-
Eindelijk kunnen we vrijuit praten over onze plannen :)
Afgelopen week heeft Eric op zijn werk verteld dat we gaan vertrekken. Nu wordt het wel heel echt!



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Gastblog van Paula vanuit de Bahama's

-
Afbeelding
We vertrekken naar de Bahama’s. Naar Karin en Eric, onze lieve vrienden waar we in 1992 al mee rondzeilden in Griekenland. Even relaxen na een hectische periode, en heel last minute geboekt. Tijdens de voorbereidingen op deze reis krijgen we lijstjes van Karin wat we mee moeten nemen uit Nederland: koffiefilters, borrelnoten, drop, stekkertjes en er wordt een broodrooster, duikbril en een onderdeel voor de motor bij ons thuis bezorgd. Op Schiphol nog even een paar liter whiskey kopen en daar gaan we. In Atlanta overstappen, langs de security, stress…. En de whiskey weer inleveren.  Deze douanier zal nu wel dronken zijn! Zo balen! Achteraf bleek dat Karin nog graag iets had willen laten bezorgen in Zutphen, een toy aangeprezen door Heleen van Royen. Maar ja,… om mij nu aan de douane uit te laten leggen wat het precies was en voor wie vond ze dan ook wel een beetje te……Pfff…geluk zit in een klein hoekje. Nu en toen... Eric zit op het strand klaar om ons op te halen met de bijboot, want M
Meer lezen

Snowbirds

-
Afbeelding
Gierende remmen. Een rij auto’s aan de overkant van de straat komt tot stilstand. Het raampje van de eerste auto draait open.  ‘Do you want a ride to the harbor? Hop in!’ wordt ons toegeroepen. Het accent is onmiskenbaar zuidelijker en de straat waar we lopen is omzoomd met palmen. Maar het is koud. IJskoud. Dat vindt onze lift-aanbiedster ook. In déze kou kun je toch echt niet teruglopen naar de haven. En met een rugzak met boodschappen moet je eigenlijk zo ie zo niet lopen 😊 Maar we zijn er blij mee, met dit warme spontane gebaar dat we al zo vaak hier in de VS ondervonden hebben.  We dachten dat we ervan af waren. De kou die ons teisterde sinds ons vertrek uit Philadelphia. Steeds nieuwe lagen kleding kwamen erbij. De dikke wollen vesten die ik al een paar keer bijna had weg gedaan omdat ze zoveel ruimte innemen en we ze toch nooit gebruiken. Zeilpakken en laarzen die we echt voor het eerst sinds ons vertrek uit Nederland aan hebben gedaan.  Maar de bomen in Chesapeake bay laten zi
Meer lezen

Thuis in Philadelphia

-
Afbeelding
Vanaf het verste punt op Mount Desert Island begint onze 'terugreis' naar het zuiden. Als ik 's morgens wakker word en het zonnetje weer schijnt, voel ik me een ontzettende geluksvogel. Maine was en is een hoogtepunt in onze reis, maar het meest bijzondere deel van  dit seizoen in de VS is dat we naar Philadelphia gaan. Op bezoek bij  Joris en Julia en onze kleindochter in wording 😊en daarna ook nog naar Nederland vliegen voor Wouters 30e verjaardag! Dag Mount Desert, dag Ken en Linda. Tot ergens! Eerst scharrelen we nog een beetje langs de prachtige eilandjes en inhammen van Maine. We verorberen een laatste lobster die we van een lokale zeiler cadeau krijgen. Het weer is prachtig. Geen mist meer en we zijn inmiddels gewend aan het ontwijken van lobsterpotten. Eric wordt een beetje gek van me... zo leuk om voor die kleine meid in winkeltjes te kijken... Provincetown op Cape Cod is heel gezellig. Dit keer varen we alleen maar langs Manhattan met een klein beetje pijn in het
Meer lezen

