Puzzelen

-
Hoe gaan we alle onderdelen van de watermaker in de boot plaatsen zonder dat het een zootje wordt ...



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Tuintje voor de boot

-
Afbeelding
Marelief dobbert zachtjes op het bijna lichtgevende turquoise water. Ik doe mijn snorkel op en spring voor de zoveelste keer van het zwemplateau. Direct achter de boot is het diep donkerblauw en begint onze achtertuin,  een steile koraalwand die van 10 tot ca. 30 meter diepte gaat. Duiken? Nee. Die kennis is echt weggezakt en de herinneringen aan een paar enge momenten tijdens onze duiklessen jaren geleden zijn nog steeds te sterk. Ik vind het heerlijk om relaxed met mijn snorkel aan de oppervlakte te drijven in onze ‘voortuin’, het ondiepere stuk water dat Marelief scheidt van de kade. Onder de boot zwemmen grote scholen sergeant majoors die de aangroei van onze boot af eten. Ik flipper iets verder naar een ondiep stuk koraal bij de kant. Ik begin de vissen te herkennen… De prachtige blauwe doktersvissen, de nieuwsgierige Franse keizervis, de slangachtige trompetvissen die verticaal in het water hangen. Mijn favoriete visje, een eenzaam koraaljuweeltje, blauw met lichtgevende lich...
Meer lezen

Standje 69 op het Spaanse water

-
Afbeelding
  ‘Nee, niet weer he’ zucht Eric vermoeid. Hij heeft er echt genoeg van dat mijn grote teen midden in de nacht in zijn oor prikt.  Het is niet zo spannend als jullie wellicht denken, het is gewoon de schuld van de stevige wind die hier altijd staat! Diezelfde wind die ons  begin juni in no time van Bonaire via Klein Curacao naar Curacao blaast. Wouter is weer twee heerlijke weken bij ons op bezoek en zeilt ook met ons mee! Fijn! Daar is ie weer!! Aankomst rond borreltijd dus meteen door naar Karels bar. We huren een auto en laten Wouter onze favoriete plekken op Bonaire zien. Boven: en dan is het tijd om afscheid te nemen van Bonaire. Wat hebben we hier een heerlijke tijd gehad! Onder: gelukkig hoeven we van Wouter nog geen afscheid te nemen. Samen varen we eerst naar Klein Curaçao en dan naar Curaçao. Willemstad en Daaibooi Na zijn vertrek geven we ons over aan de gezelligheid van het zeilersdorp op het Spaanse Water. Inmiddels liggen er meer dan 100 boten voor anker d...
Meer lezen

Modderbad; avontuur in het Colombiaanse binnenland

-
Afbeelding
GRRRR...😠😡Waarom denk ik ook dat die fragiele twijgen van die hortensia mijn gewicht zouden houden? Eén verkeerde stap en daar lig ik: een halve meter lager in een zompig modderbad. Wat ik probeer te vermijden door over dat smalle, schuine en gladde stukje gras te lopen, wordt nu werkelijkheid. Mijn ooit witte sneakers en lichtgekleurde broek? Officieel afgeschreven. En dat terwijl ik net denk dat we het zwaarste stuk van deze hike achter de rug hebben.   De ochtend begint rustig 😊 en we krijgen een voorproefje van de mooie Cocora-vallei. Marty en Michelle, onze goedgehumeurde reisgenoten, lijken nergens last van te hebben. Hun "wonderschoenen" hebben grip alsof ze voor deze steile, modderige hellingen gemaakt zijn. En hun conditie is al helemaal indrukwekkend. “Gaan jullie maar voor,” roep ik nog hoopvol, in een poging mijn achterstand niet te laten opvallen. Maar nee, ex-marinier Marty roept resoluut: “No, we’re not leaving a marine behind!” Heel lief natuurlijk, maar da...
Meer lezen

