Zonnepanelen

-


Afgelopen maand 3 zonnepanelen van elk 100 watt geïnstalleerd. Het was even puzzelen maar we zijn stiekem best wel trots dat we deze klus zelf gefikst hebben en het resultaat is super. We hebben geen walstroom meer nodig! Straks in de vakantie verder uittesten of dit voldoende is.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Onze parel in de Zuidzee?

-
Afbeelding
  ''Zou ik hier willen wonen? 🤔'  mijmer ik terwijl we tussen de boeitjes van de parelkwekerijen slalommen ⚓ . Het is de vraag die we elkaar tijdens onze inmiddels vijf jaar durende zeilreis al regelmatig hebben gesteld. Gisteren waren we weer te gast voor de zondagse lunch bij Valérie en Hervé op Taravai. Nu varen we terug naar onze thuisbasis in Rikitea. Net zoals ‘vroeger’ na een weekendje IJsselmeer weer terug naar Schokkerhaven. "Zullen we zo eerst fruit gaan plukken? 🍌🍋 We kunnen wel weer wat bananen gebruiken. (’t Is alles of niks met die krengen; je plukt ze groen als je ze nog niet kunt eten en dan zijn ze allemaal tegelijk rijp.) Dan lopen we daarna even langs Jojo om baguettes te bestellen voor morgen en een patatje te eten." We leggen de bijboot vast aan de kade en lopen het dorp in. Lekker om weer even de benen te strekken. Wendy 🐕 , zo hebben we ‘onze’ hond gedoopt, komt jankend en kwispelend op ons afgerend. Blij om ons weer te zien, loop...
Meer lezen

Tussen oceanen; tussen afscheid en droom

-
Afbeelding
We genieten van onze laatste week in de San Blas. Het leven is simpel en bijna perfect. We varen met de bijboot naar het rif, bezoeken een eilandje en drinken iets bij ons favoriete barretje. Toch voel ik ook dat onrustige kriebeltje. Het onbekende trekt, maar het afscheid blijft lastig. Waarom is dat toch altijd zo? We gaan op weg naar de Stille Oceaan. Het is altijd een deel van de droom geweest. Vooral voor mij. Ik weet nog dat ik in het aardrijkskundelokaal wegdroomde bij  foto’s van de Pacific. Daar wil ik ooit heen. Nu het dichterbij komt, rijst af en toe ook de vraag: en hoe komen we terug? Willen we wel helemaal rond, over de Indische Oceaan? Gaan we de boot in Australië verkopen? Op transport? Of misschien wel via Japan naar Alaska varen en op enig moment weer terug door het Panamakanaal? Genoeg opties. We laten het los en zien het wel. Het afscheid van deze oceaan voelt in elk geval niet definitief. Sommige plekken laten je niet los. Er zijn bestemmingen waar we zeker n...
Meer lezen

Palmen, pompelmoezen en pianomuziek

-
Afbeelding
Al weer 10 dagen geleden kwamen we aan op de fantastische Gambier archipel! Wat zijn we blij dat het gelukt is om hierheen te varen.  Als het weer het toelaat, blijven we hier voorlopig nog wel hangen. ⛵️ De archipel bestaat uit een aantal hoge eilanden, omringd door een rif. Dat rif houdt de oceaandeining buiten de deur, waardoor het water binnenin weinig last heeft van oceaandeining. Resultaat: supercomfortabele en vaak spiegelgladde ankerplekken. En daar hebben we even behoefte aan na drie weken op zee! Er wonen hier maar zo'n 1400 mensen, en er liggen op dit moment slechts twintig zeilboten. Het is enerzijds lekker kleinschalig maar anderzijds wel veel ankerplekken bij de verschillende eilandjes. Met de natuur, de wandelpaden en de uitzichten over het turquoise water in de lagune is het paradijs eigenlijk wel compleet. 🌅 Af en toe zwaar voor de heupen .. maar die uitzichten... en in het echt is het veel mooier.. Uitzicht op de ankerplek van Rikitea, beschermd door een 2e rif....
Meer lezen

