Het engeltje van Til
Waar ze haar vandaan heeft dat weet ik eigenlijk niet en kan
ik haar helaas niet meer vragen. Een examen, sollicitatiegesprek, gebroken hart
of een spannend doktersbezoek; steevast zette mijn moeder haar engeltje ‘aan’
als een van haar kleinzoons of wij wat extra steun of bescherming nodig hadden.
Afgelopen oktober verhuisde het engeltje in mijn koffer
vanuit Nederland mee naar de boot. Je weet maar nooit wanneer er een beetje
extra bovennatuurlijke steun welkom is 😉 En nu staar ik zélf naar de langzame
overgang van rood naar blauw naar paars van het kitscherige ledlampje.
Een week geleden maakten we eindelijk los. Na zes weken in de
comfortabele marina in Hilton Head begon ons varende leventje weer. Doel: kerst
in St. Augustine, Florida, de oudste stad van de VS. En daarna door naar de
Bahama's. We kiezen voor de binnendoor route via Georgia en het blijkt een van
de mooiste stukken van de Intercoastal Waterway tot nu toe te zijn. Onderweg worden we
opgeroepen door een boot die achter ons vaart. ‘Are you really Dutch?’ ‘My
husband too! Goeiemorgen!’ Een aantal gezellige dagen volgen met Frits en
Andrea met ankerborrels en etentjes op de meest verstilde plekjes.
We verkennen St. Augustine en wachten op een weergaatje om
over de oceaan naar West Palm Beach te varen want vanaf hier is de binnendoor
route voor Marelief echt niet meer haalbaar vanwege een aantal te lage bruggen.
En nu zijn we onderweg voor een nachttochtje langs de kust
van Florida. Een windje 5 a 6 uit het noorden. We gaan hard. Maar de stress giert ook als de brandweer
door mijn lijf. Wat is er toch aan de hand? Niks, redeneer ik. Hebben de
verstagingsperikelen van onze laatste tocht op zee dan toch meer impact op me
gehad dan ik besefte? Ik was het bijna al vergeten en heb alle vertrouwen in
onze reparatie. Maar mijn lijf luistert niet naar de ratio in mijn hoofd. Het
engeltje gaat aan en ik drink een kop kalmerende thee. Langzaam neemt de wind
wat af en kom ik ook een beetje tot rust.
We komen net op tijd voor Oudejaarsavond aan in West Palm
Beach. Het zal onze laatste stop in de VS zijn waar we de boot vol gaan laden
met proviand voor de Bahama’s en zullen wachten op een goede wind om de
golfstroom veilig en enigszins comfortabel over te steken. De champagne gaat
open en we kijken samen terug op een fantastisch jaar.
Mare Liefs,
Karin
Ja die engeltjes die weten wat (ik heb er ook 1: met een waxinelichtje, dat steek ik aan als iemand het nodig heeft/ik denk dat iemand het kan gebruiken). Ben je er al achter waar je onrust vandaan kwam?
BeantwoordenVerwijderenxxx
Ik denk onbewust toch het breken van de verstaging tijdens de laatste tocht op zee..
VerwijderenGoed, dat engeltje verhaal/de reactie was dus van mij ;-)
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi en lief verhaal. Good Luck !
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi foto. S en super gaaf schreef hoor en nu genieten gr
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat je dat engeltje hebt! Behalve de symboliek, ook een hele mooie herinnering aan je moeder. 💞
BeantwoordenVerwijderenEn nu zijn jullie dus in de Bahamas, kijk nu al uit naar jullie volgende verslag. Geniet ze! Liefs, Alba 😘
I🥰
VerwijderenMooi geschreven en wat bijzonder om zo mensen op zee te ontmoeten! Mooie reis, herkenbaar het mentale deel soms met zeilen, idd iets met hoofd en ratio. Maar een gebroken verstaging is natuurlijk toch een soort trauma, geef het tijd en het verdwijnt naar de achtergrond. Mooi zo’n steuntje, engeltje! 👼
BeantwoordenVerwijderenSorry anoniem was ik, Sailing Happinez
BeantwoordenVerwijderen