Allemaal feestjes

-
Afbeelding
Het is weer tijd voor een welverdiende zeilpauze! Hoewel we nog lang niet klaar zijn met ons zwervende bestaan, voelen we de behoefte om even stil te staan en tijd door te brengen met familie en vrienden in Nederland. Vooral willen we onze prachtige kleindochter Lucy eindelijk in de armen sluiten!  Bovendien stijgen de temperaturen op Curaçao de komende maanden en beperkt het orkaanseizoen onze zeilmogelijkheden. Dus we laten de Marelief veilig achter op Curaçao, en vliegen half juli naar Pennsylvania. Naar Lucy, en naar de kersverse pappa en mamma.  Zoals waarschijnlijk elke opa en oma zeggen: wat een feest! Wat een heerlijk, vrolijk en lief meisje. Lucy trekt mijn blik als een magneet naar zich toe; ik kan mijn ogen niet van haar afhouden! Het besef dat we niet in de buurt wonen en over een week weer weg zijn maakt nog eens extra dat ik elk moment in mijn geheugen wil griffen. Wat een rijkdom! Ik kon geen keuze maken uit de vele foto's die we gemaakt hebben. Daarom nog veel ...
Meer lezen

Tussen oceanen; tussen afscheid en droom

-
Afbeelding
We genieten van onze laatste week in de San Blas. Het leven is simpel en bijna perfect. We varen met de bijboot naar het rif, bezoeken een eilandje en drinken iets bij ons favoriete barretje. Toch voel ik ook dat onrustige kriebeltje. Het onbekende trekt, maar het afscheid blijft lastig. Waarom is dat toch altijd zo? We gaan op weg naar de Stille Oceaan. Het is altijd een deel van de droom geweest. Vooral voor mij. Ik weet nog dat ik in het aardrijkskundelokaal wegdroomde bij  foto’s van de Pacific. Daar wil ik ooit heen. Nu het dichterbij komt, rijst af en toe ook de vraag: en hoe komen we terug? Willen we wel helemaal rond, over de Indische Oceaan? Gaan we de boot in Australië verkopen? Op transport? Of misschien wel via Japan naar Alaska varen en op enig moment weer terug door het Panamakanaal? Genoeg opties. We laten het los en zien het wel. Het afscheid van deze oceaan voelt in elk geval niet definitief. Sommige plekken laten je niet los. Er zijn bestemmingen waar we zeker n...
Meer lezen

Een andere wereld

-
Afbeelding
We laten ons anker vallen bij Anachucuna, een piepklein dorpje net over de grens van Colombia en Panama. Samen met de Bluehemian en Adventure liggen we in een baai, omringd door niets dan jungle en een nederzetting van hutten, gemaakt van bamboestokken en palmenbladeren. Aan de kant spelen kinderen, en in het water peddelen mannen in kano’s van uitgeholde boomstammen, al water scheppend en vissend, voorbij. Het voelt alsof we een stap terugzetten in de tijd, naar een eenvoudiger leven. De dichtstbijzijnde onverharde weg? Zo’n 100 kilometer verderop. Dit is de Darien Gap: een ondoordringbaar stuk regenwoud waar de moderne wereld stopt en natuur en traditie regeren. Twee jaar geleden had ik er nog nooit van gehoord. Toen we in Suriname aankwamen, appte ik Joris enthousiast dat we in dezelfde tijdzone en op hetzelfde continent zaten. "We kunnen zo naar elkaar toe rijden," riep ik nog, onwetend dat er geen wegen zijn die Midden-Amerika met Zuid-Amerika verbinden, alle...
Meer lezen

Feest der herkenning

-
Afbeelding
Fuerteventura, Gran Canaria, La Gomera, Tenerife, Kaap-Verdie, Martinique en de Domicaanse Republiek. In mijn gedachten vormen ze een denkbeeldige lijn waarlangs een zaadje van vriendschap werd geplant en opbloeide. Vanaf die eerste ontmoeting op een steiger in Gran Tarajal tot weer een afscheid vorig jaar in Luperon. Een lijn niet alleen van zeilavonturen maar ook een lijn  van  het geven van hulp, het delen van maaltijden, levensverhalen, af en toe felle discussies en hun zoektocht naar een plek om zich te vestigen. En nu gaan we elkaar opnieuw zien op de plek die zij uitgekozen hebben om te gaan wonen! Bij het binnenvaren van de hoge, groene en besloten baai van Luperon worden we overvallen door de tropische warmte. Ook al zijn de Bahama’s lekker warm, dit zijn we niet meer gewend. Gek toch hoe op zo’n korte afstand het klimaat door de grootte en de hoogte van het eiland (Hispanola waar ook Haiti op ligt) zo anders kan zijn. Binnen is het bloedheet omdat alle ramen tijd...
Meer lezen