Het engeltje van Til

-
Afbeelding
Waar ze haar vandaan heeft dat weet ik eigenlijk niet en kan ik haar helaas niet meer vragen. Een examen, sollicitatiegesprek, gebroken hart of een spannend doktersbezoek; steevast zette mijn moeder haar engeltje ‘aan’ als een van haar kleinzoons of wij wat extra steun of bescherming nodig hadden. Afgelopen oktober verhuisde het engeltje in mijn koffer vanuit Nederland mee naar de boot. Je weet maar nooit wanneer er een beetje extra bovennatuurlijke steun welkom is 😉 En nu staar ik zélf naar de langzame overgang van rood naar blauw naar paars van het kitscherige  ledlampje. Een week geleden maakten we eindelijk los. Na zes weken in de comfortabele marina in Hilton Head begon ons varende leventje weer. Doel: kerst in St. Augustine, Florida, de oudste stad van de VS. En daarna door naar de Bahama's. We kiezen voor de binnendoor route via Georgia en het blijkt een van de mooiste stukken van de Intercoastal Waterway  tot nu toe te zijn. Onderweg worden we opgeroepen door een boot die
Meer lezen

Thanksgiving

-
Afbeelding
Onder luid gejuich en gegobbel haalt Wouter de immense kalkoen uit de oven. Ik zie hem glunderen. Vanmorgen hebben Joris en Wouter onder de deskundige leiding van Mary Ann de stuffing voorbereid en tot hun ellebogen de kalkoen gevuld. Gisteren hebben Julia en Mary Ann al een heerlijke pompoen en appeltaart gebakken. De voorbereidingen  voor het feestmaal zijn in volle gang en het is gezellig en ruikt heerlijk in de keuken. Terwijl de kalkoen langzaam aan het garen is maken we een lange strandwandeling.  Uitwaaien op het strand terwijl de kalkoen in de oven staat te garen. Het was Wouters opmerking vorig jaar en Mary Anns spontane reactie daarop, die ons allemaal hier naar toe leidde. ‘Zo’n grote kalkoen met Thanksgiving, dat zou ik ook weleens mee willen maken’... En ook hij werd hier met open armen ontvangen. Maar los van de traditie om een kalkoen klaar te maken gaat het bij Thanksgiving om stil staan bij waar je dankbaar voor bent. En dankbaar zijn we! Joris ‘nieuwe’ familie voelt
Meer lezen

Thuis in Annapolis; gastblog Joris

-
Afbeelding
  Vrijdagmiddag rijden we dan eindelijk naar Annapolis, Maryland om een langverwacht weekend met mijn ouders door te brengen. Wat is dit een aparte gewaarwording... Na verhuisd te zijn naar een ander continent rij ik nu met Julia van ons huisje in Harrisburg, Pennsylvania naar een havenplaatsje om met mijn ouders een weekendje op de voor mij zo bekende Marelief door te brengen. Dutch, onze hond, kon helaas niet mee omdat de angst op zeeziekte te groot was.. Eenmaal aangekomen wacht mijn vader ons op de kade op. Na de nodige omhelzingen stappen we met al onze bagage in de bijboot en varen we naar de Marelief die rustig aan een mooring ligt te dobberen, terwijl op de voorkant van de boot mijn moeder enorm uitbundig staat te zwaaien. De laatste keer dat ik aan boord van de Marelief was zeilde ze nog rond in haar Nederlandse thuiswater en nu zie ik haar aan de overkant van de vijver na een reis van duizenden mijlen. Wat een enorm bijzondere tocht is het toch eigenlijk…  Eenmaal aan boord g
Meer lezen

Feest der herkenning

-
Afbeelding
Fuerteventura, Gran Canaria, La Gomera, Tenerife, Kaap-Verdie, Martinique en de Domicaanse Republiek. In mijn gedachten vormen ze een denkbeeldige lijn waarlangs een zaadje van vriendschap werd geplant en opbloeide. Vanaf die eerste ontmoeting op een steiger in Gran Tarajal tot weer een afscheid vorig jaar in Luperon. Een lijn niet alleen van zeilavonturen maar ook een lijn  van  het geven van hulp, het delen van maaltijden, levensverhalen, af en toe felle discussies en hun zoektocht naar een plek om zich te vestigen. En nu gaan we elkaar opnieuw zien op de plek die zij uitgekozen hebben om te gaan wonen! Bij het binnenvaren van de hoge, groene en besloten baai van Luperon worden we overvallen door de tropische warmte. Ook al zijn de Bahama’s lekker warm, dit zijn we niet meer gewend. Gek toch hoe op zo’n korte afstand het klimaat door de grootte en de hoogte van het eiland (Hispanola waar ook Haiti op ligt) zo anders kan zijn. Binnen is het bloedheet omdat alle ramen tijdens de ov
Meer lezen

