Puzzelen

 

Wanneer ik mijn ogen dicht doe dan zie ik de streepjes van de wind-app nog steeds. Ik heb zo vaak alle opties bekeken dat de animaties in mijn netvlies lijken gebrand. Ik kan de slaap niet vatten. Waar hangen we over drie dagen uit? Ik heb geen flauw idee. 

Ruim een jaar lang hebben we kunnen genieten van relatief stabiele passaatwinden; vrijwel altijd oost. En aangezien wij naar het westen voeren een makkie. Maar nu we noordwaarts,  naar de VS willen, krijgen we met andere weersystemen te maken.

Het plan is om zoveel mogelijk gebruik te maken van de golfstroom die langs de kust van de VS loopt. We hebben berekend dat we tot Cape Hatteras in North Carolina zo’n 200 zeemijlen ‘cadeau’ kunnen krijgen. Maar dan hebben we wel minstens 3 dagen achter elkaar goed zeilweer nodig. En dat weergat is lastig te vinden. Nog een paar weken wachten roepen de Amerikanen die we tegenkomen. Maar hoewel we nog genoeg tijd hebben, 24 juni moeten we in New York zijn, is de knop bij mij  om en het ongeduld en de wispelturigheid slaan weer toe. 

De lichtblauwe 'rivier' is de golfstroom. In het midden hebben we ruim 3 zeemijlen stroom mee.

We hakken een voorlopige 😉 knoop door. We gaan niet voor de maximale ‘gratis’ golfstroommijlen maar buigen eerder af naar de kust en gaan zover als we comfortabel denken te kunnen varen. Maar hoe ver is dat? Wordt het Florida, Georgia of misschien wel South Carolina waar Jim en Mary Ann, de (schoon)ouders van Julia en Joris aan de kust wonen. Hoe leuk zou het zijn om in Hilton Head aan te leggen, onze fietsen te pakken en een verrassingsbezoekje te brengen?

Zondagmiddag halen we het anker op. In de baai in het uiterste noordwest puntje van de Abacos hebben zich zo’n 15 schepen verzameld die waarschijnlijk allemaal richting VS zullen gaan. Maar wij zijn de enigen die nu vertrekken en de twijfel slaat last minute toch weer even toe. Bah! Die kudde-genen ook..

Het eerste stuk zeilen we fantastisch in nog steeds beschut water en aan het begin van de nacht bereiken we die vermaarde golfstroom. Een prachtige dag met mega snelheden volgt en eind van de middag denken we het wel te kunnen halen tot South Carolina voor de wind naar de verkeerde hoek draait. 

Waar hangen we over drie dagen uit..?  Het was even puzzelen maar de stukjes lijken nu heel goed in elkaar te vallen. Onze aankomst in Amerika had niet mooier kunnen zijn! Hoe bijzonder is het om na ruim 7000 zeemijlen de Amerikaanse gastvlag te hijsen met het eiland in zicht waar Joris en Julia geregeld komen en Jim en Mary Ann vorig jaar definitief naar toe verhuisd zijn? Een euforisch gevoel maakt zich van ons meester. We hebben Jim en Mary Ann vanmorgen toch maar even van onze vorderingen op de hoogte gebracht en we worden vol enthousiasme en warmte ontvangen.

Hilton Head in het vroege ochtendzonnetje

 

Een paar fantastische dagen volgen. De ‘aankomst-champagne’ wordt ontkurkt, we ouwehoeren tot laat op de avond en gieren het regelmatig uit van het lachen. We genieten van de kookkunsten van Mary Ann. Fietsen het eiland over en rijden voor het eerst van ons leven in een auto zonder dak. En passant leren we een hoop over het leven op het eiland en de mooie herinneringen die Jim en Mary Ann hier met hun gezin hebben. Na drie dagen nemen we afscheid. Voorlopig afscheid, want in november zijn we terug. Dan hopelijk met alle familie inclusief Wouter en Sascha. 

Julia en Joris  moeten natuurlijk ook van de partij zijn.

En dan is het ineens weer opnieuw puzzelen geblazen. Er is nog steeds geen weergat om in één keer flink noordwaarts te gaan. We gaan een stukje over de Intra Coastal Waterway; een netwerk van rivieren van Florida tot Virginia  waar je eigenlijk altijd wel kan varen. Dat wil zeggen, als je niet teveel diepgang hebt en je mast niet te hoog is… En jullie begrijpen het vast. Wij zitten een beetje op het randje. Dus dat is veel uitzoeken met eb en vloed, waterdieptes en stromingen 😊. Maar wel heel gaaf om te zien!

Gaan we het halen?? We hebben samen met Jim de mast nog een keer gemeten. 66 voet moet zeker genoeg zijn. We hebben ergens routes van de ICW in onze kaarten kunnen downloaden. Superhandig. En peilingen van de waterdieptes, want die komen niet altijd overeen met de kaart... 

Bossen, moerassen, prachtige landhuizen en ondertussen spelen de dolfijnen rond de boot en zijn duiken er pelikanen in het water, op zoek naar vis.

Mare Liefs

Karin