Christmas winds

-
Afbeelding
  Al dagen waait de stront hier van de dijk. Of beter gezegd vanaf de Sierra Nevada. Het maakt dat de golfslag in   het zwembad soms meer op de Caribische Zee dan op een zwembad lijkt. En de ligbedden? Die staan goed vastgebonden in een hoekje. Het is typisch voor de tijd van het jaar, Christmas winds, zeggen de locals. Boten die van plan waren om richting Panama te zeilen, stellen hun vertrek nog even uit. En stiekem vinden wij het wel gezellig dat ze nog even blijven.   Half december willen wij pas vertrekken naar Panama, zodat we kerst kunnen doorbrengen bij de San Blas-eilanden. En we hebben hier nog wat uitstapjes in het vooruitzicht. Maar eerst is het tijd voor Sinterklaas. Dit jaar kan de goedheiligman natuurlijk niet aan onze Lucy voorbij   gaan. Nog voordat we Nederland verlieten, hadden we een pakjespiet ingeschakeld die haar in het verre Harrisburg zou verrassen. En zo vieren we, zij het van een afstand, het feest mee. Het is fijn dat dankzij de huidige ...
Meer lezen

Wortel schieten

-
Afbeelding
Half oktober zijn we terug in Seru Boca Marina waar we Marelief 3 maanden achter hebben gelaten. Het voelt vreemd om ineens weer hier te zijn. Het is 8 uur en stikdonker als we aankomen, maar het voelt voor ons als midden in de nacht door het tijdverschil. Deze  beschutte haven was een prima plek om Marelief een tijdje alleen achter te laten, maar nu... bloedheet en geen zuchtje wind. Alle luiken gaan  open om de ergste hitte te verdrijven.  En dan eerst slapen. Ik droom al snel van op anker liggen en een fris briesje door de boot. Maar daarvoor moet ik echt nog een tijd geduld hebben... Naast de 90 kilo aan bagage die we zelf in het vliegtuig meesleepten, wacht er hier ergens ook nog een pallet vol goodies   die per schip vanuit Nederland verzonden zijn. Of nou ja, wácht... De douane moet nog even een handtekening zetten. Hoe moeilijk kan dat zijn? Nou, héél moeilijk blijkbaar. Dagelijks rijden we voor niets naar de expediteur.  Het pakket staat er maar we...
Meer lezen

Snowbirds

-
Afbeelding
Gierende remmen. Een rij auto’s aan de overkant van de straat komt tot stilstand. Het raampje van de eerste auto draait open.  ‘Do you want a ride to the harbor? Hop in!’ wordt ons toegeroepen. Het accent is onmiskenbaar zuidelijker en de straat waar we lopen is omzoomd met palmen. Maar het is koud. IJskoud. Dat vindt onze lift-aanbiedster ook. In déze kou kun je toch echt niet teruglopen naar de haven. En met een rugzak met boodschappen moet je eigenlijk zo ie zo niet lopen 😊 Maar we zijn er blij mee, met dit warme spontane gebaar dat we al zo vaak hier in de VS ondervonden hebben.  We dachten dat we ervan af waren. De kou die ons teisterde sinds ons vertrek uit Philadelphia. Steeds nieuwe lagen kleding kwamen erbij. De dikke wollen vesten die ik al een paar keer bijna had weg gedaan omdat ze zoveel ruimte innemen en we ze toch nooit gebruiken. Zeilpakken en laarzen die we echt voor het eerst sinds ons vertrek uit Nederland aan hebben gedaan.  Maar de bomen in Chesapeak...
Meer lezen