Modderbad; avontuur in het Colombiaanse binnenland

-
Afbeelding
GRRRR...😠😡Waarom denk ik ook dat die fragiele twijgen van die hortensia mijn gewicht zouden houden? Eén verkeerde stap en daar lig ik: een halve meter lager in een zompig modderbad. Wat ik probeer te vermijden door over dat smalle, schuine en gladde stukje gras te lopen, wordt nu werkelijkheid. Mijn ooit witte sneakers en lichtgekleurde broek? Officieel afgeschreven. En dat terwijl ik net denk dat we het zwaarste stuk van deze hike achter de rug hebben.   De ochtend begint rustig 😊 en we krijgen een voorproefje van de mooie Cocora-vallei. Marty en Michelle, onze goedgehumeurde reisgenoten, lijken nergens last van te hebben. Hun "wonderschoenen" hebben grip alsof ze voor deze steile, modderige hellingen gemaakt zijn. En hun conditie is al helemaal indrukwekkend. “Gaan jullie maar voor,” roep ik nog hoopvol, in een poging mijn achterstand niet te laten opvallen. Maar nee, ex-marinier Marty roept resoluut: “No, we’re not leaving a marine behind!” Heel lief natuurlijk, maar da...
Meer lezen

Met de wilde frisheid van limoenen

-
Afbeelding
Weet je nog, die oude Fa-reclame uit de jaren 70? Die met die dame, ontblote borsten (tja dat kon toen nog 😉) extatisch douchend onder een waterval, met een zeepje dat rook naar vrijheid en wilde limoenen? Oké, misschien alleen een flashback voor de boomers onder ons, maar ik zweer je, die vibe, ruig, zoet en tropisch ervaren we hier op Fatu Hiva. Een ruig paradijs De eerste aanblik van Fatu Hiva is alsof moeder natuur haar beste werk heeft opgespaard voor dit ene eiland. Hoge, dramatische rotsformaties torenen boven onze boot uit. De zoete geur van tiaré en frangipani zweeft ons tegemoet en vermengt zich met de zilte oceaanbries. Een tropische cocktail om nooit te vergeten. En dan zijn er de manta rays, die bijna dagelijks de baai bezoeken. Vanaf de boot is het al een spektakel, die reusachtige beesten die met hun enorme bekken plankton uit het water stofzuigen. Maar als we het water induiken is het pure magie. Tientallen van die zachtaardige reuzen zweven om ons heen, als gigantisch...
Meer lezen

Een andere wereld

-
Afbeelding
We laten ons anker vallen bij Anachucuna, een piepklein dorpje net over de grens van Colombia en Panama. Samen met de Bluehemian en Adventure liggen we in een baai, omringd door niets dan jungle en een nederzetting van hutten, gemaakt van bamboestokken en palmenbladeren. Aan de kant spelen kinderen, en in het water peddelen mannen in kano’s van uitgeholde boomstammen, al water scheppend en vissend, voorbij. Het voelt alsof we een stap terugzetten in de tijd, naar een eenvoudiger leven. De dichtstbijzijnde onverharde weg? Zo’n 100 kilometer verderop. Dit is de Darien Gap: een ondoordringbaar stuk regenwoud waar de moderne wereld stopt en natuur en traditie regeren. Twee jaar geleden had ik er nog nooit van gehoord. Toen we in Suriname aankwamen, appte ik Joris enthousiast dat we in dezelfde tijdzone en op hetzelfde continent zaten. "We kunnen zo naar elkaar toe rijden," riep ik nog, onwetend dat er geen wegen zijn die Midden-Amerika met Zuid-Amerika verbinden, alle...
Meer lezen

Donkere dagen voor kerst?

-
Afbeelding
Het seizoen is aan het veranderen. ☀️🍂 We merkten het al tijdens de eerste wandelingen: het is herfst. De warme kleuren, het lage middagzonnetje, de winter nadert. Het wordt steeds vroeger donker. Een soort mind trick. We leven in een omgekeerde wereld. Waar Joris en Julia nu puffen van de hitte, en het bij Wouter en Lyan tot laat op de avond nog licht is, trek ik om een uur of vijf als het wat frisser en donker begint te worden een vestje aan. 's Avonds zitten we regelmatig gezellig binnen een serietje te kijken.  En soms, ’s nachts, een dekentje op 't bed. Het voel een beetje als de donkere dagen voor kerst. 🌒🧣🌲 Maar ik moet het niet overdrijven. De temperaturen zijn heerlijk. Perfect voor lange wandelingen of klimpartijen, en nog steeds warm genoeg om te snorkelen. De winter brengt hier ook de Maramu, een stevige zuidoostelijke wind. De hoofdankerplek bij Rikitea ligt open naar het zuidoosten, maar het rif voor het dorp biedt meestal voldoende beschutting. En als het ech...
Meer lezen