New York, the van Leeuwen way! Geschreven door Sascha

-
Afbeelding
In juni zou ik af gaan studeren, voor mijn bachelor technische bedrijfskunde. Een paar maanden daarvoor vertelde Wouter dat hij een verrassing had voor mijn afstuderen. Ik moest daar een datum voor vrijhouden. Een sterrenrestaurant dacht ik. Tot het laatste moment wilde hij het geheim houden. Echter, werd dat logistiek gezien toch wat lastig. Het bleek namelijk niet om één avond te gaan, maar om twee weken. En niet om een sterrenrestaurant, maar een reis naar New York en Harrisburg! Het bezoeken van Karin en Eric, en Joris en Julia. Bizar, echt niet normaal, maar heel erg leuk!!! Afgestudeerd en trots (;)) vertrokken we op zaterdag 24 juni naar New York. Bij aankomst lagen Karin en Eric in een rustige baai achter het vrijheidsbeeld. Eerst bijkletsen en champagne, daarna de Manhattan skyline bekijken vanuit het Liberty State park en met zonsondergang met de bijboot een rondje varen om het vrijheidsbeeld. Een aankomstdag met al mooie indrukken en de stad nog even op ‘afstand’. De volgend
Meer lezen

Winterkost

-
Afbeelding
  Lauw water spat tegen mijn benen terwijl we over de golven stuiteren. Ondanks de duisternis verlicht de maan het water genoeg om op ondiepe plekken de bodem te kunnen zien. Ik zit met mijn rug naar de boeg, gehuld in een oliejas over mijn bikini, met de capuchon over mijn hoofd getrokken. Een leuke outfit voor een avondje uit toch? Het water deert mij niet, maar Eric krijgt de volle lauwe douche in zijn gezicht en heeft last van zout in zijn ogen. Hij stuurt onze dinghy met topsnelheid naar de andere kant van de uitgestrekte baai, terwijl de groep ankerlichtjes waar we vandaan komen steeds kleiner wordt. Bijna vierhonderd boten liggen hier nu, hoorden we vanmorgen op het scheepsradionet dat elke ochtend om 8 uur precies start voor en door de bootbewoners die hier aanwezig zijn. Het duurt ruim een uur en tijdens deze sessie wordt van alles besproken: wie er zijn aangekomen of vertrekken, allerhande activiteiten, wie iets nodig heeft of juist over heeft. Georgetown is dé plek waar veel
Meer lezen

Cultuur schok

-
Afbeelding
“Could you look up, dear?” Ik doe braaf wat me gevraagd wordt maar vraag me af waar ik nu weer in verzeild ben geraakt. Zojuist heb ik me een winkel in laten lokken door een jongeman die me een monstertje met crème in mijn handen duwde en nog iets anders, speciaal voor mij, binnen had liggen😉. Zijn perfect gemanicuurde handen kloppen nu zachtjes een of ander goedje onder één oog. Ok, kan ik nu weg..? Ik voel me hier totaal buiten het plaatje. Make-up-loos en met mijn lompe wandelschoenen onder een zomerjurk. Maar nee, het is nog niet voorbij. Hij pakt een mini ventilatortje en houdt dat voor mijn oog. Wtf. Er komt nog een collega aan huppelen en hij bekijkt onderzoekend mijn oog. " That’s spectácular!!” gilt hij verrukt. “That’s amázing!!” roept de jongeman met het ventilatortje blij. Er wordt een spiegel voor mijn gezicht gehouden maar ik wil niks zien. Ik wil weg hier. Waar is Eric?  Het is maanden geleden dat we in een grote stad waren en we zijn het even ontwend. Na het vertr
Meer lezen