Allemaal beestjes

-
Afbeelding
  "Of ik even een foto van hem wil maken terwijl hij onder mijn bed kijkt." Ik neem zijn telefoon aan en doe wat me gevraagd wordt. Ik ben allang blij hoe de inspectie tot nu toe verloopt. Buiten in de kuip zitten negen andere functionarissen gezellig te ouwehoeren terwijl ze van mijn cake snoepen en wat paperassen invullen. Naast de hoge kosten is de strenge inspectie de reden waarom veel zeilers de Galapagoseilanden overslaan, ook al liggen ze prachtig op de route van Panama naar Frans-Polynesië. Het meest gevreesde onderdeel? De inspectie van het onderwaterschip. Twee duikers zouden onder je schip gaan kijken en maar één klein kokkeltje kan al betekenen dat je linea recta zestig mijl terug de oceaan op gestuurd wordt. Daar mag je dan in de deinende golven je romp schoonmaken – op hoop van zegen – om vervolgens opnieuw gekeurd te worden. Natuurlijk wel tegen extra betaling. Voor ons was dit ook het grootste bezwaar. Dat die eilanden en dieren nou zó bijzonder zouden zijn...
Meer lezen

Christmas winds

-
Afbeelding
  Al dagen waait de stront hier van de dijk. Of beter gezegd vanaf de Sierra Nevada. Het maakt dat de golfslag in   het zwembad soms meer op de Caribische Zee dan op een zwembad lijkt. En de ligbedden? Die staan goed vastgebonden in een hoekje. Het is typisch voor de tijd van het jaar, Christmas winds, zeggen de locals. Boten die van plan waren om richting Panama te zeilen, stellen hun vertrek nog even uit. En stiekem vinden wij het wel gezellig dat ze nog even blijven.   Half december willen wij pas vertrekken naar Panama, zodat we kerst kunnen doorbrengen bij de San Blas-eilanden. En we hebben hier nog wat uitstapjes in het vooruitzicht. Maar eerst is het tijd voor Sinterklaas. Dit jaar kan de goedheiligman natuurlijk niet aan onze Lucy voorbij   gaan. Nog voordat we Nederland verlieten, hadden we een pakjespiet ingeschakeld die haar in het verre Harrisburg zou verrassen. En zo vieren we, zij het van een afstand, het feest mee. Het is fijn dat dankzij de huidige ...
Meer lezen

Kaoha Apai

-
Afbeelding
Kaoha en apai. Hallo en tot ziens in het Marquesiaans. Vijf jaar zeilen over de wereld brengen telkens nieuwe ontmoetingen, nieuwe verhalen. En elke keer dat we het anker lichten, weer een onvermijdelijk afscheid. Maar altijd met de stille belofte van een weerzien. Dit keer ons verhaal van onze terugkeer op Fatu Hiva voor ons 40-jarig huwelijksfeestje. Een hectische aankomst #@☠️*&%!!!! “Naar links!” gebaart Eric dwingend vanaf het voordek. 💩#@😈😡!!“Daar waren we al!” gil ik tegen de wind in. Derde ankerpoging in de baai van Hanavave. Zoals gebruikelijk discussie over de juiste plek om het anker uit te gooien.. maar dit keer maken we het wel heel bont. Rotsen loeren voor de 10-meterlijn, en daarna zakt de bodem steil naar meer dan 20 meter. We moeten daarom rekening houden met een grote draaicirkel ten opzichte van de andere boten en ons ouwe plekkie is bezet. De hele baai geniet mee – gratis spektakel .  “Naar rechts!” wijst Eric nu. Wat wil je nou? Mijn hoofd bonkt, tranen ...
Meer lezen